Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Nadat de eerste ronde een verwachte overwinning op Denk en Zet had opgeleverd kwam de echte test in de tweede ronde tegen stadgenoot Landau-Terneuzen 1, de eerste versie van deze stedelijke derby. Om onze tegenstanders in de gelegenheid te stellen zich perfect voor te bereiden op deze wedstrijd traden we in nagenoeg dezelfde opstelling aan, waarbij alleen Jim was ingeruild voor Johan. De gemiddelde rating was licht in het voordeel van Landau-Terneuzen maar we besloten daar maling aan te hebben.

Een kritieke partij leek bij aanvang die op bord 1 te worden waar het ratingverschil ruim 100 punten bedroeg en onze kopman gekweld werd door helse hoofd- en andere pijnen. Het bord gaf de gehele partij – althans voorzover ik het heb gezien – een vreemd beeld waarbij alle witte stukken op een verdwaalde enkeling na de onderste rij opzochten. “Kom maar op” moet de gedachte geweest zijn maar Marnix kwam niet op en bood remise aan, hetgeen werd aangenomen:

Het was toen al 1-0 voor ons omdat de seniorenpartij Snijders-Dees na uitnodigend spel van de laatste een stukoffer van wit had uitgelokt waarna de partij al voor de 20e zet was afgelopen. Bij deze 1,5 – 0,5 stand zag het er verder goed uit. Xavier stond redelijk goed en ging naar mijn oordeel -maar wat is dat waard?- winnen, Samuel stond een pionnetje achter maar dat ging hij terugwinnen, Johan had het moeilijk tegen Versporten en was bezig om een pion terug te winnen die Versporten niet zomaar wilde geven, Sander stond heel erg goed in een drukstelling met beukende torens en dame op de koning, Sara had het heel erg moeilijk maar was zich kranig aan het verweren. Henry ten slotte had een fantastische stelling en ook nog eens een enorm tijdsvoordeel. Hij speelde echter tegen Ivo Lagendijk die zijn beste zetten altijd bewaard voor de tijdnoodfase waarin hij per uit te voeren zet en dat waren er ongeveer 20, steeds 30 seconden had. Die zetten waren allemaal raak en na 40 zetten keek Henry tegen een unieke stelling aan waarin de witte koning in een benarde positie was gebracht door dame en loper waarin mat dreigde maar waarin Henry aan zet was en pion na pion kon oppikken met schaakjes waarna het erop aankwam het dreigende mat uit de steling te halen en daarna eenvoudig te winnen. Wonder boven wonder ging dat niet zonder geforceerd de dames te ruilen waarna een gevaarlijk stelling zou ontstaan met een zwarte vrijpion op de b-lijn. Daar waagde Henry zich niet aan en beëindigde de partij met eeuwig schaak.

Intussen had Sander gewonnen en Sara verloren en was de stand 3 – 2. Omdat Xavier beter stond en Johan evenals Samuel goed aan het keepen was leek de overwinning nabij. Opeens zag ik Xavier echter vertwijfeld staan kijken alsof er iets ernstigs was gebeurd. Dat was ook zo. De partij was hem uit de vingers geglipt en een mooie overwinning leek opeens ver weg. Johan haalde vervolgens de remise op het droge tegen een wat misnoegd kijkende Versporten en resteerde bij 3,5 – 3,5 nog de partij van Samuel. Daar gebeurde -terwijl we al lang en breed aan het bier zaten- vervolgens vreemde dingen. Samuel slaagde erin de witte pionnen op d4 en e5 te veroveren. Een goede loper is leuk voor de aanval maar niet zo handig voor het verdedigen van vastgelegde pionnen! Vervolgens konden Samuel’s eigen d- en e-pionnen onweerstaanbaar oprukken en was het gebeurd! Een mooie dag!

De zaal van ‘t Meulengat in Sluiskil is een perfecte ambiance voor een schaakmatch. Helaas slaagt het tweede team er de laatste jaren maar niet in om goed te scoren in de prachtige zaal. Heel jammer. Deze keer was Sliedrecht het gelukkige team dat zijn voordeel deed met het gebrek aan dadendrang bij de HWP-ers.

De meest ongelukkige speler van de middag was ongetwijfeld Wonder. Ik bedacht me tijdens de partij nog dat ik niet mocht vergeten om hem te complimenteren met zijn fraaie spel. Maar hij raakte in tijdnood en gaf alles weg wat hij zo prachtig had opgebouwd, waardoor hij van mij niet meer ontving dan een troostend klopje op zijn schouder.

Bij Randy heb ik niet eens de gelegenheid gehad om welke troost dan ook te bieden, want hij was ineens weg – walgend van zichzelf. Ik ken dat.

Ook Harry en Jim verloren. Ik weet niet waar Harry de mist is ingegaan. Ik had tijdens het middenspel de stellige indruk dat hij heel goed stond en eigenlijk niet kon verliezen, maar hij kwam in een eindspel terecht waar hij een stuk moest geven voor een vijandelijke vrijpion en daar stond kennelijk niet genoeg tegenover.

Het lukte Jim niet om zijn egelstelling stekelig genoeg te maken. Hij kwam steeds wat minder te staan, moest een pion inleveren en het eindspel was hopeloos.

Maar bij ons waren er toch twee die wel wisten te scoren: Nils en good-old Gert van Rij. Gert speelde het soort partij dat hem befaamd heeft gemaakt. Taai verdedigen tegen een koningsaanval en onderwijl een pionnetje snoepen aan de andere kant. Dar pionnetje bleek uiteindelijk beslissend omdat het een dame ging worden.

Nils speelde gewoon een klassepartij met zwart, die weliswaar lang duurde, maar waarin hij zijn tegenstander toch kansloos liet.

Dan waren er ook nog twee remises. André Galle was geblesseerd en gebruikte zijn witte stukken om zo snel mogelijk gelijk te maken. Dat lukte.

En ik had een beetje pech met mijn remise. Hoe de partij verliep van opening naar middenspel en eindspel zag er allemaal vrij correct uit, maar na afloop bleek dat mijn tegenstander kwaad op zichzelf was omdat hij dacht een grote kans te hebben gemist. Dat was nogal teleurstellend voor mij, omdat ik het tijdens de partij knap van hem had gevonden dat hij mijn valstrik in het eindspel had ontweken. Dat bleek dus bij toeval te zijn gebeurd.

Tja.