Marnix van der Zalm

HWP 3 heeft onverwacht een drietal bordpunten bijeen gesprokkeld tegen het sterke Bergen op Zoom 1. Nog onverwachter was dat we onszelf daarmee waarschijnlijk tekort deden. Weliswaar ontbrak bij de tegenstander Arben Dharda, maar wij misten er drie. Het was een feestdag in Vlaanderen, en ook onze teamleider moest op het laatste moment verstek laten gaan, om een in nevelen gehulde reden die het predicaat “bizar” had meegekregen. De man moet een helse voorbereiding van deze wedstrijd hebben gekend, waarbij de diepste krochten van ons reserve-arsenaal werden verkend. Want ook in de andere teams kampten we met vele afwezigen. Nadat hij de nodige teamleden zover had gekregen dat ze toch speelden, en een paar man bij het vierde team had weggeplukt, moest hij nog één bord zien op te vullen. Ik weet er het fijne niet van, maar in de speelzaal daar in het Rijks in Bergen ging het gerucht dat hij erin was geslaagd zoveel medelijden op te wekken dat het wonder geschiedde: Tom Lammens speelde mee.

Nu zou u kunnen denken: waarom al die ophef? En dat zou niemand u kwalijk nemen. Maar ik zal u uitleggen waarom mijn voorzittershart een vreugdesprong maakte toen ik Tom’s naam in de opstelling zag. Dat was niet meer gebeurd sinds het seizoen 2018-2019, toen hij een korte rentree beleefde in de vierde ploeg. Tom was in 2013 gestopt vanwege de toewijding aan zijn gezin en was voornemens om, eens zijn kinderen oud genoeg zouden zijn, het schaken weer op te pakken. Welnu, dat was er, behoudens die korte rentree (die hij zich net zoals ik niet herinnerde), niet meer van gekomen. De kinderen zijn inmiddels de twintig gepasseerd, maar andere beslommeringen hebben hem steeds ver gehouden van de 64 velden.

Nog zou u kunnen denken: waarom toch al die ophef? Nou: omdat Tom een zeldzaam sympathieke figuur is. Enne? Omdat hij als die jaren gewoon lid is gebleven. Aha! Een unieke supporter dus, Tom, met een hoog fantoom-gehalte, een mystieke naam in de HWP-analen. Die ook nog eens een heel aardig potje kon – en naar zaterdag bleek – kan schaken. Het is mij een raadsel waarom het hem niet gegund was dat zijn ziedende aanval vanuit een Colle doorsloeg, maar veel kan het niet hebben gescheeld. En nu maar hopen …

Waar kwamen die onverwachte punten dan wel vandaan? Het eerste halfje was tamelijk sensationeel, want aan het eerste bord wist Henry (we dachten in een onverwachte opstelling te spelen) in het begin van de partij zoveel goede zetten te doen, dat zijn veel sterkere (336 Elopunten, om precies te zijn) tegenstander al gauw eieren voor zijn geld koos. Henri was terecht apetrots en sprak van zijn beste prestatie ooit tegen zo’n sterke opponent. Zijn partner en buurvrouw op het tweede bord moest nog eens 150 Elo extra verstouwen en dat was wat teveel gevraagd. Ze kwam niet onder de druk uit die ze vanuit de opening kreeg voorgeschoteld, met als bijkomend voordeel dat het duo zich bijtijds weer kon vervoegen bij de familie voor de nodige festiviteiten. Broer Sander hoefde slechts een Elogat van 165 te overbruggen en slaagde daar glansrijk in. Na een prima partij hield hij een pion meer over in een paardeindspel, dat hij helaas niet heeft weten te winnen. Dat is dus 2,5 uit 3 en een TPR van 2200, een zeldzaam mooi debuut.

Nog een fraai resultaat was de remise van Maxime en wellicht heeft daar nog meer in gezeten. Maar ook deze eerstejaars HWP-er wist dus meer dan 100 ratingpunten teniet te doen.

Zelf boekte ik een achteraf bezien wat gelukkige overwinning tegen Tony Peleman, met wie ik nog een rekening te vereffenen had. Hoewel ik de hele partij druk had kunnen uitoefenen, duurde het na een onnauwkeurigheid mijnerzijds tot de 46^e zet tot mijn tegenstander bezweek:

Zwart speelde hier 45 … b3! 46 axb3 Txb3??, waarna ik het punt binnen kon halen met 47 Txh6 Txc3 48 Kg2 Ke7 49 Ta6 a3 50 g5 1-0 Na 46 … axb3 zou het betrekkelijk eenvoudig remise zijn geworden.

Aangezien ik vervolgens moest vertrekken wegens verplichtingen elders, heb ik niet meer gezien hoe Jim aan zijn eind kwam. Het wil nog niet vlotten dit seizoen en een kleine tactische wending kostte hem een pion, waarna ook een vlucht in een toreneindspel geen soelaas heeft geboden.

Nestor Gert tenslotte speelde een onverzettelijke remise tegen good-old Marcel van Herck. Toen ik vertrok was er een vermakelijke stelling ontstaan waarin Gert een dame had tegen twee torens en beiden op talloze manieren remise konden maken door eeuwig schaak.

We hebben dus een alleraardigste wedstrijd gespeeld en dat komt waarschijnlijk door Manuel, die daar ook was en met de vierde ploeg een verschrikkelijke nederlaag moest incasseren. Hij was jarig en had alle HWP-ers op een consumptie getrakteerd; dan ga je een wedstrijd toch anders in. Des te spijtig was het dat hij zijn tegenstander vanuit een gewonnen stelling op een vol punt meende te moeten trakteren.