HWP SvG 2

Helaas moet ik met mezelf beginnen. Het feit dat we geen beter resultaat haalden tegen Souburg was geheel en al te wijten aan mijzelf, meer specifiek aan mijn rechterhand. Nadat ik de opening met zwart tegen René Tiggelman had overleefd, wilde ik afwikkelen naar iets aantrekkelijks. De zet waarmee dat moest gaan gebeuren was 19…Toren b6. Ik was die zet al heel lang van plan en dacht hem uit te voeren, toen ik me ineens realiseerde dat ik geen toren in mijn hand had, maar een dame. Als ik de dame naar b6 zou zetten, kostte dat een volle toren, dus zij moest ergens anders heen. Er was slechts één veld beschikbaar, en dat was een miserabel plekje op de onderste rij. In plaats van een prettige stelling met minstens gelijkspel (dat vond de computer ook) had ik nu een middag keepen voor de boeg. En dat deed ik niet best, mede omdat ik er niet in slaagde mijn grote ongenoegen een plekje te geven. Deze nederlaag konden we er niet bij hebben.

Het feit dat we uiteindelijk toch een gelijkspel uit het vuur wisten te slepen, was geheel en al te danken aan Servaas. Hij gaf een masterclass keepen ten beste. Na de eerste tijdcontrole tegen Jeroen Hekhuis zat hij achter een ruïne: een eindspel van loper en toren tegen loper en paard met twee pionnen minder en een derde op komst. Maar hij bleef voortdurend dingetjes verzinnen, steeds weer, tot alle pionnen van het bord waren verdwenen en dan maakt het niet uit dat je een stuk achter staat. Zo knap.

Wat ik verder indrukwekkend vond, was de overwinning van Kobe tegen Ricardo Klepke. Met wit stond hij steeds wat beter, tot hij kans zag om zijn dame te offeren tegen een toren en een stuk, die gezamenlijk een vrijpion naar de overkant begeleidden.

27.Qxd8+ Bxd8 28.Rxd8+ Kg7 29.Bd4+ f6 30.gxf6+ Kh6 31.Be3+ 1-0

Voor het overige waren er drie relatief snelle remises die niet al te veel om het lijf hadden, en was er een overwinning van Randy, die gewoon te sterk bleek voor Van Gemert. Aan het laatste bord deed André er alles aan om zich Jos vd Kaap van het lijf te houden, maar dat lukte helaas niet.

De zaal van ‘t Meulengat in Sluiskil is een perfecte ambiance voor een schaakmatch. Helaas slaagt het tweede team er de laatste jaren maar niet in om goed te scoren in de prachtige zaal. Heel jammer. Deze keer was Sliedrecht het gelukkige team dat zijn voordeel deed met het gebrek aan dadendrang bij de HWP-ers.

De meest ongelukkige speler van de middag was ongetwijfeld Wonder. Ik bedacht me tijdens de partij nog dat ik niet mocht vergeten om hem te complimenteren met zijn fraaie spel. Maar hij raakte in tijdnood en gaf alles weg wat hij zo prachtig had opgebouwd, waardoor hij van mij niet meer ontving dan een troostend klopje op zijn schouder.

Bij Randy heb ik niet eens de gelegenheid gehad om welke troost dan ook te bieden, want hij was ineens weg – walgend van zichzelf. Ik ken dat.

Ook Harry en Jim verloren. Ik weet niet waar Harry de mist is ingegaan. Ik had tijdens het middenspel de stellige indruk dat hij heel goed stond en eigenlijk niet kon verliezen, maar hij kwam in een eindspel terecht waar hij een stuk moest geven voor een vijandelijke vrijpion en daar stond kennelijk niet genoeg tegenover.

Het lukte Jim niet om zijn egelstelling stekelig genoeg te maken. Hij kwam steeds wat minder te staan, moest een pion inleveren en het eindspel was hopeloos.

Maar bij ons waren er toch twee die wel wisten te scoren: Nils en good-old Gert van Rij. Gert speelde het soort partij dat hem befaamd heeft gemaakt. Taai verdedigen tegen een koningsaanval en onderwijl een pionnetje snoepen aan de andere kant. Dar pionnetje bleek uiteindelijk beslissend omdat het een dame ging worden.

Nils speelde gewoon een klassepartij met zwart, die weliswaar lang duurde, maar waarin hij zijn tegenstander toch kansloos liet.

Dan waren er ook nog twee remises. André Galle was geblesseerd en gebruikte zijn witte stukken om zo snel mogelijk gelijk te maken. Dat lukte.

En ik had een beetje pech met mijn remise. Hoe de partij verliep van opening naar middenspel en eindspel zag er allemaal vrij correct uit, maar na afloop bleek dat mijn tegenstander kwaad op zichzelf was omdat hij dacht een grote kans te hebben gemist. Dat was nogal teleurstellend voor mij, omdat ik het tijdens de partij knap van hem had gevonden dat hij mijn valstrik in het eindspel had ontweken. Dat bleek dus bij toeval te zijn gebeurd.

Tja.