Frans Snijders

Mijn vader, een serieuze man in het dagelijkse leven (al lang geleden met het eeuwige verwisseld), had de gewoonte om tijdens familiefeestjes -na al behoorlijk ingenomen te hebben- een verhaal te vertellen. Heel bijzonder was dat niet in Brabant want mijn opa en ooms deden dat ook. Wel moet gezegd worden dat hun repertoire wat uitgebreider was dan dat van mijn vader die eigenlijk maar een verhaal had. En dat verhaal ging over de kansen die het leven te bieden heeft. Het verhaal kent een eenvoudig terugkerend schema, wat natuurlijk zijn voordelen heeft wanneer het in aangeschoten toestand gebracht wordt. Het leven bestaat in het verhaal uit gebeurtenissen waarbij je als mens steeds twee kansen krijgt, waarbij de keuze voor een van de twee kansen steeds leidt tot “dan heb je geen kans meer” en de keuze voor de andere kans steeds leidt tot weer een nieuwe situatie met twee kansen. Dat houdt gelukkig een keer op -mijn vader kon het verhaal behoorlijk rekken- met een situatie waarop je nog maar één kans hebt. In die situatie is de mens gerecycled tot toiletpapier dat ofwel van achter “geen kans” of van voor gebruikt kan worden “de laatste kans” waarna mijn vader dan luid uitriep “vat ‘m!” en een bulderende familie achterliet waar al weer iemand anders zich meldde voor het volgende verhaal.

Dit is een wat lange aanloop naar de wedstrijd tegen Waalwijk waarin HWP 3 haar laatste kans kreeg en mijn vaders simpele advies “vat ‘m!” niet opvolgde. KIjk eerst eens naar de gemiddelde rating: een plus van bijna 100 punten voor ons! Toch liep het fout. Op bord 1 zat Sam (na de gebruikelijke bordwissel met Marc), die voor zover ik dat kon zien lange tijd geen problemen had tegen Waalwijks beste schaker. De volgende keer dat ik keek zag het er heel anders uit in een gedrukte stelling die Sam uiteindelijk ook niet overeind heeft kunnen houden. Joris deed wat iedereen van hem verwachtte: kwam met een plus uit de opening en ontwikkelde die verder naar een overwinning die geen moment in gevaar kwam. Tot zover ging het zoals we hadden kunnen verwachten. Maar dan de borden 3 en 5 (onze witte borden nota bene): Marnix kreeg tegen een veel lager gerate tegenstander een bekende stelling op het bord maar liet zich daarin toch nog verrassen door een (eveneens bekend) paardoffer op g2, vocht zich daarna terug naar een min of meer gelijke stelling waarin hij zich opeens realiseerde dat de klok doortikte om daarna nog net te zien hoe de laatste seconde wegliep toen hij zijn vinger op de klok legde. Afschuwelijk. Dan Jim op 5, zo mogelijk nog erger. Jim had er zin in, overrompelde zijn tegenstander en de overwinning leek een kwestie van tijd in een overweldigende aanvalsstelling. Zijn tegenstander leek de kluts volledig kwijt toen hij zijn koning in een schaak zette in zijn opengeslagen koningsstelling. Teken aan de wand was misschien wel dat Jim ook niets in de gaten had en rustig bleef zoeken naar zijn volgende zet…. Zijn tegenstander was uiteindelijk de eerste die door had dat er op het bord iets niet klopte. Wat er daarna precies gebeurde heb ik niet meer gezien, maar wel dat Jim op even later een toren achter stond en uiteindelijk de vlag moest strijken. Dat waren dus 0 punten waar we er 2 hadden verwacht. Twee andere verwachte punten kwamen wel binnen, en wel in bijzonder fraaie partijen. Xavier maakte gehakt van de stelling van zijn tegenstander met enkele rake klappen, terwijl Marc met uitermate fijn schaak zijn tegenstander kansloos liet.

Toen was het 3-3 en waren de borden 7 en 8 nog bezig. Op bord 7 was Andre beland in een wat tweesnijdige stelling. Hij had met wit een mooi paard tegen een zwarte loper die meer op een pion leek, maar er stond ook een naar zwart vrijpionnetje op c3 dat doorlopend aandacht behoefde. Ikzelf had na veel gezwoeg een lastig te nemen stelling opgebouwd met weliswaar een pion minder maar zonder eenvoudige winstmogelijkheden voor wit. Op dat moment hoorde ik Andre’s tegenstander remise aanbieden. Achteraf bezien was dat een goed moment geweest om een deal te maken voor twee remises en een 4-4 eindstand. Even later gaf mijn tegenstander zijn pluspionnetje weg en stond er een potremise stelling op het bord, maar zijn remise aanbod sloeg ik af in verband met de onzekere uitkomst op bord 7. Die zekerheid kwam echter snel: Andre moest opgeven! Wat er precies gebeurd was op zijn bord heb ik niet gezien. Wat er toen gebeurde was bizar maar paste volledig in het beeld van de wedstrijd. Ik meende dat ik met de zekerheid van uitslag op bord 7 nu wel met een gerust hard remise kon aannemen wat ik zonder aan zet te zijn deed. Toen ik me realiseerde dat ik daarmee onze nederlaag had bevestigd en erop terug wilde komen werd dat niet geaccepteerd door de mensen van Waalwijk want een remise aanbod kan je niet intrekken. Achteraf bleek ook wel dat er niet aan de remise te ontkomen was geweest behalve door alsog te verliezen via een ultieme winstpoging.

Dit betekent allemaal wel dat HWP 3 volgend jaar in de vierde klasse speelt want in wonderen gelooft niemand meer, zeker niet in dit seizoen.