Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

CSV was zo sportief geweest later te willen beginnen om onze vervoersproblemen op te lossen.
Er ontsponnen zich spannende partijen.
Rudy kwam snel onder grote druk in een Grand Prix en verloor van Vermeer. Eric kwam verloren te staan tegen Bogers maar wist er nog remise uit te slepen. In een Wolga werd André overspeeld door Trimp. Jim ging helaas door zijn tijd in een gelijke stelling tegen Ammerlaan. John kreeg een stukoffer om de oren, maar wist een plusremise uit de brand te slepen tegen Lui. Joris kwam passief uit de opening tegen Koster en werd weggeduwd op de koningsvleugel. Marc leek te gaan verliezen tegen Tabak, maar wist nog een schlemiele vork te plaasten en won toch nog. Adri miste de winst in de aanval en het werd daarna nog remise.
Dit CSV overklaste ons duidelijk op strategie en in openingskennis en won verdiend.

Toch mijn dank voor de bereidwillige invallers en voor de inzet van iedereen!
Volgende maal beter!

Dertien niet oproepbare spelers in één ronde en toch nog vijf complete teams op de been brengen: de reorganisatie van de nationale politie is er niets bij. Voor het vierde team betekende dit dat William, Martin, Manuel overkwamen vanuit het vijfde. Onze beide jeugdleiders waren met de trein gekomen en reeds voor elven gearriveerd. Ruim tijd dus voor een kopje koffie in het centrum van Gouda, om daarna de door Google-maps op twintig minuten gecalculeerde wandeltocht naar het speellokaal aan te vatten. Daar drukten ze met een verhit hoofd ruim drie kwartier later voor het eerst hun ongeduldig tikkende klok in. Het was een bèta-versie van Google-maps, zo wist Martin. Beiden weerden zich overigens kranig. Manuel ging ten onder aan een kleine zwakte op de damevleugel. En Martin bleek weer de veel betere schaker dan zijn tegenstander, maar de wandeling vergde in het vierde uur zijn tol en de gewonnen stelling ging alsnog verloren.
William trof het niet met de sterke Frans Bottenberg als tegenstander en nadat hij kort na de opening inderhaast zijn paard naar het doorgaans rampzalige veld h2 had gebracht, werd hij vakkundig opgeknoopt. De vierde nul kwam op mijn conto. Een totale off-day en een tegenstander die alles goed deed na een speculatief pionoffer mijnerzijds.
Rudy en Emile behaalden keurige remises tegen hun hoger gerate tegenstanders. De getructe wijze – onderste rij en dubbele penning – waarop Rudy wist af te wikkelen naar een dooie remisestelling, was een lust voor het oog. Remise werd het ook bij Johan, die met wit enigszins in de problemen was gekomen tegen Erich Karstan, maar vervolgens het eindspel op noeste wijze remise wist te houden.
Het enige punt kwam op naam van Frans. Hij werd in zijn vertrouwde Leningrader al snel in zijn flank gegrepen met h4 en h5. Het zag er wat ongemakkelijk uit voor de zwarten, maar helemaal duidelijk was het niet. Dat was het wel toen zijn tegenstander vervolgens op schitterende wijze zijn dame weggaf.
Alweer tweeëneenhalf bordpunt aan ons palmares toegevoegd. In de volgende ronde gaan we Voorschoten 2 bekampen, dat slechts één plaatsje (maar wel bijna tweehonderd Elopunten) boven ons staat.

Best bijzonder, zo’n seizoen waarin alle tegenstanders op papier veel sterker zijn en waarin de ambitie is om zo snel mogelijk weer terug te keren naar de vertrouwde Zeeuwse competitie. Iedereen kan vrijuit spelen en alles is meegenomen.
We moesten het tegen Rijswijk stellen zonder ‘De Zwart’, zoals in het verslag van de teamleider van het tweede valt te lezen. Zijn vervanger heette Martin Stam. Martin is begin zeventig (het oudste team van Nederland werd daarmee gemiddeld nog iets ouder) en de laatste maanden van beroep messias. Decennia lang heeft hij niet geschaakt en nu is hij weer begonnen. Maar dat niet alleen, hij is meteen Manuel gaan assisteren bij de begeleiding van de jeugd. Èn hij is ook nog eens een ontzettend aardige vent, althans voor ons. Voor zichzelf is hij een stuk minder aardig, want hij vindt dat hij er nog maar weinig van bakt en hij denkt dat het nog wel een tijdje zal duren voordat hij weer enig niveau heeft. Daarom speelt hij het liefst in het vijfde team, waar ik Manuel niet over hoor klagen. Wat wil het geval? Martin heeft in zijn jonge jaren met succes in de hoofdklasse geacteerd. Nee, niet de Zeeuwse hoofdklasse, maar de Nederlandse. Met Philidor Leiden en bijna kampioen. Gisteren zag ik hem voor het eerst spelen en de klasse spatte er vanaf. In een partij waarbij gewone stervelingen als ik zich afvragen waar dan toch die compensatie zit voor dat pionnetje, wist hij good old Peter Monté voor grote problemen te stellen, door een mengeling van hele subtiele zetjes en onverholen agressie. Dat Martin uiteindelijk aan het kortste eind trok, doet niet ter zake. Het is duidelijk dat de komende jaren heel wat mensen last van hem gaan krijgen, daar aan het schaakbord. Welkom Martin!
De score werd geopend door Philip de Vroe, die zijn tegenstander in een scherp gespeelde opening met een prachtig dubbel pionoffer onder de voet leek te lopen, maar uiteindelijk remise nam in een stelling met een kwaliteit tegen twee pionnen. Direct na afloop toonde de computer een indrukwekkende route naar de winst, maar die was nog niet zo makkelijk te vinden geweest. Zelf nam ik ook genoegen met een halfje door zetherhaling, nadat ik een klein maar prettig voordeeltje door een onnauwkeurigheid had omgezet in een klein maar onprettig nadeeltje. Toen ik vervolgens de partij kort zat te analyseren in de bar, zagen Adri, Herman en Rudy hun kans schoon. Met zo’n laffe en ook nog eens afwezige teamleider hoef je natuurlijk niet meer te onderhandelen over een remise-aanbod. Herman – die de sterke Rob van Helvoirt stevig partij had geboden – probeerde nog wat massagewerk door op te merken dat die en die en die goed stonden dan wel gewonnen hadden, maar daar kon ik tegenover stellen dat die (en die en die) in het derde speelden en niet in het vierde. Ik kan overigens niet anders dan hen vergiffenis schenken, die clubgenoten voor het leven. Het waren ook drie hele knappe halfjes.
Onze kopman Snijders baalde na afloop stevig. Na een moeizaam begin had hij een uitstekende stelling verkregen die hij in één zet helemaal had weggegeven. Gedesillusioneerd, heet dat. Het goede nieuws is echter wel dat de man dit seizoen veel meer goede zetten doet dan de laatste jaren, dus dat belooft nog wel wat. Rest ons John Gommers. John is net geen tachtig, dus kan hij in de zomermaanden nog best met de auto zijn Russische vrouw naar haar geboorteland voeren. En als je dat kunt, dan kun je natuurlijk ook best wat krijgshaftigheid aan de dag leggen in 3F, nietwaar. John speelde zo’n langzame, strategische dichtschuifpartij in het Frans, met vrijwel al zijn pionnen op wit. Toeschouwer Cees de Wolf (geweldig leuk dat hij er was) zal ervan genoten hebben. Het zijn van die partijen waar witspelers volgens mij vaak niet weten wat er gaande is, totdat het te laat is. Dat was het nog net niet toen tegenstander (de toch niet kinderachtige Roel Leezer) hem remise aanbood. John vroeg beleefd of hij door mocht spelen, want hij voelde dat hij de stelling onder controle begon te krijgen. Helaas opende hij daarna één lijn te weinig, zodat hij geruime tijd later alsnog in remise moest berusten.
Geen matchpunten dus, maar wel drie hele goeie bordpunten en er heeft best meer in gezeten. Op naar Gouda.