Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

De wedstrijd begon rustig met een correcte remise op bord 1 bij Chris Ghysels. Ook Marc Lacrosse kwam tot deze uitslag. Daarna verloor ik een eindspel met gelijke lopers, tegen een zeer snel spelende Peleman beging ik in tijdnood een paar onnauwkeurigheden die een gelijke stelling in een verloren deed veranderen.
Andre Galle speelde een Hollandse Leningrader, maar het werd door de witspeler wat onorthodox behandeld en daar had Andre het moeilijk mee. Hij was daarom niet ontevreden met de remise. Toen vervolgens Rudy van de Wynkele verloor stonden we 1.5 – 3.5 achter. Gelukkig stonden alle drie de resterende partijen goed voor ons. Rudi Pauwels wist af te wikkelen naar een gewonnen pionnen eindspel. Maar Etienne van Leeuwen, die 2 pionnen voorstond in een toren eindspel kon er niet doorkomen en moest in remise berusten. 3 – 4 dus, aan Eric de taak om te winnen. Hij had 2 pionnen meer, bij verder torens en ongelijke lopers op bord. Lang leek zwart een successvolle blokkade te hebben, maar op slot ging hij de fout in. 4 – 4 dus, en daar waren we best tevreden over. Maar achteraf kijkend naar het verschil in rating denk ik dat we een kans hebben laten liggen.

We begonnen in Rotterdam, samen met HWP I tegen twee teams van Charlois. Verheugend was dat het eerste erin slaagde te winnen, om daarmee meteen een goede stap te zetten in de Meesterklasse. Wij, HWP II, troffen een team van Charlois dat op papier een stuk minder was, en dat bleek ook wel. Halverwege meende ik dat zelfs een overwinning met 0-8 niet uitgesloten was. Zover kwam het niet. Herman van de Wynkele redde het niet tegen de sterkste speler van de ploeg, oudgediende Peter Kemner, en Johan de Zwart liet zich afbluffen door de vijandelijke teamleidster, zodat het daar remise bleef. Dat Nele een gewonnen eindspel niet won, maakte alleen uit voor haar eergevoel. Alle andere HWP-spelers wonnen wel.
Harry Provoost was als eerste klaar, nadat hij met wit de aanval had overgenomen in een Koningsindiër. Ik volgde kort daarop. Tegenstander André van der Graaf probeerde het Koningsgambiet, en daar had hij na een uurtje al heel erg veel spijt van. Nog een uurtje later was het pleit beslecht. Gunter speelde een eindspelletje tegen een man met zeer lange zilveren lokken, die zich kranig weerde. De uitkomst stond evenwel nooit op losse schroeven. Hetzelfde gold voor Frans Snijders, die met een in hogere zin gewonnen stand het middenspel uitkwam. Dat hij daarna talloze snelle winsten onbenut liet, kon alleen zijn ingegeven door sadisme. De opgetrokken bovenlip van onze zevendebordspeler verried veel. En tenslotte hadden we Jim, die van lange, lange eindspelletjes houdt. Tot kort voor het einde stond het gewoon nog remise, maar de arme Philip borst had zoveel tijd gespendeerd om alle lastige probleempjes op te lossen, dat hij seconden te kort kwam en de fout in ging.