Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Opnieuw ging het mis. Vorige maand bij RSR, nu thuis tegen Souburg. Deze was natuurlijk minder erg, omdat onze kansen op promotie toch al in de prullenbak lagen. Desalniettemin was het geen fijne middag voor spelers en supporters van het tweede. De wedstrijd kende aanvankelijk een gelijkopgaand verloop, maar leek in ons voordeel uit te pakken naarmate de middag vorderde. Alleen ging alles op het laatst weer gruwelijk verkeerd.

Aan het eerste bord was het snel klaar. Jos van der Kaap was met wit duidelijk uit op remise, en slaagde uiteindelijk in zijn opzet, toen Adriaan Dreelinck krap in zijn tijd kwam te zitten en niet al te veel risico’s meer durfde te nemen. Zijn buurman aan bord 2 was deze keer Servaas D’Hooge en voor hem niets dan lof. Hij hield in een evenwichtige Franse partij René Tiggelman op remise. Aan bord 3 slaagde Tyani er niet in Robin Bosters van zich af te houden. Het leek mij dat ze in het middenspel met zwart een uitstekende stelling had opgebouwd, maar toen ik even later langs de borden liep, was ze ineens in een kansloos eindspel met een kwaliteit minder beland. Ik heb niet meer de gelegenheid gehad om te vragen wat er verkeerd was gegaan.

Arne Nemegeer speelde een uitstekende partij met wit. Een klein voordeel groeide naar aanzienlijk en werd uiteindelijk overweldigend. Dat was onze eerste, en naar later bleek enige winstpartij. Dat Nils aan bord 5 plots bleek te hebben verloren, was redelijk onverklaarbaar voor mij. Hij stond namelijk glad gewonnen. Datzelfde gold voor mijzelf. In een spannende partij tegen Jeroen Hekhuis slaagde ik erin om een gewonnen toreneindspel te bereiken met twee verbonden vrijpionnen. Die hoefden alleen nog even naar de overkant te worden geloodst. Ik had ruim de tijd en het was niet echt ingewikkeld meer. Waarom ik vervolgens ineens eeuwig schaak toeliet, begreep niemand, ook mijn tegenstander niet.

De laatste twee borden maakten er eveneens een potje van. André kwam mij op een gegeven moment vertellen dat hij remise moest gaan nemen. Alleen deed hij dat niet. Roeland Alders was de koning te rijk. Er gebeurden vreemde dingen op die middag in De Speye. Aan het laatste bord was het niet anders. Harry verliest nooit met wit, behalve in de vorige ronde. De kans dat zoiets opnieuw zou gebeuren, was verwaarloosbaar, dacht iedereen. Zeker aan het achtste bord. Welnu, hij was bezig met een prima strategische partij, waar winst waarschijnlijk en remise mogelijk was. Om onnaspeurbare redenen besloot Harry om Henrik Westerweele een heel groot plezier te doen door af te wikkelen naar een compleet verloren toreneindspel.

Dat was het dus.

(door Kurt van Coppenolle)

Vandaag was er het tweede luik van de operatie redding. Omdat we na vandaag maar een wedstrijd meer tegoed hadden, moest er tegen de hekkensluiter uit Axel gewonnen worden als we nog een ernstige kans op redding wilden houden. En of we daarin geslaagd zijn! 

Het begin was inderdaad veelbelovend. Gert zijn stukken sneden als een mes door de boter. Uiteindelijk werd een wit pionnetje op f7 de ster van het bord. 

Ikzelf was als volgende klaar. De tegenstander haalde een bekend remisewapen uit de kast tegen mijn opzet, in de hoop het eloverschil het hoofd te bieden. Hij leek ook een min of meer gelijke stelling te gaan bereiken, maar ging te snel voor initiatief en vergat daarbij de stukken op zijn damevleugel te ontwikkelen. Toen hij ook nog eens de e-lijn cadeau deed, was het wel heel snel game over.

Na mijn analyseronde bleek Jim wat verrassend te hebben verloren, ondanks een mooie openingsopzet waarbij de tegenstander met een dubbele e-pion werd opgezadeld. Jammer genoeg gaf Jim vervolgens een kleine kwaliteit weg waardoor de tegenstander opgelucht het punt kon binnenhalen.

Maar niet getreurd, er waren nog vijf partijen bezig en bij twee daarvan stonden we duidelijk gewonnen, dus het zag er goed uit.

Johan had twee pionnen buit gemaakt en er restten de tegenstander enkel wat vage rommelkansen, die uiteindelijk tot niets zouden leiden. Wonder had maar een pionnetje veroverd, maar dat was wel een hele mooie gedekte vrijpion. Ook hier kwam er gedecideerd een punt.

Eigenlijk stonden we bij een derde partij ook duidelijk beter, maar dan door de klok. De tegenstander van Frans had het zichzelf zeer moeilijk gemaakt door slechts 5 minuten over te houden na 10 zetten, maar deed daarna niks meer verkeerd en wist af te wikkelen naar een remise toren eindspel. Vonden we niet zo erg, daarmee was de overwinning binnen!

Toen bleven nog de twee topborden over, extra punten zouden daar mooi meegenomen zijn, maar zeker was dat allerminst.

William had zich vanuit een slechtere opening naar een vechtstelling kunnen manoeuvreren en wist vervolgens de koningsvleugel van de tegenstander overhoop te halen met een pionoffer. Bij de daaropvolgende koningsjacht zal de tegenstander met veel spijt hebben teruggedacht aan de situatie vlak na de opening… 

Bij Marnix leek het er net op dat de openingsfase in ons voordeel was uitgedraaid, maar de tegenstander verdedigde goed. Dan maar een  stuk geofferd voor drie pionnen om het interessant te maken. De stevige verdedigingszetten bleven echter komen en Marnix moest het eindspel zien te houden met zijn acht pionnen tegen vijf en een loper. Eerst nog met elk een toren, en zelfs toen die werden afgeruild leek er een doorbraak in te zitten maar dat was uiteindelijk slechts schijn. 

Achteraf bekeken scoren we een onbezorgde ruime overwinning, die doet deugd!