Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Op de gezamenlijke slotronde van de Meesterklasse in Bloemendaal stond er voor niet veel teams nog iets op het spel. Charlois Europoort en Zuid-Limburg mochten nog onderling uitmaken wie ging zakken, LSG was al zeker van de titel en voor de rest konden er nog wat normen gescoord worden.

Ons team was bijna "au grand complet". Ikonnikov was er niet en Hans had verlof gevraagd en gekregen van de voorzitter, maar voor de rest tekenden alle IM’s en bijna-IM’s present. En dan hebben we een stevig team.
Het team van onze tegenstanders was ook niet mis, maar daar lieten we ons niet door overdonderen.

Invalster Nele gaf het goede voorbeeld. Niet onder de indruk van de pak elopunten meer aan de overkant en scoorde een vlotte remise.
Daar kwamen er snel nog wat bij en dat op de juiste borden, waar we minder rating hadden. Warre, Simon en ikzelf haalden probleemloos de remisehaven. Simon had zelfs even op meer mogen hopen. Thibaut Maenhout had ons tussendoor zelfs op voorsprong gebracht. Via een verdachte stelling haalde hij de winst vlot binnen. Was dat allemaal correct? Neen. Moet dat?
Toen Adrian vervolgens een knappen en verdiende overwinning liet aantekenen, was het duidelijk dat we de match in handen hadden. De mannen van Apeldoorn zetten zich schrap en ze waren niet van plan om nog remises uit te delen.
Rein staakte de strijd na lang tegen een slechte stelling aangekeken te hebben. Een knap staaltje strategisch schaak van Warmerdam.
Bij Helmut volgde ook een nul die we al een tijdje hadden zien aankomen. Een heel scherpe opening ontspoorde. Helmut dacht er goed uit te komen maar moest vaststellen dat hij zijn lange rokade moest terugnemen van de arbiter omdat hij een schaakveld passeerde met de koning. Dat was een ferme streep door de rekening en hij kwam niet meer onder de druk uit. De stand was terug in evenwicht maar we hadden overwicht in de twee resterende partijen.
Koen moest tegen een normjager. Nu ja, jager,… Zijn tegenstander had enkel een IM nodig om de norm binnen te hebben. Mijn suggestie dat Koen zijn tegenstander dan maar moest voorstellen om op te geven zodat hij zijn norm binnen zou hebben, werd niet in praktijk gebracht. Koen had lang het betere van het spel en leek te gaan winnen. De afwikkeling naar het eindspel liep verkeerd en zijn tegenstander kreeg een loper en 2 goede pionnen tegen een toren. Het was op zich makkelijk remise te houden maar Koen wou absoluut bewijzen hoeveel marge hij had door het toch nog spannend te maken. Een fraaie patcombinatie beëindigde de partij.
Glen bleef heel lang bezig. Een boeiende vechtpartij met wederzijds wat foutjes werd naar een gewonnen eindspel geleid. Glen gaf het niet meer af en verovert een mooie scalp. Een mooie stap richting de 2400 en de iM-titel.

Zo hadden we uiteindelijk toch nog 3 matchpunten marge op de degradatieplaats. Charlois gaf Zuid-Limburg een pak rammel en blijft in Meesterklasse. Met de sterke stijgers uit Groningen belooft het volgend jaar nog iets moeilijker te worden dan dit jaar. Maar voor dit jaar hebben we onze opdracht volbracht: we blijven in Meesterklasse.