Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Tegen zeker niet het sterkste team dat Goes op de been kan brengen heeft HWP 3 gelijkgespeeld. Achteraf hadden we meer moeten en kunnen halen, zelfs onze gemiddelde Elo was hoger. Goes had invallers en ik hoorde dat Goes 2 zelfs met maar 6 spelers van de 8 opgekomen was. We begonnen met een verlies van Remi Partoens tegen Grochal (hij zag veel meer dan ik). Daarna remise van Valère de Buck (ik heb eens een keer niet verloren) en toen moest ik er zelf aan geloven: na een lange manouvreer partij waarbij het steeds gelijk bleef tenslotte een koningsaanval onderschat. Zo stonden we .5 – 2.5 achter. Gelukkig deed Samuel iets terug na een scherpe opening. Daarna liet Rudy van de Wynkele zijn gewonnen partij remise lopen door een zetherhaling die niet meer te vermijden was. 2 – 3 achter, maar een gelijk spel leek nog haalbaar. Die prognose kwam uit; eerst won Jim van de Vreede een toreneindspel op de klassieke manier, vijandelijke koning ver genoeg afgesneden en dan een brug bouwen. Andre Galle was 3 pionnen achter gekomen, probeerde zich er nog uit te schwindelen maar tevergeefs. En Marc Lacrosse won zijn toreneindspel zodat het 4 – 4 werd. We staan nog steeds op de 10e plaats, maar de achterstand op de nummers 8 en 9 is iets minder groot geworden. Het kan nog, maar er zal wel gewonnen moeten worden in de komende wedstrijden.

Er werd weinig gehoest in de zaal. Dat was maar goed ook, want hoesten is in deze tijden verdacht. Proesten helemaal. Scheidsrechter Bart de Vogelaere maakte dit heel erg duidelijk in zijn praatje voorafgaand aan de wedstrijd. Handen schudden werd afgeraden, dus dat deden we maar niet. We gingen wel schaken, vrijwel hoestloos. Zelf heb ik tijdens het frequent handen wassen op het toilet, waar het veilig was, stiekem een paar keer gehoest.
Bij onze voorzitter, dat weten wij allemaal, ligt hypochondrie altijd op de loer, en hij wilde er dus snel vanaf zijn op deze dreigende zaterdagmiddag. Hij gaf na een zet of 10 een vol stuk weg tegen Arres Oudshoorn en meed daarna ieder contact met medemensen. Dat betekende dat het voor de rest van het team uitermate zwaar zou worden om er nog iets van te maken tegen de koploper uit Leiden. Maar de ploeg rechtte de rug. Het begon met een opsteker na het verlies van Marnix: Rudi Pauwels speelde keurig remise tegen Nico Kuyf. En even later stonden we weer gelijk. Ik had mijn stukken goed neergezet na de opening en toen mijn tegenstander op pionnenroof ging, zwermden mijn stukken richting vijandelijke koning en was het pleit beslecht. Op dat moment leek het er zelfs op dat de overwinning ons niet meer kon ontgaan. Enrico stond weliswaar slecht tegen Frank Erwich, maar Gunter was bezig iets moois en groots op te zetten, de tegenstandster van Harry kon alleen nog wat heen en weer spelen op de laatste rijen, Natan stond minstens gelijk aan bord 1 en Johan de Zwart had een zeer veelbelovende stelling tegen de Leidse teamleider. Toch ging het nog verkeerd: Enrico verloor volgens verwachting kansloos, Gunter won volgens verwachting mooi en groots, maar de rest liep anders. Johan wikkelde af naar een eindspel dat zeker kansen bood, maar niet als je een stuk weggeeft. Dat was dus een onverwachte nul. Daar stond weer tegenover dat Natan over onvermoede eindspeltalenten bleek te beschikken en een fraaie overwinning boekte. Het stond nu dus 3,5-3,5 en de einduitslag hing af van de partij van Harry tegen Leonore. Als ik zeg dat het gezicht van Leonore getekend werd door verbijsterd geluk toen zij opstond uit de stoel aan de tafel waar tegenover haar een hoopje Harry zat, weet de lezer voldoende.

Schaken in tijden van Corona. Waar veel sportevenementen afgelast werden vanwege het Corona virus, ging de KNSB-competitie gelukkig gewoon door. Wel kwam de bond met de mededeling dat er voor wedstrijden waar Brabantse ploegen bij betrokken waren een uitzondering wordt gemaakt. Spelers konden om uitstel vragen. Dat gebeurde niet en om 13.00 uur gingen we met twee complete ploegen van start. Hier en daar werd het handen schudden vermeden. Ik heb zelden zoveel elleboogstoten bij het schaken gezien, allemaal geoorloofd, dat dan weer wel. HMC Den Bosch is niet onze favoriete tegenstander. Vaak waren we op weg naar een gelijk spel of zelfs een kleine overwinning, maar steeds lukte het net niet. Dit keer was het weer hetzelfde verhaal. Nadat Tom remise had gespeeld, volgde snel de eerste nederlaag. Glen overzag een trucje en verloor een pion. Slava zorgde voor het volgende halfje. Na de opening stond het helemaal gelijk. Inmiddels had ik genoeg van mijn stelling: kansloze nederlaag. Adrian leek een prettige stelling te hebben, maar waarschijnlijk was het toch niet zoveel. Ook hier remise. Zo stonden we met 1½-3½ achter. Warre scoorde de Anschlusstor met een overwinning waar niets op af te dingen viel. Helmut kreeg een gevaarlijk stukoffer te verwerken, raakte niet in paniek en haalde een verdienstelijk half punt binnen. Koen had in de opening een pion geofferd of gewoon verloren. Ik zag de compensatie niet, maar hij hield het daarna nog lang vol. Zonder resultaat overigens. Stand 3-5, maar we waren nog vol goede moed, want twee hele punten leken onze kant op te komen. Rein stond na een partij met wisselende kansen gewonnen en Simon had veel, heel veel pionnen voor een stuk. Toen Rein de winst miste en tenslotte voor eeuwig schaak koos, was het pleit beslecht. Simon bekroonde zijn partij met een mataanval, waarbij de vijandelijke koning het hele bord over werd gejaagd. Weer een kleine nederlaag dus tegen het vermaledijde HMC. Het begint nu een lastig verhaal te worden. Als het RIVM het goed vindt, spelen we over drie weken thuis tegen LSG.