Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Na de zeperd in de eerste ronde tegen Stukkenjagers 2 (het op papier sterkste team in de poule), moesten we winnen om nog een kans op het kampioenschap te houden. Tegenstander Souburg is flink versterkt door de komst van onder meer Ricardo Klepke en ‘onze Hans’, waardoor ze (ook weer op papier) samen met onze tweede ploeg tot de top drie horen in 3 E. Ze hadden evenwel in de eerste ronde verrassend gelijkgespeeld en moesten dus eigenlijk ook voor de zege gaan. Het werd derhalve een compromisloze wedstrijd, met een voor mijzelf wat ongemakkelijk begin. Teamleider Kees moest HWP 1 versterken, zodat ik de honeurs mocht waarnemen. En bijna ging ook dat mis. Tijdens de eerste ronde van de KNSB-competitie hebben Johan en ik Covid opgelopen. Drie weken later kampen we beiden nog met duchtige restverschijnselen (het blijft een rotvirus – verspreid het alsjeblieft niet), waarbij ik afgelopen vrijdag ook nog eens een fikse terugslag te verwerken kreeg, met vooral benauwdheid en hoestaanvallen tot gevolg. Na weer een dag in bed meende ik uiteindelijk op zaterdag toch een poging te moeten doen, hoewel ook toen het bed het betere alternatief leek. Toen ik – ietwat verlaat – de snelweg op wilde draaien, stond het verkeer muurvast bij een rotonde en op een groot geel bord meende ik te lezen dat de verbindingsweg richting Antwerpen afgesloten was. Daaruit concludeerde ik dat ik dus ook niet (dezelfde) richting Vlissingen de A58 op kon en besloot dwars door de middenberm een alternatieve route nemen en de A58 vanuit de richting Antwerpen te benaderen. Vervolgens bleek dat daar de verbindingsweg naar Vlissingen afgesloten was, waardoor ik uiteindelijk door moest rijden tot in Bergen op Zoom om aldaar te keren. Gevolg van één en ander was dat ik meer dan drie kwartier te laat achter mijn bord verscheen. Robin Bosters bleek mijn opponent en na een voorspoedig verloop van de opening plaatste ik een vroeg remiseaanbod, ingegeven door mijn fysieke conditie. Maar Robin speelde gezien mijn achterstand op de klok rustig door, kwam wel steeds wat slechter te staan, maar toen het tijd werd om te oogsten, begon het gebrek aan tijd mij parten te spelen. Het voordeel verdampte en een grove fout had me de kop kunnen kosten, maar zover kwam het gelukkig niet. Uiteindelijk wist ik af te wikkelen naar een bizar eindspel van drie stukken tegen twee lopers en een pion, wat Robin nog een tijdje tegen beter weten in doorspeelde gezien de stand in de wedstrijd.

Die stand was 4-3 voor de thuisploeg, maar aangezien Wonder huizenhoog gewonnen stond tegen Roeland Alders, kon er geen twijfel meer bestaan over de einduitslag. Knappe partij trouwens, van Wonder. Dichtschuiven op de damevleugel, met de koning daar naartoe lopen en breken op de andere vleugel.

Hoewel die 4-3 stand geenszins onverdiend was te noemen, had er voor ons misschien net iets meer in kunnen zitten. Tom kwam al snel in de problemen, omdat hij er niet in slaagde de drie stukken die hij kreeg voor de dame te laten samenwerken, en hij werd vakkundig opgebracht door Jos van der Kaap. En ook Johan – die te elfder ure voldoende hersteld bleek om Tyani te vervangen – moest al vlot zijn strategische en positionele meerdere erkennen in Hans. Twee mooie zwart-overwinningen dus voor de Souburgers. Maar Arne stond steeds een fractie beter tegen Klepke en bleef het met kleine middelen proberen, en op het bord van Nils was er lange tijd niet veel aan de hand. Bij Servaas daarentegen wel, want onze kleine man bleek vele, vele maten te groot voor zijn tegenstander en vernietigde diens Modern Defence met grof geweld. En hoewel hij iets subtieler te werk ging, liet ook Tamer weinig heel van zijn opponent, Jeroen Hekhuis. Die winstpartijen van Servaas en Tamer waren echt verrukkelijk om te aanschouwen.

Helaas bleek rond de tijdcontrole dat Nils er langzaam maar zeker af was geschoven door Tichelman en dat Klepke zich vakkundig had verdedigd, waardoor er niet meer dan een gelijkspel in zat. Dat neemt niet weg dat we een goede wedstrijd hebben gespeeld, een paar grote talenten aan boord hebben en als promotie er dit jaar niet inzit voor de tweede ploeg, dan volgend jaar maar.

(door André Galle)

Door een spelerstekort in de eerste ploeg, trad HWP 3 incompleet en in een fantasie-opstelling aan tegen de sterkste ploeg in klasse 3 E, Stukkenjagers 2. Die ploeg was in de eerste ronde een maatje te groot voor (een verzwakt) HWP 2, dus de verwachtingen waren niet al te hoog gespannen. Speciale dank aan Siebe en Catoo Kors, die bereid waren om richting Tilburg af te reizen.

Siebe kwam goed uit de opening, maar belandde daarna in een tactisch net van Grooten junior. Door het spelerstekort was bord 2 open zodat César Becx won zonder strijd. Catoo verloor na de opening door een dubbelaanval een stuk waarna het voor Elias De Reese een simpele kwestie van techniek was om te winnen.

Gilbert speelde goed mee tegen de vermaarde Herman Grooten. Pas in het verre eindspel moest hij zich gewonnen geven. André kwam goed uit de opening tegen Peter Huibers. Peter verzuimde op koningsaanval te spelen en moest zijn stukken terug in de verdediging brengen. De resterende stelling was in dynamisch evenwicht. Remise dus.

Joris werd in de opening bijna van het bord gespeeld door Arjen van Amerongen maar wist door een pion te geven wat tegenspel te verkrijgen. Arjen bleef daarna ook slomo zetten spelen waardoor de stelling in remise verzandde door ongelijke lopers. Harry speelde een gelijk opgaande partij tegen Erwin Kalle en na veel gemanoeuvreer werd het remise. Jim kwam in een mindere stelling terecht tegen John Gruensven, maar kromde de rug en wist er toch nog remise uit te persen.

Zo kwam er een draaglijke 6-2 – met een gelijkspel in de tweede helft – tot stand en wordt het nu vooruitkijken naar de wedstrijden waarin HWP 3 een goede kans maakt om punten te scoren.

Heel veel kansen op punten hadden we ons zelf niet toegedicht voor de wedstrijd tegen de Kennemer Combinatie. Het is sowieso een sterk team maar als je er dan ook nog eens met 6 invallers naar toe moet, is het duidelijk dat het er hier vooral om ging wat bordpunten te scoren, eerder dan matchpunten. Het verschil in gemiddelde rating spreekt boekdelen. Ondergetekende was zelf een van de invallers, zeker niet geselecteerd op basis van speelsterkte maar toch vooral op reisafstand.

De wedstrijd begon wat verlaat, vermoedelijk vanwege verdwaalde bezoekers want het vinden van de overigens uitstekende speelzaal was in de grote sporthal geen sinecure, zonder enige vorm van bewegwijzering. Godzijdank zijn schakers opvallende verschijningen dus het simpelweg volgen van “schaaktypes” bracht me bij de speelzaal.

We lopen even langs de borden. Op bord 1 speelde Adrian tegen Casper Schoppen. Adrian had naar eigen zeggen -en dat van zijn tegenstander- ergens de winst gemist in een zeldzame stelling met een kluit van 4 witte pionnen op de g- en f-lijn en een witte toren op de open h-lijn die echter geblokkeerd werd door een eigen wit paard dat daar helemaal niet weg kon. Aan de zwarte kant stonden slechts koning, pion en loper op de koningsvleugel (voorlopig) onkwetsbaar te zijn. In het vervolg slaagde zwart erin zijn meerderheid op de damevleugel in beweging te brengen, net op tijd voordat de witten zich losgepeuterd hadden uit de klit op de koningsvleugel en met een punt voor de Kennemers. Op bord 2 mocht ik het proberen. Ik speelde een wat dubieuze variant waarbij ik een suggestie volgde die ik gezien had in een boek uit 1992. Toen ik het naderhand allemaal nog eens nakeek bleek die suggestie nog steeds de beste speelwijze te zijn maar wel met een betere stelling voor wit en met zwartspelers die ook het vervolg veel beter behandelden dan ik: een nul dus voor ons. Op bord 3 speelde Benjamin voor zover ik dat kon zien en beoordelen een partij uit een stuk met doorlopende druk op de damvleugel waar hij een pion op c5 had staan die maar niet terugveroverd werd door zwart. Toen ik even later weer keek was die pion weg maar ook een zwarte kwaliteit. Bordpunt voor ons. Bord 4 was voor Xavier die lange tijd standhield maar uiteindelijk de vlag moest strijken zonder dat ik gezien heb waar het precies verkeerd ging. Daaronder zat aan bord 5 Elias tegen Friso Nijboer te spelen. Elias leek langzaam weggedrukt te worden, verloor een pionnetje en ik verwachtte er niet veel meer van. Dat bleek ik alemaal verkeerd ingeschat te hebben want even later zag ik Nijboer opgeven in een stelling waarin een eenzame zwarte koning door Dame en Toren van Elias werd belaagd. Twee uit 5 aan de bovenste borden, niet zo verkeerd.

Aan bord 6 ging het vanaf het begin moeizaam met Samuel, enigszins verrast in de opening door zijn tegenstander. Samuel is niet iemand die gauw opgeeft en slaagt er altijd wel weer in spel te krijgen. Tot heel lang zat hij nog in de karakteristieke stand van de stugge en nimmer aflatende strijder achter het bord. Ik heb in alle wedstrijden nog niet gezien dat Samuel tijdens de partij van zijn bord opstond om eens rustig wat rond te gaan kijken. Dat past helemaal bij zijn strijd die hij diep verborgen, het hoofd in de handen, vanuit de looppgraven voert. Uiteindelijk werd hij toch nog aan de bajonet geregen. Op bord 7 zat Helmut, onze hoogst gerate speler van deze wedstrijd. Helmut liep tegen een voorbereide tegenstander aan, die na een “bevrijdende” zet van Helmut eerst een stuk offerde en vlak daarna nog een toren. Het was toen ook meteen afgelopen. Dan de stirjder Nieuwelink op bord 8 in een vertrouwde openingsvariant. Zoals Kees zelf aangaf speelt in zijn partijen het motief aanvallen versus verdedigen vaak een doorslaggevende rol. Nu speelt dat motief natuurlijk bij iedere schaker, maar zelden wordt zo consequent de keuze voor aanvallen gemaakt. Dat leverde nu een nul op maar heeft al veel vaker wel succes gehad. Vader en zoon Van Coppenolle zaten aan 9 en 10. Kurt speelde tegen Eline Roebers en werd langzaam van het bord gedrukt. Dat overkwam ook Lander aan bord 10.

Een eindstand van 8-2 dus en gezien de omstandigheden geen beroerde uitslag. De opgave voor het vervolg van het seizoen is een zware, maar natuurlijk niet onmogeijk als de vaste bezetting weer gewoon achter de borden zit.