Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Een boeiende wedstrijd tegen Goes 1 heeft het derde team 3,5 bordpunten opgeleverd en dat waren er ei zo na 4 geweest. Gezien het verloop van de strijd kan ik vrede hebben met de uitslag, maar daarmee blijven we wel op 0 matchpunten staan.

Ik kon me nog herinneren van ons treffen vorig jaar dat het daar in die school niet bijster warm was geweest, dus ik had voor de zekerheid een extra vestje aangetrokken. Jim had zelfs een dikke vest in de tas voor het geval, en dat was het. Mijn vestje bleek niks waard en ook de aanblik van een slechts in een T-shirt gehulde Grochal wist mij niet te verwarmen. Dat deden de zetten van William helaas ook niet, waardoor we al snel met 1-0 achter stonden. Tegelijkertijd waren zowel Eric als Jim door al te passief spel met de witte stukken in de verdrukking gekomen en was het voordeel van de voorzet bij Servaas en Rudy ook verdwenen. Hoewel Johan en ik zonder noemenswaardige problemen uit de opening waren gekomen, zag het er dus niet goed uit.

Gelukkig was daar Snijders, die zijn tegenstander naar de strot vloog op een manier die deed denken aan zijn grootste prestaties. Op dit soort dagen wil je de man niet tegenover je hebben. Het was pure bloeddorst. Meteen een pion er tegenaan smijten, er vervolgens eentje over de h-lijn laten razen, de vijandelijke koning opjagen, een penninkje hier en daar, trucs eruit halen, slachten. Snijders – Hut heeft er een broertje bij: Fuiter – Snijders.

Johan en ik tekenden al gauw de vrede, Jim ging ten onder in een ziedende koningsaanval en Eric werd onder de voet gelopen, maar bij Servaas en Rudy was het opgeklaard en beiden kregen ineens winstkansen. Rudy slaagde er inderdaad in om het punt binnen te brengen, door in een toreneindspel een stuk handiger te manoeuvreren dan d’ aloude Hans Welten. Maar het mirakel Servaas moest helaas in remise berusten, vanwege de extreme tijdnood waarin hij was komen te verkeren. Dat neemt niet weg dat de wijze waarop hij zich aan de zwarte druk had weten te ontworstelen en een pion buit had weten te maken, zeer tot de verbeelding sprak.

We hebben dus drie keer verloren, maar wel tegen de drie koplopers. Alle gelegenheid dus om ons blazoen te ontsmetten en op te poetsen in de komende ronden, om te beginnen tegen Charlois 3 in Sas op 26 november aanstaande. Komt dat zien.

Het viel aanvankelijk niet mee om een volwaardig team op de been te brengen voor de uitwedstrijd tegen De Combinatie, maar door vader en zoon Van Coppenolle uit het derde te roven en doordat Gilbert op het laatste moment wilde invallen, kwamen we toch met acht gemotiveerde strijders aan de start in het verre Asten, diep in De Peel.

De wedstrijd leek niet zo denderend te beginnen, aangezien William, met wit, zich na een wat slappe opening vergiste aan het eerste bord en remise moest toestaan. Daarna gebeurde er lange tijd niets, totdat de Van Coppenolles zich begonnen te roeren. Beiden speelden met zwart en deden dat op zeer verschillende wijze. Bij Kurt zagen we positioneel geschuif met vele kleine maar fijne zetjes, hetgeen uiteindelijk plots uitmondde in een gewonnen stand, die Kurt zich niet liet ontglippen. Een fraaie overwinning op een sterke tegenstander, die echter ruimschoots werd overtroffen door de zege van zoon Lander. Zijn tegenstander ging vanuit een soort Colle meteen in de aanval tegen de Grünfeld-opstelling van Lander. Wit slaagde erin om de h-lijn te openen, maar daar bleef het bij. Lander counterde uitmuntend in het centrum en kreeg daar de ongerokeerde witte koning in het vizier, die genadeloos te grazen werd genomen. We stonden voor.

Gilbert speelde zijn gambiet tegen het Hollands, bereikte niets, maar zijn opponent evenmin. Remise was een prima resultaat. In de tussentijd was de voorsprong uitgebreid door mijzelve. Tegen de ongebruikelijke variant van het Spaans van vader Swinkels stelde ik mij flexibel op, zodat ik de koningsaanval van mijn tegenstander kon opvangen door lang te rokeren. Nadat ik een kwaliteit had geofferd voor twee pionnen kon ik een octopus in de vijandelijke stelling planten. Octopussen zijn naar, vond ook mijn tegenstrever, en hij hakte hem er meteen af, waarna we een eindspel met zware stukken overhielden met een extra pion voor mij. Dat was voldoende. De voorsprong werd opgevoerd naar 5-1 door Arne, die een soort uitgestelde doorschuifvariant speelde tegen het Frans. Hij kreeg hiermee zeer actief spel, dat zwart uiteindelijk te veel werd.

Nog twee partijen waren er dus aan de gang. In een licht voordelig toreneindspel besloot Marc Lacrosse na veel wikken en wegen uiteindelijk in te gaan op het remiseaanbod van Raimund van Alphen. De wedstrijd was gespeeld, maar het duurde nog anderhalf uur voordat de eindstand op het bord stond. Dat heb je met Harry. Hij vond de op papier sterkste speler van De Combinatie tegenover zich. De partij ontwikkelde zich volgens het bekende Harry-stramien. In een verder dichtgeschoven stellen waren er twee open lijnen, die beurtelings door beide kanten werden gecontroleerd. Harry vond het allemaal prima, waar tegenstander Clevers bleef proberen om voortgang te boeken, totdat hij na ruim zes uur spelen de vijandelijke dame toeliet in zijn stelling. Hare Majesteit stond weliswaar pat, maar belemmerde de zwarte stukken dermate dat zetherhaling de enige optie was. Zo verlieten we zwaar vermoeid doch opgetogen de speelzaal voor een lange reis terug naar het noorden.

(Kees Nieuwelink)