Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Warre mocht het voor de gelegenheid eens aan bord 1 proberen. Tegenstander Ivan Sokolov was helaas meedogenloos. Warre zelf sprak van een slachting. Ook aan het tweede bord leek het mis te gaan. Tom had de geofferde pion van de Haarlemse teamcaptain Pieter Roggeveen aangenomen, maar daarvoor wel een flinke achterstand in ontwikkeling opgelopen. Toen Pieter plotseling remise voorstelde was het erg verleidelijk om daarmee akkoord te gaan, maar Tom weigerde in het belang van het team. Hij zal daar geen spijt van gehad hebben, want met enige medewerking incasseerde hij tenslotte een vol punt. Slava en Francois Godart speelden aan bord 3 een partij waarin niet veel gebeurde en in een gelijkstaand toreneindspel werd remise overeengekomen. Adrian had aan bord 4 steeds het betere van het spel tegen Eline Roebers. Toen hij geen perspectief zag op meer, offerde hij een stuk om remise te forceren.

Koen speelde met zwart tegen Onno Elgersma. Hij speelde solide, maar hield voldoende stukken op het bord om ooit toe te slaan. Dat gebeurde tenslotte via een afwikkeling naar een gewonnen eindspel. Helmut en zijn Spaanse tegenstander David Pardo gebruikten zeeën van tijd in de opening. Ik heb niet gezien hoe de remise tot stand kwam, maar na afloop vroeg Helmut zich af of hij niet beter had kunnen doorspelen. Bord 7 was voor Glen en Friso Nijboer. Glen verdedigde zich secuur, maar kon niet voorkomen dat Friso een kansrijk lopereindspel op het bord bracht. Hoewel de aanwezige grootmeesters na afloop tot de conclusie kwamen dat het waarschijnlijk remise was, bleek het in de praktijk erg moeilijk te verdedigen. Daarin slaagde Glen dan ook niet. Benjamin was in een zelfde situatie beland, maar bleef wel mooi overeind tegen Liam Vrolijk. Enrico had een lastige middag tegen Esper van Baar. We hadden lang goede hoop dat hij het zou redden, maar bij het vallen van de avond ging ook hij ten onder. Parcival tenslotte speelde tegen Khoi Pham een niet al te spannende partij met remise als resultaat. Daarmee kwamen we niet verder dan 4½ bordpunten. Aangezien De Stukkenjagers wonnen van Amstelveen, staan we nu op een gedeelde 8^e-10^e plaats. Op 1 april spelen we tegen Amstelveen. Die wedstrijd moet in ieder geval gewonnen worden, maar het zou prettig zijn als we tegen Apeldoorn en Groningen ook nog iets meepakken.

(door Johan de Zwart)

• Misschien als het samenstellen van het team n.a.v. perikelen in het tweede niet zo chaotisch was gelopen en Gert gewoon als teamleider mee had kunnen spelen;
• Misschien als de voorzitter niet op het laatste moment vanwege ziekte verstek moest laten;
• Misschien als wij niet zo sportief waren geweest om aan onze tegenstander te melden dat wij maar met zes man zouden opkomen en voor een tactische opstelling hadden gekozen;
• Misschien als wij van de oude garde (Jim, Frans en ik) niet een collectieve off-day hadden;
• Misschien als….

Was de uitslag wat gunstiger uitgevallen.

Het positieve nieuws was dat Servaas nogmaals bewees dat hij op dit niveau goed kan meekomen. Waar ik ook blij van werd was dat onze debutant Siebe het een leuke ervaring vond.

Voor wat betreft de wedstrijd zelf kan ik vrij kort zijn. Wij begonnen met een 2-0 achterstand. Voor Siebe was het zijn eerste wedstrijd op dit niveau en met een klassiek tempo.  De wedstrijd was een goede oefening, voor het team helaas een 0. Manuel had een witvelderige loper die niet meedeed en een gebrek aan ruimte wat uiteindelijk toch fataal afliep.

Servaas bleek goed tegen zijn tegenstander, die 300 elo-punten meer had, opgewassen te zijn. In een ingewikkeld middenspel verrekende Henk Boot zich waarna Servaas het kalm uitmaakte.

Mijn indruk was dat ik, Frans en Jim ongeveer op dezelfde wijze verloren. Gelijk uit de opening gekomen en vervolgens langzaam maar zeker in een steeds slechtere stelling verzeilen met fatale afloop.

Op de terugweg konden wij (Manuel, Siebe en ondergetekende) in Dordrecht dankzij een sprint (word ik toch te oud voor) en een aardige conducteur net onze aansluitende intercity richting Goes halen. Het kan overigens niet anders worden gezegd dan dat de heen- en terugreis met het openbaar vervoer naar Terneuzen soepel verliepen.

De reis haalde wel herinneringen van mij op aan een wedstrijd die wij met het schoolteam speelden in 1974. Wij waren toen Zeeuws kampioen geworden. Wij moesten – als zestal – in een uitwedstrijd aantreden tegen een Limburgs team. Om op tijd in Limburg te zijn heeft een leraar van onze school ons in zijn Fiat 500 naar de boot gebracht. Vervolgens een lange treinreis naar Limburg. Van de wedstrijd zelf kan ik me niet zoveel herinneren behalve dat:

• Marc Cardon op bord 1 tegen Peter Scheeren moest spelen en kansloos verloor;
• Dat de rest(o.a. ik, Hans Oosterhout en Wilfried Vleeskens) zijn voorbeeld volgden en dat de wedstrijd veel korter duurde dan de treinreis (werd dus 6-0);
• En vervolgens weer een lange reis terug en dat wij onderweg patat hebben gegeten.

Vond het toch een leuke beleving. Zaterdag hetzelfde gevoel … kwam waarschijnlijk door de nostalgische herinneringen aan de vele verre reizen die ik met het openbaar vervoer heb ondernomen voor wedstrijden van HWP.

Gelukkig zat ik zaterdag in de auto met Manuel wel wat ruimer dan destijds in de Fiat 500. En de patat in Philippine was ook niet te versmaden.

Als wij de laatste vier wedstrijden gewoon winnen (wat op papier zou kunnen) kunnen wij ons handhaven. Anders wordt het de vierde klasse.

Het was een treurige middag in Eindhoven. Door een bizarre samenloop van omstandigheden konden we slechts vijf mensen op de been brengen tegen koploper WLC. Dan ben je natuurlijk kansloos.

Met het vijftal slaagden we erin om gelijk te spelen. Twee keer winst, twee keer verlies en een solide remise van Gert. Aan het eerste bord liet Elias geen spaan heel van Guus Bollen, die echt werd weggespeeld. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat aan bord twee hetzelfde gebeurde, maar dan andersom. Ik had met zwart weinig in te brengen tegen Gerard Welling (van wie ik altijd verlies). Martin Stam kwam er ook niet aan te pas tegen Sebastiaan Smits en tenslotte rolde Marc Lacrosse zonder veel moeite Rudy Simons op. Dat was het.

De aanloop naar de wedstrijden van zaterdag 17 december verliep voor HWP (1, 2 èn 3) tamelijk dramatisch. Het is zelden voorgekomen dat er in korte tijd zoveel afzeggingen kwamen. Een paar winterse dagen en iedereen valt om. Wij gingen vroeger desnoods op de slee naar een uitwedstrijd. HWP 1 had relatief nog de minste last van de afmeldingen, al slaagden we er niet in om op het laatste moment nog een vervanger voor de zieke Koen te vinden. Veel dank aan de moeder van Enrico die onze logistieke problemen soepeltjes oploste.

Onze tegenstander, Paul Keres 1, was de eeuwige 1^e klasser tot er in 2022 eindelijk, en met grote overmacht, promotie naar de Meesterklasse werd bereikt. Inmiddels lijkt het team uit te groeien tot een vaste waarde in de Meesterklasse. Het was voor hen een historische dag, want er werd voor het laatst gespeeld in clublokaal De Noteboom. Een naam die voor schakers herinneringen oproept aan één van de grootste Nederlandse schaaktalenten ooit, Daniël Noteboom, die in 1932 op 21-jarige leeftijd overleed. Zijn naam leeft gelukkig voort in een variant van het Slavisch en in de naam van het op één na leukste weekendtoernooi van Nederland (uiteraard na het OKU). Voor mij persoonlijk was het een weerzien met oude club- en teamgenoten uit een vorige eeuw, zoals Kees V. die mijn “ha, je bent eindelijk ook grijs geworden” beantwoordde met “zo te zien gaat het met jou ook goed”.

Dan de wedstrijd. We begonnen dus met een 1-0 achterstand. Ik trof aan bord 4 Menno Okkes van wie ik in de tachtiger jaren in een scherpe Slavische partij kansloos had verloren. Inmiddels zijn we onze wilde haren kwijt en probeerde hij mijn solide opzet met kleine, heel kleine middelen te bestrijden. De stukken verdwenen in snel tempo van het bord en dat resteerde in een remise eindspel. Ik had goede hoop dat William de stand gelijk zou trekken. Hij had een pluspion, in ruil waarvoor Joris Kokje compensatie probeerde aan te tonen. Net toen ik dacht dat William het punt naar zich toe zou trekken, vond Joris een herhaling van zetten, zodat we op achterstand bleven. Redelijk optimistisch was ik ook over de stelling van Enrico, die in een Semi-Slaaf actief spel had. Misschien kwam mijn optimisme voort uit de getormenteerde blik van Niels Ondersteijn, want plotseling had Enrico verloren. Slava had deze keer met wit niets bereikt. Toen zich een zetherhaling aandiende, ging hij die nog wel uit de weg, maar op het moment dat David van Kerkhof serieus tegenspel creëerde, trok Slava wel aan de handrem: remise. Benjamin had met wit eveneens een Semi-Slaaf (veel slaven, weinig excuses vandaag in Utrecht). Hij stond erg goed, zo leek het, maar langzaam nam Peter Lombaers het initiatief over en tenslotte werd Benjamin’s koning het veld in gestuurd. Toen deze met een bord vol stukken op d5 belandde, was het tijd om op te geven. Glen en tegenstander Demre Kerigan waren in een scherpe Konings-indiër in flinke tijdnood geraakt. Gelukkig was Glen de koelbloedigste en kon hij een vol punt bijschrijven. De stand was inmiddels 4½-2½, er mocht nu niet veel meer mis gaan. Van de partij van Helmut en Jan Breukelman begreep ik weinig. Waarschijnlijk gold dat voor de spelers zelf ook, want in een ingewikkelde stelling waren ze er als de kippen bij om een eeuwig schaak uit te voeren. Thibaut was lange tijd in de race voor de titel ‘’Man of the Match’’. Aan bord 1 had hij Hugo ten Hertog overspeeld en een, laat ik voorzichtig zijn, zeer kansrijk eindspel met pluspion bereikt. Voor de fijnproevers onder de toeschouwers was het genieten, totdat Hugo met een truc direct remise kon afdwingen. Jammer, jammer. Daarmee was de wedstrijd definitief verloren. Aan bord 10 was Nils na de opening een pion kwijt geraakt en ik verwachtte een snelle capitulatie. Maar Nils vocht als een leeuw en hoewel zijn stelling niet verbeterde, werd het ook niet erger. Op een gegeven moment geloofde ik zelfs in remisekansen. Toen ik dat hardop uitsprak vertelde de honende blik van een teamgenoot mij genoeg: de wens was hier duidelijk de vader van de gedachte. Tegenstander Paul Hommerson toonde dat in de partij ook aan. Nils ging tenslotte dus ten onder, maar zijn vechtlust is veelbelovend. (Toevoeging: inmiddels is duidelijk dat de slotstelling remise was.) Een 6½-3½ nederlaag. Dat had wellicht iets beter gekund, maar tijdens de wedstrijd had ik nooit het gevoel dat we aan de goede kant van de streep zouden eindigen. We staan nu op een degradatieplaats en kunnen in de winterstop onze zonden overdenken. Maar in februari staan we er weer om een begin te maken aan een indrukwekkende eindsprint.

Fijne feestdagen iedereen!