Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

De tweede wedstrijd van het seizoen bracht ons naar Goes, om daar de gelijknamige ploeg te bestrijden. Ons ratingoverwicht was aanzienlijk, dus een snelle en eenvoudige overwinning was denkbaar. Zo ging het niet. Goes had een fantasieopstelling bedacht en die werkte behoorlijk. Als gevolg van deze opstelling vond André Galle zich aan bord 5 geplaatst tegen het Goese kanon Joey Grochal. Ondanks het feit dat André met wit speelde, kon hij geen vuist maken en werd hij uiteindelijk weggetikt in een dame-eindspel.

In de tussentijd waren we op voorsprong gekomen. De eerste van de onzen die een overwinning mocht vieren was Wonder. Hij speelde tegen het Goese jeugdtalent Jari Groen. Wonder mocht aantonen dat hij aanzienlijk meer in zijn mars heeft dan zijn rating doet vermoeden. Met de witte stukken koos hij al snel de aanval en bracht zwart in een knoop waaruit geen ontsnappen meer mogelijk was, althans niet voor de zwarte koning. Ook Tyani won relatief snel, hoewel het daar aanvankelijk totaal niet naar uitzag. Tegenstander Niels de Feyter brak door op de damevleugel en het zag ernaar uit dat onze dame weinig meer kon doen dan wanhopig tegenspartelen. Welnu, dat deed ze met verve. Nota bene vanuit de failliete damevleugel werd een vernietigende tegenstoot ingeleid die de Goesenaar tot wanhoop dreef. En de derde vroege winnaar was ikzelf. Net na de opening maakte ik een pionnetje buit en dat gaf de doorslag in het eindspel.

Arne Nemegeer slaagde er niet in de zwarte vesting te slechten die good-old Rinus Burgerhof opwierp. Onze benjamin Servaas probeerde ook een zwarte muur op te bouwen, maar helaas hadden zijn pionnen allemaal dezelfde kleur als die van zijn loper, die vergeefs probeerde gaten te dichten waar een vijandelijk paard in dreigde te springen.

Zo stonden we dus met 3,5-2,5 voor met Harry en Hans nog achter de borden. Harry was met wit al heel lang bezig zijn tegenstander naar de rand van de afgrond te duwen, en in het vijfde uur stortte zwart in de abyss. De wedstrijd was gespeeld en de resterende partij ging slechts om de eer en een bordpunt. Hans was erin geslaagd vanuit slechts stelling een aanval op de vijandelijke koning te genereren, maar die stokte nadat tegenstander Louis Nieuwenhuijse een kwaliteit had geofferd, waarvoor hij een vorst van een paard terugkreeg. Uiteindelijk mocht Hans in zijn handjes knijpen dat zijn tegenstander genoegen nam met remise.

Afgelopen zaterdag moesten wij aantreden voor onze eerste wedstrijd in wat weleens een spannend seizoen kan worden. Dit jaar is sprake van een extra verzwaarde degradatieregeling: nummers 8, 9, 10 plus de slechtste 3 nummers 7 degraderen uit de derde klasse naar de vierde klasse. De eerste wedstrijd  tegen het gepromoveerde De Pion was gelijk een belangrijke wedstrijd. Als wij deze wedstrijd – tegen het op papier zwakste team van onze poule – niet zouden winnen zag het er gelijk somber uit.

Wij begonnen de wedstrijd zonder zowel  Gert (onze oude teamleider) als Frans (onze nieuwe teamleider), die beide als reserve waren opgesteld. Maar gelukkig zou de voorzitter als non-playing captain optreden en alles in goede banen leiden. Gedurende de wedstrijd bleek dat echter dat hij zo druk was het streamen van de live-borden dat zijn rol als captain en verslaggever in het water viel.

Voor wat betreft de wedstrijd  was de eerste meevaller dat onze tegenstanders verzwakt opkwamen met liefst vier invallers, die een rating hadden van 1700 of minder. Van de wedstrijd zelf heb ik maar fragmenten meegekregen.

De eerste keer dat ik naar de overige borden keek was mijn vluchtig oordeel dat: Kurt wellicht wat minder stond, Samuel een prettige aanvalsstelling had,  Erik een wat betere stelling had bereikt, Rudy het zoals gebruikelijk weer gelukt was een gecompliceerde stelling op bord te krijgen, bij Jim juist een sprake was van een rustige stelling, Lander prettig stond  en Servaas bezig was om de koningsstelling van zijn tegenstander omver te blazen;

De tweede keer hadden Samuel en Erik al gewonnen. Niet veel later stond het al 3 ½ – ½  doordat Servaas zoals verwacht had gewonnen en de partij van Lander in remise was verzand; Daarna werd op het bord van Jim de vrede getekend: 4-1;

Zelf was ik in een dame-eindspel beland waarin ik dacht dat ik iets beter stond maar niet zag hoe ik de winst kon forceren. Ben maar toen wat gaan laveren. Uiteindelijk bedacht ik een winstplan dat de teamleider van het tweede als oplettende toeschouwer al tien zetten eerder had gezien: een pion offeren om een doorbraak op de damevleugel te forceren. In de partij werkte het uitstekend. Dat bij het invoeren van mijn partij in de computer Stockfish constant met 0,00 kwam tot enkele zetten voor het einde was een kleine, onbelangrijke voetnoot. Tussenstand: 5-1.

Terwijl het eerste en tweede al van hun overwinning aan het nagenieten waren, waren Kurt en Rudy nog hard aan het zwoegen. Bij Kurt was het echt zwoegen in een toreneindspel waarin hij heel moeilijk stond. Het werd de enige nul van de middag. Bij Rudy vroeg ik me af of hij er zo’n lange partij van maakte omdat hij heimwee had naar de tijd waarin een KNSB wedstrijd 6 ½ uur kon duren. En onze teamcaptain snapte niet waarom hij niet gewoon met een remise de winst voor de team veilig stelde (dat wij al hadden gewonnen was hem ontgaan). Uiteindelijk kon Rudy na 5 ½ uur een verdiende overwinning noteren.
Wij hebben nu de weelde in elk geval 1 ronde boven de tweede te staan En zelfs mede bovenaan in 3F. Op naar de volgende vierpunten-wedstrijd in Rotterdam tegen Charlois. (N.B. Dat wordt wel een lastiger vierpunten-wedstrijd dan eerst in de planning stond. Door het terugtrekken van Charlois 3, moet we het nu opnemen tegen het tweede team van die club. – MvdZ).

Een nieuw seizoen, een nieuwe start. Met twee gedegradeerde teams is de blik naar boven gericht. We willen terug naar de Meesterklasse en snel ook.

Eerst en vooral: we hebben een nieuwe coach. Of beter gezegd: we hebben een nieuw coach-team. Hans is al tig jaren een vaste pion in het eerste team en al heel lang teamleider maar hij besloot dit jaar een stapje terug te zetten. (Commentaar van de arbiter van het huis: “Logisch, de ploeg is gezakt.”). Mijn dank voor de vele jaren van orde brengen in de chaos die het eerste team vaak is, Hans! We zullen je absoluut missen.
Om de pijn wat te verzachten werd Hans met de nieuwe tafelopstelling in De Speye links van mij geplaatst, een positie die hij de afgelopen jaren wel vaker innam. Enkel speelde hij nu in team 2. Treurnis. Die ook een beetje doorschemerde op het bord van Hans. We hopen op een invalbeurt nu en dan van ons icoon.

Het zijn grote schoenen om te vullen. We hebben maar liefst 4 mannen nodig om het over te nemen van Hans. Marnix heeft het overzicht over alle teams en doet al het administratieve werk. Helmut en ik zullen het hoge woord voeren op de speeldagen. En Koen geeft regelmatig zijn vijf cent.

Nieuwe en oude nieuwe gezichten op de eerste speeldag. HWP stelt zowaar drie grootmeesters op. Slava gaat al een tijdje mee. Dat Koen ook het grootmeestergilde vervoegd heeft, dat wisten we al. Maar dat Paul Motwani terug meespeelt, dat zal niet iedereen verwacht hebben. Paul heeft plannen en aangezien hij speelritme wil opdoen zullen we hem dit jaar nog wel zien in De Speye. Welkom terug!
Nieuw bij ons in het team, als invallers, zijn de broers Dreelinck. Je weet wel, de nummers 1 en 2 van het Open van Gent dit jaar. Jeugdig volk dat nog gaat groeien bij ons. Ook welkom!

Ons sterke team was een maatje te groot voor de hoofdstedelingen. Ik had het heimelijk verwacht: ze zijn het niet gewoon om ver te reizen voor hun zaterdagpartij en ze stelden maar liefst vijf invallers op.
Onze voorzitter en T1 Marnix vond de 8,5-1,5 dan ook maar magertjes. Met 200 elo verschil gemiddeld was dat wel een minimum.
Als dienstdoend captain was ik het er niet helemaal mee eens maar ik ben er niet te hard op doorgegaan. Naast zijn rol als T1 is Marnix ook in opleiding als livebord-beheerder en hij had er al wat uren opzitten voor wij op onze 9 liveborden van start konden. Het is hem vergeven dat hij 2 borden thuis vergat waardoor de prachtige overwinning van Benjamin niet te zien was voor de rest van de wereld.
Marnix wordt zo ook een echte manuel-van-alles. (No pun intended. We zien wat jullie doen. Petje af!)

Ons eerste bord wandelde deze middag het lokaal binnen met een opzichtige gele pet op het hoofd. Nu ja, opzichtig. Als ik die zou dragen zou het niet zo opvallen. Ik kom namelijk niet boven het maaiveld uit. Maar als onze ex-SCIM dit draagt, valt het wel op.
Ik: “Waarom een gele pet, Koen?”
Koen: “Tegen de zon, Tom.”
Duh. Wat een antwoord. Als ik hem zou vragen “Waarom draag je een Ajax-shirt, Koen?” dan gaat hij niet antwoorden “Het zou nogal lullig zijn om geen shirt aan te hebben, Tom.”, dan is er meer aan de hand.  Petje af, dus.
Met de zwartjes had hij geen gemakkelijke partij. Zijn tegenstander speelde gewoon degelijk en ondanks wat voordeel was er geen doorkomen aan. Remise.

Slava deed Slava-dingen. Na 2 uur spelen en 13 zetten zie je zo al dat de partij niet tegen 17u klaar zal zijn. Klein beetje beter en wat druk zetten. Beetje beter en gefocust blijven. Grote tijdnood vermijden, intussen stevig voordeel. Eindspel in met net winnend voordeel, afgemaakt. A job well done.

Uit vroeger tijden kennen we de gloeiende tijdnood van Paul. Niet zo deze keer. Een erg vlotte aanvalspartij met zwart, het inspelen zit al in een vergevorderd stadium.

Glen had al snel iets vreemds op het bord. Met allebei een ongerokeerde koning werden de pionnen op de koningsvleugel woest vooruit gegooid. Het deed me denken aan een wedstrijdje “wie durft het verst voorover leunen over de afgrond”. Glen moest een pion inleveren maar die vijandelijke pion hield zijn koning veilig. In de tijdnoodfase bleek Glen het handigst en zwart gaf op net voor hij mat ging gaan.

Adriaan had de op papier sterkste tegenstander tegen en hij had bovendien zwart. Een oerklassiek damegambiet verscheen op het bord. En vervolgens overspeelde Adriaan Wunnink. Dat het aan zet 40 niet meer te winnen was, zal wel ferm balen geweest zijn voor Adriaan, want hij had zijn tegenstander van het kastje naar de muur gespeeld de eerste 30 zetten.

Broer Jacob bereikte met wit niet veel tegen oude bekende Albert Riemens. Een remiseaanbod werd geweigerd – na keurig overleg met de teamleider – en hij ploegde verder in een stelling die niet veel leek te bieden. Kijk, Albert kan wel een beetje schaken. Dat is zo met die oudere mannen: veel begrip, het rekenen gaat wat minder. Jacob had gewoon niet de juiste stelling gekozen.
De tijd deed haar werk. Helemaal aan het einde, in het pionneneindspel, bleek het plots niet meer te houden voor Albert. 10 op 10 voor werkkracht voor Jacob. Petje af.

Enrico kreeg een nogal platte variant tegen. Hoeveel elo heeft mijn tegenstander? Geen idee, iets boven de 2000 misschien? Een ingehouden zucht en terug aan het werk. De fout kwam eigenlijk nog vrij snel. Samen met Paul was hij het snelste klaar.

Mijn eigen partij was niet super. Of eigenlijk speelde mijn tegenstander gewoon degelijk.  Dan maar een klein beetje druk houden en wachten tot de tijdnood haar werk doet. Wat ook lukte. Een pion werd veroverd en de rest ging snel.

Een zelfde verhaal bij Helmut, al had hij het extra probleem dat hij zwart had. De tegenstander pakte het gewoon degelijk aan en Helmut geraakte er niet door. Soms moet je je er gewoon bij neerleggen. Op naar de volgende partij.

Benjamin amuseerde zich wel achter zijn bord. Zijn tegenstander nam een opstelling die prima werkt tegen het Catalaans. Alleen was er geen sprake van een Catalaanse opening. Onze man ging gemakkelijk naar groot voordeel en het leek me dat ook de afwerking foutloos was.

Zo, 1A. Hier zijn we. We komen even dag zeggen en zijn dan (hopelijk) weer weg.

Auteur: Tom Piceu