Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

In de slotwedstrijd van de ZSB hoofdklasse moest koploper HWP 4 nummer 2 Landau 2 op afstand houden. Dat het een zware opgave zou worden had de teamleider ruim vante voren al aangegeven. De spelers waren dan ook super gemotiveerd. Bij Landau was dat niet minder en kwam met een opstelling die ook in de KNSB niet zou misstaan. Henk nam de taak van non playing captain op zich, zodat bij een remisevoorstel direct het juiste advies kon worden gegeven. Herman was als 1e klaar. Zijn aanval sloeg niet door en remise was het logische gevolg. Adrie liet zich verleiden door de jeugdige Lydia Dubbeldam tot herhaling was zetten met een bord vol met stukken in een volkomen gelijke stelling. Emile speelde tegen vader Dubbeldam en kreeg toestemming om remise voor te stellen. Ook hier was geen doorkomen aan. 1,5-1,5 was een mooie tussenstand. 4-4 was voor ons genoeg om kampioen te worden. Bart had met een mooie aanval een kwaliteit veroverd en Marnix was een kwaliteit kwijtgeraakt door een slechte opening, maar kwam ondanks verschrikkelijke tijdnood stapje voor stapje terug. Toch kregen we een dreun doordat Philip een pionoffer slecht zag aflopen tegen de geroutineerde Janco Dees. Henk had aan de spelers vriendelijk verzocht om ieder op zijn eigen manier fris aan de start te verschijnen. Philip koos er voor om op 18 april de marathon van Zeeuws-Vlaanderen te lopen. Hij heeft de marathon wel uitgelopen maar de lichamelijke vermoeidheid was er waarschijnlijk nog niet helemaal uit.Wat niemand voor mogelijk hield gebeurde nu tot overmaat van ramp ook nog. Bart liet Patrick Moens met een kwaliteit minder maar met actievere stukken binnenkomen en ging in tijdnood volkomen ten onder. John had het niet gemakkelijk tegen de aanstormende Iris Schelleman. Op jonge leeftijd is Iris al uitgekookt en liet John wegkomen met remise op het moment dat ze haar club daar een uitstekende dienst mee bewees. Immers uit de 2 resterende partijen zal Landau op zijn minst het benodigde halfje halen. Het halfje ontstond op bord 1 toen Tibo Maes afwikkelde naar ongelijke lopers. Gert moet de gehele middag heben afgezien toen hij een akelige stelling overhield na de opening en terecht bleef zoeken naar die ene schwindelzet, die er wellicht nooit heeft ingezeten. Dat Kedim Gutkind met de maand beter wordt is in heel Zeeland bekend, zodat Landau blij mocht zijn toen ze hem konden opstellen. Het zou ook te mooi zijn geweest als na het 2e en het 1e ook het 4e kampioen zou zijn geworden. Waarom dan volgend seizoen niet?

Nog één obstakel restte ons in de strijd om het kampioenschap: DD. In zijn mail aan zijn ploeggenoten had de teamleider aangegeven dat een 8-2 overwinning voldoende zou zijn om de titel te bemachtigen. Het was bijna genant. We hebben in het verleden vaak tegen DD gespeeld en na vele jaren uitslagen rond de 5-5 slaagden we er de afgelopen seizoenen in een paar keer achter elkaar te winnen. Maar 8-2 was niet erg realistisch. Goed, het was de laatste ronde en voor DD stond er niets meer op het spel. Dat was in ons voordeel, want met of zonder Fedorchuk, dat scheelt toch een punt. Wij moesten het doen zonder Paul Motwani en Thibaut Vandenbussche, maar hadden adekwate vervangers in de personen van Attila Czebe en David Roos. De Haagse invallers aan de borden 6 en 8 hadden het lastig. Johan en Adrian brachten ons daar op een 2-0 voorsprong. Steven had als opdracht niet te verliezen van John van der Wiel en kweet zich uitstekend van zijn taak. Een kortsluiting bij David leek de spanning terug te brengen in de wedstrijd: 2½-1½. De meeste andere borden toonden klein tot groot voordeel. Normaal gesproken konden we het vervolg van de wedstrijd met vertrouwen tegemoet zien. Maar vandaag was het niet normaal, want het ging niet alleen om de matchpunten. Thibaut M won overtuigend, Helmut volgde zijn voorbeeld tegen generatiegenoot Peter Gelpke en Koen bracht de stand op 5½-1½. Attila, Tom en ik hadden betere eindspelen, die geduldig uitgespeeld werden met optimaal resultaat: 8½-1½. Kampioen en eindelijk terug naar de Meesterklasse. De beloning was niet misselijk: een heerlijk Chinees buffet en een onemanshow van de voorzitter: een dag om niet snel te vergeten. Dank aan een ieder die zich ingezet heeft. Het was een mooi seizoen.

De verre tocht naar Den Haag begon met de nodige moeilijkheden: afzeggingen op het laatste moment die morgen begaf de auto van Etienne het. Maar toch… tegen onze listige opstelling zouden ze het niet halen!

Klop speelde dame-indisch à la Bosboom (met h4 en g4) tegen mij. Er ontstond een erg rommelige stelling waarin ik beter stond maar niet zag hoe ik moest winnen.
Eric timmerde in een gesloten Siciliaan Gieben van het bord met een grappig mat.
Chris stond de hele tijd vanuit het Engels lichtjes beter tegen Van Straaten en won op studieachtige wijze het toreneindspel. Yves stond de hele partij vanuit het Slavisch beter tegen Segers maar in tijdnood ontglipte hem het initiatief. Ook Jim kon een blokkadestelling vanuit de Pirc tegen Pauw niet redden. De drie andere borden stonden echter nog prima. Herman blunderde tegen Baak vanuit een technisch gewonnen Franse partij. Na een origineel middenspel dat vanuit het Scandinavisch naar het Frans overging wist Etienne op techniek met een pluspion te winnen van Van der Tuyt. Toen lag de beslissing helemaal in de handen van Marc. Zijn tegenstander Vorstermans speelde van zet 1 af op remise en toen Marc na lang zwoegen eindelijk een pion voorkwam begon een complexe technische fase in een paardeneindspel. Hier miste hij een paar studieachtige winsten en zo kwamen we alsnog op 4-4 uit tegen deze sympathieke ploeg.

Dank aan alle spelers voor de gedane moeite en hierbij is HWP 3 gered in deze klasse.

André Galle

We waren inderdaad huizenhoog favoriet in onze klasse. Maar je moet het wel even doen.
Bij aankomst in Roosendaal constateerde ik dat topscorer David Roos er zin in had. Waarom zou hij anders in korte broek zijn verschenen? Het weer was er in ieder geval niet naar. Tegenstander Ivo was danig onder de indruk. Hij waagde op de 15e zet nog wel een remiseaanbod, doch dat bleef zijn enige heldendaad van de middag. Twee zetten later moest hij opgeven. Op dat moment had Renzo al een half punt laten aantekenen, nadat hij met wit vanuit de opening niets dan massale afruil had bereikt. We stonden dus voor. Even later verdubbelde ik de voorsprong nadat ik via een kwaliteitsoffer good-old Robert Schuermans op de knieën had gekregen. Inmiddels stond Rein Verstraeten op bord 1 al een tijdje gewonnen en had Harry Provoost door middel van een stukoffer een aanval gekregen die er beslissend uitzag. Dat bleek ook zo te zijn. Harry scoorde het derde volle punt en Rein volgde kort daarna. Het was nog geen vier uur en we waren er al! De wedstrijd leek uit te lopen op een slachting. Zover kwam het echter niet, omdat Wouter een zeer interessant eindspel van 3 stukken tegen 2 torens mishandelde en omdat Nele tot ver in het vijfde uur bleef proberen een gelijke stelling te winnen. Toen loon naar werken eindelijk binnen handbereik was, tastte onze dame helaas mis en werd haar zelfs de remisehaven ontnomen. In de tussentijd had Fabian op zijn eigen gedecideerde wijze reeds ons vijfde punt binnengebracht.
Toen later op de avond het bericht kwam dat Rijswijk had verloren en wij dus kampioen bleken te zijn geworden, ontsnapte er een oerkreet van blijdschap aan ‘s teamleiders gemoed.