Trots op het tweede

Na de fraaie zege op DD in de vorige ronde, togen de spelers van HWP II met gepast optimisme naar Zuid-Limburg om het team van DJC Stein te bekampen. De wedstrijd vond plaats in een zaal waarin alle Zuid-Limburgse topploegen waren samengebracht. De eerste drie teams van Voerendaal zaten er ook te schaken. Kortom: de ambiance was een stuk schaakvriendelijker dan vorig jaar, toen we onze match in een zweterig achterafzaaltje moesten afwerken. Wij voelden ons er wel bij, al gold dat aanvankelijk niet voor onze debutant Martijn Maddens, die bijna 40 minuten tegenover een lege stoel zat. Gelukkig kwam de jongste Simenon uiteindelijk toch opdagen, en stond er na luttele zetten ineens een razend gecompliceerde stelling op het bord, die voor Martijn kennelijk nieuw was.
De wedstrijd ontwikkelde zich vrij gelijkwaardig, al had ikzelf, aan bord 2 deze keer, snel na de opening een prettig voordeeltje in handen, omdat mijn tegenstander de Jaenisch te tam had tegengespeeld. Na zo’n drie uur spelen accepteerde Arno, met instemming van de teamleider, een remisevoorstel en daarmee werd de score geopend. Kort daarna kwamen we kortstondig op achterstand omdat Gert tegen de oudere Simenon in moeilijkheden was geraakt en zich daaraan niet had weten te ontworstelen. Ik was er inmiddels in geslaagd af te wikkelen naar een gunstig eindspel, dat met de zet kanslozer werd voor mijn Italiaanse opponent, zodat het nog voor de eerste tijdcontrole weer gelijk stond. Dat bleef zo toen ook Herman remise aannam, na een partij waarin hij voortdurende de touwtjes in handen had gehad. Zo waren er bij een stand van 2-2 nog vier partijen aan de gang, en het zag er goed uit voor ons. Harry was al de hele partij aan het keepen geweest, maar wij weten dat hij dat als geen ander kan. Het toreneindspel met een pion minder ging hij remise houden, daarvan waren wij overtuigd. Simon was aan het eerste bord bezig de kroon te zetten op wat mijn Vlaamse reisgenoten later als een "deftige" partij karakteriseerden. Eerst ging het via de flanken, dan langzaam naar het centrum en tenslotte recht door het midden, met een perfect getimed pionoffer als inleiding voor de beslissende aanval op de koning. Zo kwamen we op 3-2.
Martijn was inmiddels na woeste verwikkelingen in een op het eerste gezicht volkomen gelijk eindspel terechtgekomen, dat echter zwaar mishandeld werd door zijn tegenstander, in wiens ogen de bloeddorst nog niet was geweken, en een dergelijke geestestoestand is niet geschikt voor het eindspel. Het duurde allemaal nog heel erg lang, maar uiteindelijk deed Martijn hetgeen een debutant in ons team betaamt: een vol punt scoren. Aldus stond het 4-2 en het kon niet meer misgaan. Harry keepte dapper voort, en hetzelfde gold voor Wouter, die op de 39e zet een onnauwkeurigheid had begaan en daar al 20 zetten lang voor had moeten boeten – over de knie gelegd door Rob Caessens. Wouter zat zijn straf geduldig uit en vond een weg naar een pionneneindspel dat potremise stond. Zo was de winst binnen, met alleen Harry nog fris en fruitig achter het bord, tegenover een Limburger met doorwoelde haren en holle ogen. Natuurlijk werd het zo’n zes uur strijd toch remise en mocht ik juichend en trots op mijn team het wedstrijdformulier ondertekenen. Weer gewonnen!