Seizoen 2016-2017

In het nieuwe mooie lokaal van Goes mochten we aantreden tegen een ambitieus team. Erik kwam goed uit de opening maar verloor toch. Philip kwam niet goed uit het Koningsindisch en weerde zich nog zo goed mogelijk, maar het mocht niet baten. Rudy wist met origineel spel (2. Le2 in het siciliaans) Rien te verschalken. Toen volgden rustige remises van Chris en Etienne. André werd professioneel van het bord gezet door Jos Van Der Kaap. De twee overgebleven partijen gingen voor ons de goede kant uit. Joris wist Joey Grochal steeds voor problemen te stellen en mocht na 130 zetten en zes uur spel verdiend winnen. Jammer genoeg verzandde bij Jim een gewonnen toreneindspel nog in remise. 4-4 had een meer faire uitslag geweest.
Goes komt hier weg met een blauw oog maar is wel terug op weg naar de titel.

HWP 1 is het nieuwe seizoen begonnen met een 5½-4½ nederlaag tegen HMC Calder. Dat is hetzelfde resultaat als vorig jaar. Toen lieten we de Brabanders na de tijdnoodfase ontsnappen, terwijl een overwinning binnen handbereik was. Zelfde cijfers dus, maar een geheel andere wedstrijd, want meer dan 5-5 heeft er ditmaal niet in gezeten.
De wedstrijd begon met een vrolijk moment. De voorzitter van HMC overhandigde de newlyweds Twan Burg (HMC 1) en Nargiz Umudova (HMC 2) een cadeau namens de vereniging. De honeymoon van Twan bestond uit een rustige Najdorf tegen Thibaut. Weinig spektakel, veel degelijkheid en een terechte remise. Onze topborden deden van zich spreken. Koen nam het op bord 1 met wit op tegen Martijn Dambacher en vervolgde zijn succesvolle zomer met een puike overwinning. Nog even en de 2500 wordt voor de tweede keer aangetikt. Ook Steven liet zich niet onbetuigd met een sterke zege op Jasper Broekmeulen. De teamleider van HMC had hun topman Daniel Fridman aan bord 3 geposteerd. Daar trof hij Helmut. Na de opening nam de grootmeester het heft in handen en had Helmut het nakijken. Komen we bij ons middenrif. Tom had een lastige partij tegen Jeroen Bosch. Ik heb er niet veel van gezien en had eigenlijk de indruk dat er niet zoveel aan de hand was, maar dat was in de eerste helft van de partij. Daarna ging het blijkbaar mis. Onze debutant, Glen, stelde zeker niet teleur. Met kleine middelen overspeelde hij zijn tegenstander Rob Schoorl. Dat na afloop bleek dat het op een bepaald moment alles behalve duidelijk was, is voor de kniesoor. Dat de staartborden het ook dit seizoen weer lastig gaan krijgen is een understatement. Zaterdag in Rosmalen kweet de een zich beter van zijn taak dan de ander. Terwijl ik al in een scherpe opening tegen Mischa Senders alle zeilen moest bijzetten om de gehoopte compensatie voor een geofferde pion aan te tonen (wat niet lukte, met een nederlaag als resultaat), zette Johan met wit de partij tegen Thomas Mollema rustig op. Hij ruilde er vrolijk op los en hoopte daarmee een klein eindspelvoordeeltje te bereiken. Dat bleek zo klein dat remise het enig mogelijke resultaat was. Zo bereikten we een 4-4 stand. Uit de overgebleven partijen zouden we een half of een heel punt gaan halen. Rein bleek kansloos tegen Geert van der Stricht. Resteerde de partij aan bord 8. Die moest kostte wat kost gewonnen worden, maar de speler in kwestie bleek plotseling te hebben gekozen voor het veilige halve punt.
Na deze kleine nederlaag vinden wij onszelf terug op plaats 6 op de ranglijst. Laten we die positie vasthouden tot mei volgend jaar.

Het oudste team van de landelijke schaakcompetitie heeft het in zijn debuut – ondanks een verjongingskuur van zo’n veertig jaar – niet weten te redden. Na een dappere maar ongelijke strijd restten ons 1,5 bordpunten.
De toon werd gezet door invaller William Baeten, die een gelijkstaand eindspel met zware stukken zag veranderen in een verloren pionneneindspel tegen de ervaren Ik Oei. Daarna liet onze andere invaller Emile Cardon zien uit het juiste hout gesneden te zijn. Hij stuurde de witte stukken in een Najdorf met vaste hand naar remise.
Dat gold niet voor mij. Nadat ik in de opening een pion had geofferd en veel tijd had geïnvesteerd in het opbouwen van een complexe stelling, kon ik middels een centrale opstoot en eventueel een stukoffer groot voordeel bereiken. In plaats daarvan schoot ik een bok en was een nul mijn deel. Toen ik daarna een ronde langs de velden maakte, zag ik dat we op alle borden één pion achter stonden. Curieus.

Gert raakte met zwart na een afruilvariant van het damegambiet zijn d-pion kwijt en ging langzaam maar zeker kopje onder. Zo ook Herman. Die was ten strijde getrokken met de Wolga, maar kreeg nooit het spel dat je in die variant zoekt. Een blunder in tijdnood deed de rest. De pion achterstand van Rudy Pauwels leek minder belangrijk dan de dreigingen die zich tegen zijn koning konden manifesteren. In opkomende tijdnood besloot zijn tegenstander echter de dames te ruilen waarna onze man dankbaar de remise in ontvangst nam.
Omenadrie was er dus ook een pion bij ingeschoten, maar hij bespeurde bij zijn tegenstander wat onzekerheid en rook bloed. Even later stond hij straal gewonnen, miste een paar beslissende voortzettingen (er was daar geen Trappist) en moest vervolgens een stelling met een kwaliteit tegen twee verbonden vrijpionnen zien te keepen. Zijn tegenstander ging evenwel te snel rennen met één van die twee, waarna hij alras vluchtte in eeuwig schaak.
En dan tenslotte onze oudbakken, herintredende nieuwkomer Johan de Zwart – fantastisch dat hij terug is. Johan verspeelde na een sterke opening een pionnetje en dat is in een eindspel met gelijke lopers doorgaans genoeg voor een zeperd. De computer vertelde hem bij thuiskomst dat hij na de opening totaal gewonnen had gestaan.

Een verwachte en fikse nederlaag dus, maar toch was het genieten daar in dat bouwvallige schaakhuis in Den Haag, met HWP IV. De volgende ronde zijn we wellicht weer op volledige leeftijd.