Seizoen 2013-2014

We hadden deze wedstrijd nooit moeten verliezen. Twee gelijkwaardige teams traden aan op een zonnige zaterdagmiddag in Roosendaal. Al snel werd duidelijk dat vier van de onzen gingen winnen en dat de andere vier het moeilijk hadden. De match koerste dan ook af op een gelijkspel, waarmee wij De Pion voor zouden blijven op de ranglijst. Dit beeld werd slechts eenmaal onderbroken, en helaas in ons nadeel. Renzo Ducarmon had Ludo Tolhuizen volledige weggespeeld, maar viel op het beslissende moment ten prooi aan de gevaarlijke overtuiging dat alles wel zou winnen. Bijna alles. Alles behalve de blunder die hij op het bord bracht. Zo jammer.
We begonnen met een vooraf onverwachte nul. Maarten Rademakers was door de teamleider op het achtste bord geplaatst om hem het scoren te vergemakkelijken. Niets bleek minder waar. Onze enige echte Sassenaar zag zich geconfronteerd met een hem onbekende openingsvariant en ging kansloos ten onder. Deze nederlaag werd al snel goedgemaakt door Rein Verstraeten aan bord één, die Stefan Colijn alle hoeken van het bord liet zien. Helaas laafde David Roos zich niet aan het goede spel van zijn buurman. Na een simpele opening klonterden de zwarte stukken van David samen tot een misplaatste kluwen, die onontwarbaar bleek. Ook deze nederlaag werd gecompenseerd, en wel door Fabian Hulpia. Fabian heeft duidelijk zijn vorm hervonden en speelde zijn landgenoot Du Pont op magistrale wijze zoek. Datzelfde was Renzo dus aan het doen, maar daar ging het mis en dat kostte ons de wedstrijd. Want de nederlaag van Renzo kon niet meer worden rechtgezet. Bert Feys kon de langzame koningsaanval van Van Mechelen niet weerstaan en Harry Provoost leut zich wegdrukken door oude vos Robert Schuermans. Het feit dat ik tenslotte, na lang en moeizaam manoeuvreren in een gewonnen eindspel, een vol punt op mijn conto kon bijschrijven, deed aan de uitslag van de match niets af.
We staan nu laatste en om degradatie te voorkomen, is het noodzakelijk dat we elke wedstrijd gaan spelen zoals in de vorige ronde tegen LSG. Ik voel dat we het kunnen. Jullie ook?

Op 8 maart 2014 ontving HWP 4 Landau 2 in de ZSB Hoofdklasse. Het is een spannende match geworden waarin HWP 4 zijn huid duur heeft verkocht.
HWP 4 nam gemotiveerd plaats achter de borden. Toch werd er al snel een remise genoteerd. Henk de Ridder en Nick Dubbeldam speelden een italiaanse partij en hadden niet de ambitie om van de theorie af te wijken. Ze volgden de partij Miles-Kortsnoj 1979 die in zetherhaling eindigde. Gelukkig was vandaag ook John Gommers beschikbaar die op eigen verzoek op een laag bord speelde. Hij overrompelde Ronald Janssens, zodat we met voorsprong de namiddag ingingen. Echter Landau 2 kwam duidelijk voor de punten en dat kwamen we nu te weten. Miguel Van de Vaerd had in een morragambiet een vol stuk geofferd voor de aanval en leek dat met succes af te ronden, maar met kunst en vliegwerk hield Arjo Arendse stand. Nick Wegman kwam goed uit de opening, maar speelde te creatief en botste op een degelijke Janco Dees. Rudi Pauwels koos ook voor de aanval en de nodige schijnoffers, maar hier werd te veel geruild dat tot een verloren eindspel leidde. Tussenstand 1,5-3,5. Er leek een gelijkspel in de maak te zijn. Zeker toen Gert vsn Rij na een erbarmelijke stelling ineens in een gewonnen lopereindspel terechtkwam en dat vlekkeloos uitblies. Marnix van der Zalm had een hele dag last van de veelbelovende jeugdspeler Bas de Feijter. Marnix heeft alles geprobeerd en kon uiteindelijk niks beters vinden dan eeuwig schaak, mede met het oog op de partij van Adrie den Hamer die in het middenspel op sublieme wijze een pion had buitgemaakt en die pas teruggaf toen het eindspel gewonnen leek. Toen hij de partij in het toreneindspel kon beslissen werd hij even schaakblind en kwam Patrick Moens terug. Adrie beruste pas in remise toen er 2 koningen overbleven. We hebben gedaan wat we konden. Van de 7 ronden hebben we 6 keer 4,5-3,5 gespeeld, om van een nieuw record te spreken.

De wedstrijd kende een vermoeiende voorgeschiedenis. Maar liefst drie spelers wilden hun geluk in Cappelle la Grande beproeven: Adrian, Koen en Tom. Voor Adrian was een vervanger gevonden in de persoon van Wouter Gryson, voor de andere twee lukte dat niet zo snel. Gelukkig bood De Stukkenjagers uitkomst. Anne Haast en Stefan Beukema hadden hun voorkeur qua tegenstander. Dit vanwege eventueel te behalen normen. Zo wilde Anne tegen Paul en wenste Stefan een IM. Als tegenprestatie konden Koen en Tom vooruitspelen. Vorige week woensdag kwamen zij tot 1,5 punt: Tom remise tegen Mark Haast en Koen won naar verluid vanuit verloren stelling van Bram van den Berg. Met deze prettige voorsprong op zak gingen wij naar Tilburg.
De Stukkenjagers begint zijn thuiswedstrijden om 12.00 uur, althans volgens de competitiegids. In werkelijkheid begint de Tilburgse competitieleider Cesar Becx om 12.00 uur met zijn welkomswoord. Hij heeft zich grondig voorbereid en sinds vandaag weten wij alles over de verenigingen Rokado en WLC/Triple-pion en hun clubkampioenen van 20 jaar geleden. Uiteraard kwamen ook de confrontaties tussen De Stukkenjagers en HWP uitgebreid aan bod. Tegen enen kon de wedstrijd dan eindelijk beginnen. We waren inmiddels bijna volledig.
Thibaut M had van zijn teamleider de opdracht gekregen snel te winnen. Tegenstandster Bianca Muhren kwam in een lastige stelling terecht en Thibaut wist daar wel raad mee. Bij Steven leek het allemaal wat minder duidelijk, maar vlot ging het wel. Al was hij wel veel tijd kwijt aan zijn rookpauzes. De voorsprong was dus uitgebouwd naar 0,5-3,5.
Ook Wouter ging voortvarend te werk, maar overzag iets, waardoor Mark Clijsen remise kon maken.
Bij Paul leek er aanvankelijk niet veel aan de hand tot de stelling van Anne Haast ontplofte. Overal kwamen Paul’s stukken binnen. 1-5 voor, wat een weelde!
Mijn tegenstander, Tijmen Kampman, slaagde er in het eindspel in de enige zet te vinden die niet won. Gelukkig voor hem handelde ik het vervolg slordig af, waardoor de partij toch nog remise werd.
Genieten was het bij Johan die Herman Grooten positioneel overspeelde. Toch haperde de machine en keerden de kansen. Als ik het goed heb verloor Johan op tijd in een mindere stelling. Tijdnood was er ook bij Helmut die zijn gewonnen stelling tegen teamleider Cor van Dongen in rook op zag gaan. Het eindspel met een kwaliteit minder leek nog steeds voordelig, maar zijn remiseaanbod was, met het oog op de klok, zeer verstandig.
Het mooiste werd bewaard voor het laatst. Thibaut V had lange tijd een beter eindspel met beiden een dame en een loper en wat pionnen. Juist toen Mart Nabuurs dacht dat hij het ergste had overleefd, offerde Thibaut zijn loper en beeindigde de partij met h5-h4 mat.
Zo werd het dus 3-7. Ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst van De Stukkenjagers gewonnen hebben, laat staan met zo’n uitslag. In het verleden hebben we wel eens geklaagd over de speelomstandigheden in Tilburg. Tegenwoordig hebben ze het prima voor elkaar. Het was een bijzonder aangename middag in De Harmonie. En het is lente.

Voor aanvang van de vijfde ronde stond LSG II ongeslagen aan kop, terwijl wij met één schamel matchpuntje onderaan de ranglijst bungelden. Niemand had dan ook verwacht dat wij, kleine Sassenaren, tegen de reuzen uit Leiden vernietigend zouden uithalen. Toch deden we het. Vier remises en vier overwinningen voor de onzen. We kunnen het dus toch nog. Misschien gaf de aanwezigheid van kopman Rein Verstraeten, voor het eerst dit seizoen, ons de inspiratie die we tot nu toe hadden ontbeerd. Rein hield aan het eerste bord met zwart Michiel van Wissen keurig op remise. Hetzelfde deed Bert Feys op borden zeven. Bert heeft zich ontworsteld aan de vormcrisis die hem in het begin van het seizoen teisterde. Twee van ons scoorden voor de eerste tijdcontrole volle punten. Fabian was weer ouderwets bezig met zwart. Eerst gelijkmaken, dan het initiatief nemen en winnen. Net als vroeger. En Harry speelt graag de witte kant van een Koningsindiër. Dat is bekend, en zijn Leidse opponent weet nu ook waarom. Zo stonden we, met vier borden nog aan de gang, met 3-1 voor. En de eindspelen op de vier resterende borden stonden stuk voor stuk gunstig voor ons. We gingen winnen! Wouter Ghyselen kon een toreneindspel met een pion meer net niet tot winst voeren tegen Raoul van Ketel en Renzo Ducarmon was blij met een solide remise tegen Wim Heemskerk. We hadden dus al vier punten, en dat werden er spoedig zes, toen eerst Eelco Kuipers tegen ondergetekende na ruim zeventig zetten de vlag streek en even daarna David Roos een fraai gespeelde partij tegen Robert Straver vlekkeloos afsloot. Wat een weelde! 6-2 tegen de koploper. Dat geeft vertrouwen voor de ontmoeting met De Pion op 8 maart in Roosendaal.