Seizoen 2010-2011

Kreunend, zuchtend en steunend heeft het vlaggeschip van HWP gewonnen van de krasse knarren van DD. Als eerste waren Paul Motwani en John van der Wiel klaar. De grootmeesters wilden elkaar geen kwaad doen, na een toch zeer interessante openingsfase. Daarna bracht Steven Geirnaert – die een fantastisch seizoen doormaakt – het eerste volle punt binnen. Hij maakte gehakt van good old Jan Joost Lindner. Tom Piceu moest tegen d’aloude van Egmond in remise berusten, ondanks een origineel uitstapje van zijn witvelderige loper. Ook Fabian Hulpia liet een remise aantekenen tegen de oude bekende Dickhoff, na een partij waarin het evenwicht nooit verbroken werd. Dat gebeurde wel bij Helmut Cardon, die een zeldzame nederlaag leed tegen Gerrit Prakken. In het verleden won Helmut meermalen van deze tegenstander, nu had hij een off day. Thibaut Vandenbussche wist voor het eerst te winnen voor HWP, in een fraaie partij tegen invaller Koelmans. Wouter Gryson moest hard werken voor een half puntje tegen de legendarische Henk Happel. Wouter zal ergens verloren hebben gestaan, maar liet zich niet kennen. Aan het achtste bord leek Johan Goormachtigh vanuit overwegende stelling het gevecht met de klok te verliezen, tot hij plots remise aangeboden kreeg. Achteraf bleek de slotstelling voor hem gewonnen te zijn. Bij een 4,5-3,5 stand waren Koen Leenhouts en Gunter Deleijn nog bezig om hun betere respectievelijk gewonnen stelling te verzilveren. Gunter verloor uiteindelijk net niet en was heel boos op zichzelf, waarna Koen afwikkelde naar een remisestand om zo de matchpunten veilig te stellen.
Door de nederlaag van koploper Stukkenjagers en het gelijkspel van Wageningen, heeft HWP plots de kampioenskansen weer grotendeels in eigen hand.

Een wedstrijd was het niet, de thuismatch tegen De Drie Torens uit Tilburg. Een uurtje voor aanvang belde de Tilburgse teamleider op met de mededeling dat De Drie Torens slechts vijf man achter de borden kon brengen. Mede hierdoor zaten de gebroeders Provoost voor het eerst sinds vele, vele jaren naast elkaar in een team. Cor won (R) en Harry moest genoegen nemen met remise. Dat gold ook voor Frans Snijders, die net na de opening een blunder beging, die een volle kwaliteit kostte. Frans rechtte echter de rug en na bijna zes uur keepen werd hij met een halfje beloond. Tragisch was de nederlaag van Maarten Rademakers. Tot twee keer toe verpestte hij een gewonnen stelling – de tweede keer door een helpmat te construeren. De twee andere reguliere overwinningen kwamen op naam van Frederic Verduyn, die de stelling van zijn tegenstander met vele stukken vernietigend binnendrong, en Ab van Hoeve, die een lange, taaie verdediging met een beter eindspel beloond zag. De overige twee Sassenaren stonden erbij en keken ernaar.

We hadden Krimpen uitgenodigd voor deze wedstrijd met de mededeling dat we een sportieve revanche zouden nemen voor wat ze vorige ronde HWP 2 aandeden. Ze waren verwittigd maar het mocht niet baten, niet alleen won HWP 3 maar met 7-1 deden we nog beter dan hun 6-2. Terzelfdertijd ook mooi meegenomen dat we HWP 2 eens konden overtroeven.
De borden 3 tot 8 walsten over hun tegenstander. Sadik en Herman waren het eerst klaar, ze lieten de twee invallers geen schijn van kans. De meest sprekende winst was deze van Jim tegen een speler die tot hiertoe 5 uit 6 gescoord had. Hij kwam een stuk voor en rondde het eindspel met twee paarden bekwaam af. Het brengt zijn score tegen Krimpen op 2 uit 2! Ook de winst van Bernard mocht er zijn, de hand van de meester herkent men het best in het eindspel. Rudy was ondertussen ook een stuk voor gekomen en bracht de score op 5-0. Etienne won het eindspel tegen de zeer slechte franse loper. 6-0, wat een luxe! Gert trof hun sterkste speler die reeds al zijn partijen won. Hij had dus niets te verliezen en even leek het er zelfs goed uit te zien toen hij de dame won tegen loper en paard. Maar uiteindelijk was er tegen de 2350+ FM geen kruid gewassen. Marc moest nog maar eens een prangende tijdnood overwinnen en hij deed het zo goed dat hij op zet 41 een strategisch kwaliteitsoffer kon brengen dat na bijna zes uren spel overwinning nummer zeven opleverde.
Met deze ongewoon hoge score zal HWP 3 hiermee zijn behoud wel verzekerd hebben.

In de Zeeuwse hoofdklasse stond op 12 maart 2011 HWP 4- Middelburg 1 op het programma. Middelburg 1 arriveerde op volle oorlogssterkte, bij HWP 4 lukte dat net niet. HWP 4 speelde met 2 invallers, maar die waren niet de oorzaak van de nederlaag. De start was hoopgevend. Steven Rademakers speelde fris van de lever en dat resulteerde al gauw in een vol punt tegen de op papier sterkere Kees de Wolf. Henk de Ridder echter liet de stelling dichtslippen tegen Wout van Wijnen.
Toch een snelle voorsprong van 1,5-0,5. Nu begon de strijd. Het was op alle borden buigen of barsten. Adri den Hamer scoorde een verdienstelijke remise tegen good-old Cor Jansen. 2-1 dus. Nick Wegman kon het echter niet bolwerken tegen het Middelburgse topbord Sven Stange. De debuterende jonge Emile Boucquet ging langzaam maar zeker de stijd aan tegen Maarten Westerweele, zag in het middenspel een belangrijke wending over het hoofd, verloor te veel materiaal en moest opgeven. Emile is jong en veelbelovend, zodat we later nog veel van dit talent gaan horen. John Gommers besloot dan maar alles of niets te spelen in een stelling die hij zeker niet hoefde te verliezen. Johan de Wolf verdedigde zich echter met uiterste preciesie en gaf het geofferde materiaal niet meer terug, ondanks het feit dat er slechts een paar seconden resteerden voor de laaste 5 zetten. Nu kwam de man van de dag in beeld. Dat was Jelle Vanhijfte. Jelle komt er aan. Jelle is aan zijn tweede seizoen bij HWP bezig en begint zachtjesaan te bewijzen dat hij in de ZSB competitie van iedereen kan winnen. Slachtoffer van de dag was Meijer, die eerst in de opening werd gepakt, daarna in het middenspel en tot slot in het eindspel. Vrijwel tegelijkertijd streek Rudi Pauwels de vlag door een toreneindspel met een pion minder niet te kunnen houden. Middelburg 1 zal waarschijnlijk kampioen worden, doch met dit team normaal gesproken na een jaar weer terugkeren in de ZSB.