Seizoen 2009-2010

HWP 3 mag niet klagen met deze kleine overwinning tegen terneuzen. Etienne Van Leeuwen was terug als eerste klaar, ditmaal had niet hij maar zijn tegenstander geblunderd. Rustige remise van Eric VdWynkele. Onze moedige invaller Cor Provoost hield het meer dan drie uur vol aan bord 1 en maakte het zijn sterkere tegenstander lastig. Het resultaat was echter nooit in vraag. Herman VdWynkele had een dubieuze stelling in het middenspel, zijn tegenstander liet echter een afwikkeling toe naar een gewonnen eindspel. Daarna gaf de tegenstander van Fabian Hulpia op, eerder voorbarig zoals achteraf bleek. Ondertussen had Nick Wegman zijn moeilijke stelling niet kunnen redden. De sleutelpartij was deze van Rudy VdWynkele. In een onduidelijke hevige tijdnoodscramble, waarbij de vlag van de tegenstander viel zonder geclaimd te worden, had Rudy kansen gemist. Met een toren minder leek hij op het eerste zicht verloren. Er bleken echter nog afdoende tegenkansen in zijn stelling te zitten en toen zijn tegenstander terug veel tijd verbruikt had werd de vrede getekend. Bleef dan nog het toreneindspel met een pion minder van Gert van Rij. Op het einde miste zijn tegenstander een goede kans waarna Gert niet aarzelde om de remise veilig te stellen. Aldus werd het onverwacht toch nog een matchoverwinning voor HWP 3.

De spelers van HWP 4 zagen er naar uit weer eens in Sas van Gent te spelen op zaterdag 31 oktober 2009. Voor sommigen een echte thuiswedstrijd. Het rendement was echter niet best. De topdrie scoorden samen een halfje en dat was te weinig voor de rest van het team om de match te winnen. Het middenrif met Tom, Bernard en Henk was goed voor 100% en de invallers Gilbert en Alex pakten waar ze recht op hadden.
Het begin was slecht met een onverwachte nederlaag van John Gommers. Dit werd niet gecompenseerd want Adri den Hamer en Alex de Ridder kwamen niet verder dan remise. Bernard de Bruycker gaf tussendoor zijn 12 jarige veelbelovende tegenstander schaakles, doch Philippe Bekaert en de debuterende Gilbert Ongena kwamen met lege handen te zitten. De tussenstand was nu 4-2 voor Terneuzen 2.
Henk de Ridder en Tom Lammens hadden nu de zware taak om er nog een gelijkspel uit te slepen. Beiden hadden intussen een veelbelovende stelling opgebouwd en met de nodige routine in hun bagage twijfelde niemand aan de uitvoering van hun opdracht. Zo gebeurde het dat toch nog een gelijkspel werd bereikt. Niemand had hier rekening mee gehouden en zo staat team 4 weer met beide benen op de grond.

Na vele jaren keerden de teams van HWP weer eens terug naar Sas van Gent. De Speije, het decor van de eerste ECI toernooien, zorgde voor gevoelens van nostalgie. Helaas zijn die nu voorgoed verdwenen. De Speije staat voortaan voor De Slachting Op Halloween. Apeldoorn bezorgde HWP één van de grootste nederlagen uit de geschiedenis: 2-8.
Zonder Tom Piceu, Thibaut Maenhout (coach en speler op het wk jeugd in Argentinië) en Lisa Schut (nog niet terug van het EK landen), maar met Paul Motwani en de oudgedienden Kees Nieuwelink en Gunter Deleyn trad HWP aan in een volgens de Apeldoorners cruciale wedstrijd in de strijd om degradatie. Als zij gelijk hebben, is ons lot bezegeld. We hebben gelukkig nog zeven ronden om daar iets aan te veranderen of om aan het idee te wennen.
Zoals zo vaak zag het er in het begin niet slecht uit. Apeldoorn-speler Ilja Zaragatski zat vast in het verkeer tussen Duitsland en Zeeuws-Vlaanderen. Na ongeveer drie kwartier werd zijn plaats ingenomen door Mr. Apeldoorn Karel van Delft. Dat leek een zeker punt voor HWP. Echter, binnen de kortste keren was de voorsprong op de klok verdwenen en had Tieme Verlinde’s kwaliteitsoffer niet het juiste effect gesorteerd: hij stond totaal verloren. Het was dan ook een wonder dat Tieme tenslotte toch voor ons enige winstpunt zorgde.
Twee solide remises, van Johan en Gunter, vormden de rest van de oogst.
In de categorie "net niet" vinden we Kees Nieuwelink, die zich weer een weg naar de vijandelijke koning offerde, maar de vermoedelijk wel aanwezige bekroning niet kon vinden en met een doosje stukken minder de strijd moest staken.
Hans Groffen kon heel kort genieten van een in ieder geval ogenschijnlijk prachtige stelling. Vijf zetten later was deze veranderd in een ruïne.
De beste kans op remise was er voor Steven Geirnaert. Hij had daarvoor het aanbod van zijn
tegenstander moeten accepteren. Maar Steven toonde zijn moed en die wordt vaak niet beloond. Het gaf de toeschouwers wel de gelegenheid te genieten van het eindspel koning, loper en paard tegen koning. Merijn van Delft toonde zich goed op de hoogte en voerde het vrijwel a tempo en onberispelijk tot winst.
Bij Ivo Timmermans en Helmut Cardon leek het lange tijd goed te gaan, maar wellicht was dat schijn. Koen Leenhouts had met zwart een moeilijke middag en leek nooit onder de druk uit te kunnen komen.
Aan het eerste bord moest Paul Motwani zich uren verdedigen tegen Slava Ikonnikov. Toen laatstgenoemde de directe winst in de tijdnoodfase miste, resteerde een lastig dame-eindspel dat Paul tenslotte niet kon houden.

Verder was het een gezellige middag daar in Sas: vrolijk rinkelende gsm’s, een enigszins opstandig oud-bestuurslid en een onberispelijke arbiter.