HWP 2

Het met gezonde vrees and spanning tegemoet geziene treffen met het eerste van Terneuzen is voor HWP 2 goed afgelopen. De strijd was fel, meeslepend en bloedstollend. De held van de middag was Frederic Verduyn, die aan het eerste bord het Terneuzense kanon Mathieu Freeke versloeg na een lange, taaie verdediging, die uitmondde in een schitterende counter. Buurman Wouter Gryson leek na een wisselvallige partij, waarin beide kanten beurtelings gewonnen stonden, eenvoudig een half punt binnen te zullen slepen, maar vergalloppeerde zich alsnog in het verre eindspel. Ook Fabian verloor aan bord drie, nadat hij op aanraden van zijn teamleider remise had afgeslagen. Die teamleider schaamde zich diep, maar maakte wel iets goed door aan bord vier Kurt van Coppenolle volstrekt kansloos te laten. De remises aan bord 5 en 7 behoeven weinig commentaar, die aan bord 8 wel. Daar had Harry de hele partij het beste van het spel, wikkelde keurig af naar een gewonnen eindspel, maar koos toch de remisevoortzetting. Aan bord 6 vernietigde Maarten weer een zwartspeler.

Deze overwinning betekent dat we ongeslagen aan kop staan, met twee matchpunten voorsprong op de rest. Als we de rest van het seizoen met ongeveer dezelfde mensen kunnen blijven spelen, moeten we kampioen kunnen worden
.

In een erg leeg Meulengat speelden 5 HWP 2’ers tegen 5 HWP 3’ers. Van het begin af aan een saaie wedstrijd omdat het met een 2½-½ stand in het voordeel van HWP 2 begon. Het was dus al geen wedstrijd en zou er ook nooit een worden. Er was ook weinig in het Gat om inspiratie aan te ontlenen. Van het eerste kwam de helft gewoon te laat en op de saaie speech van de voorzitter kwam zelfs niet eens het begin van een applausje.
Op het eerste bord speelden Marc Lacrosse en Frederic Verduyn een Konings Indier. Of het allemaal klopte wat ze deden weet ik niet. Frederic deed een pionnetje in de aanbieding dat Marc even later wel weer erg makkelijk teruggaf en daarna er zelfs nog eentje bij deed maar dat zal wel allemaal gepland zijn geweest om met de dubbele torens remise te forceren. Dan slaan we drie borden over en vinden op bord 5 de voorzitter tegen Etienne van Leeuwen. Etienne liet de Parn zomaar een Pirc spelen en dat beviel hem uiteindelijk slecht. Slechts dankzij een uiterste krachtsinspanning en gebrek aan slagvaardigheid van de praeses wist Etienne er nog een remise uit te slepen. Daarnaast zaten John Gommers en Maarten Rademakers. Zoals van alle partijen begreep ik ook van deze partij weinig. Ik zag wel dat John lang bezig was om een opgesloten paard op c4 te redden van het dodelijke d2-d3 en daar uiteindelijk niet in slaagde. Weer een bord verder zaten dan Henk de Ridder en Harry Provoost te schaken. Natuurlijk een Scandinaviër want Henk speelt altijd e4 en Harry dan altijd d5. Over de partij hing lange tijd de doem van remise – hoe kan het ook anders? Dat kwam er ook uit. Op het laatste bord zat ik zelf met de witte stukken tegen Rudi Pauwels. Rudi wilde in het Frans mijn gambietpion niet hebben (verstandig!) waarna een gelijke stand ontstond maar Rudi zich al snel vergreep aan een paard (een slechte gewoonte) met nare gevolgen.

Weer vele mooie stellingen maar weinig punten. De wedstrijd tegen het tweede van Rotterdam moest worden gewonnen, doch gaf opnieuw hetzelfde beeld te zien. Op de beslissende momenten gaat het gewoon mis, waardoor we in plaats van gelijk te spelen verliezen en in plaats van te verliezen gelijkpelen. Volgend jaar spelen we samen met het derde in de derde klasse, tenzij we in de laatste ronde een mirakel verrichten tegen de koploper.

Het zit de laatste tijd niet mee. Behalve in oktober vorig jaar, had er in elke ronde meer ingezeten voor het tweede dan er uitkwam, en nu doemt degradatie op. In de cruciale wedstrijd tegen Spijkenisse kwamen we al snel op achterstand door een blunder van Wouter Gryson aan het eerste bord. Maar aangezien vrijwel alle andere borden goed stonden, was er geen reden voor paniek. Met de eerste tijdcontrole in zicht ging het echter vreselijk mis. Aan de laatste twee borden hadden Frans en Nick plotseling vanuit goede stelling verloren, het voordeel van de voorzitter op bord vijf was verdampt met een kale remisestelling als resultaat, en op het tweede bord had Maarten Rademakers een pion verspeeld. Na de tijdcontrole zetten de overige HWP-ers zetten hun voordeel om in winst, maar dat was helaas niet genoeg voor een matchpunt, omdat Maarten zijn laatste remisekans miste. Zonde, zonde, zonde.