HWP 2

Een wedstrijd was het niet, de thuismatch tegen De Drie Torens uit Tilburg. Een uurtje voor aanvang belde de Tilburgse teamleider op met de mededeling dat De Drie Torens slechts vijf man achter de borden kon brengen. Mede hierdoor zaten de gebroeders Provoost voor het eerst sinds vele, vele jaren naast elkaar in een team. Cor won (R) en Harry moest genoegen nemen met remise. Dat gold ook voor Frans Snijders, die net na de opening een blunder beging, die een volle kwaliteit kostte. Frans rechtte echter de rug en na bijna zes uur keepen werd hij met een halfje beloond. Tragisch was de nederlaag van Maarten Rademakers. Tot twee keer toe verpestte hij een gewonnen stelling – de tweede keer door een helpmat te construeren. De twee andere reguliere overwinningen kwamen op naam van Frederic Verduyn, die de stelling van zijn tegenstander met vele stukken vernietigend binnendrong, en Ab van Hoeve, die een lange, taaie verdediging met een beter eindspel beloond zag. De overige twee Sassenaren stonden erbij en keken ernaar.

De dag begon met autopech en dat bleek een teken aan de wand. Er waren wanprestaties van de heren Hulpia, Nieuwelink, Van der Zalm en Provoost, en toen we ons bij 4-4 hadden neergelegd, verblunderden Rademakers en Van Hoeve hun glad gewonnen stellingen. Het feit dat Jim van de Vreede een eindspelletje uittikte en buurman Snijders een Krimpenaar van het bord bulldozerde was helaas slechts van statistische waarde.
Bij thuiskomst bleek dat onze offday was gedeeld door Terneuzen, zodat we nog steeds riant aan kop staan.

Ondanks het gemis van enkele basisspelers, is het tweede er niettemin in geslaagd het eerste team van Souburg beentje te lichten. Het kampioenschap lonkt steeds nadrukkelijker.
De Sasse punten vielen deze keer voornamelijk aan de hoogste borden, Frederic Verduyn verrichtte zijn gebruikelijke heldendaad door niemand minder dan Rene Tiggelman met zwart te overmeesteren. En op deze zege was helemaal niets af te dingen. Hetzelfde gold voor bord 2 en bord 3, waar Nieuwelink en Rademakers hun tegenstanders eigenlijk geen enkele kans gaven. In beide partijen won de aanvaller.
Helaas ging het in de staart wat minder. John Gommers, die voor de tweede achtereenvolgende keer inviel, bouwde een vorstelijke stelling op, maar aarzelde toen de oogsttijd aangebroken was, en kreeg alsnog het deksel op de neus. Aan het zesde bord won Jim twee pionnen in de opening, en ging vervolgens met de hakken in het zand staan. Zijn ooit vermaarde verdedigingskunsten bleken echter wat te zijn verroest, want hij kon het niet houden.
Dan waren er nog drie remises. Die van Snijders tegen Zomer was weinig verheffend, maar het halfje van Van der Zalm kwam met de nodige heroiek tot stand. Nadat hij met fraai spel het voordeel van een toren en twee lopers tegen de dame had verkregen, ging onze man na de tijdcontrole enorm lang nadenken en gaf ook nog een van de lopers weg. Hij rechtte evenwel de rug en wist, met nog slechts seconden op de klok, een onneembaar fort te construeren, waarna de remise een feit was. Op dat moment kon ook Erik van de Wynkele, die al heel lang een gelijk eindspel zonder succes aan het uitmelken was, berusten in een puntendeling.
Weer gewonnen. We zijn goed bezig met het tweede.

Ondanks het feit dat het tweede met een drietal invallers aan de start kwam, werd de match tegen Sliedrecht een daverend succes. Het begon al meteen aan bord 6, waar de op het allerlaatste moment opgeroepen John Gommers zijn ervaren tegenstander in de opening beet wist te nemen. Het duurde vervolgens niet lang voordat HWP het eerste volle punt kon optekenen. Kort daarop volgde het tweede punt aan bord 2, waar ondergetekende zijn tegenstander met een uiterst listige kleine combinatie beentje lichtte. Even later kwam de tegenstander van Gert van Rij trots melden aan het publiek in de bar dat hij een dame ging winnen. Terug aan het bord moest hij constateren dat ondekbaar mat de prijs was die moest worden betaald. En het werd 4-0 door een ontketende Snijders, die zijn aanvankelijk optimistische opponent niet gewoon overspeelde maar werkelijk vermorzelde. De ongelukkige Sliedrechtenaar gaf op in een stelling waarin zijn koning door maar liefst twee dames en een paard werd belaagd.
De punten bleven ook na de eerste tijdcontrole komen. Fabian Hulpia zag de man tegenover hem in een gelijkopgaande vechtpartij plots een misplaatst kwaliteitsoffer plegen, waarna het pleit snel beslecht was. En Harry Provoost, die eerst stukwinst had versmaad omdat hij de stelling niet vertrouwde, kwam na lang manoeuvreren vernietigend de vijandelijke stelling binnen. 6-0. Zo bleven alleen Maarten Rademakes en good-old Jim van de Vreede nog over. Maarten stond in het vroege middenspel heel erg slecht, in het late middenspel heel erg goed, maar uiteindelijk werd het remise in een eindspel met ongelijke lopers. En Jim vocht als een leeuw tegen het toptalent van Sliedrecht, Naomi Snikkers. Hij leek te gaan verliezen, maar hield een zeer gecompliceerd eindspel uiteindelijk op fraaie wijze remise.
Kortom, een prachtig resultaat.