HWP 2

Het tweede was weliswaar niet op volle sterkte naar Moerkapelle getogen, maar ruimschoots goed genoeg om de Zuid-Hollanders terzijde te schuiven. De overwinning betekent dat HWP 2 eigenlijk al kampioen is. Sliedrecht kan ons nog inhalen, maar dan moeten ze in de laatste ronde met heeeel veel verschil van Souburg winnen, en wij moeten heeeel dik van Goes verliezen, en dat gaat gewoon niet gebeuren.

Het tweede stond al snel op een 2-0 voorsprong. Aan het eerste bord verpletterde ondergetekende de Moderne Verdediging die de Moerkapellenaar hem voorschotelde. Fabian Hulpia nam aan bord 2 een berekend risico en kreeg inderdaad de plus waarnaar hij op zoek was, zodat het punt niet lang daarna kon worden opgetekend. Jim van de Vreede, die we in feite bezwaarlijk nog invaller kunnen noemen, vergrootte vervolgens de voorsprong door na veel spektakel af te wikkelen naar een eindspelletje. Dan weten wij wel wat er gaat gebeuren.
Dat Manuel Colsen het niet kon bolwerken en als enige verloor, lijkt niet verrassend, maar gezien het spelbeeld had er wel degelijk meer ingezeten.
Het vierde volle punt kwam op naam van John Gommers, die ergens na de tijdcontrole was vergeten zijn klok in te drukken en dus ten tweede male in tijdnood kwam nadat zijn tegenstander in half uur in zijn tijd had nagedacht. Niet echt sportief. John zette echter alles op alles, sprak zijn laatste krachten aan en trok het punt uiteindelijk op het droge. Niet slecht voor iemand uit de jaargang ’39, stamelde hij nog.
De resterende partijen eindigden na avonturen over en weer in remise. In de laatste ronde kunnen we het dus officieel maken. HWP 2 speelt volgend jaar weer in de tweede klasse.

Een wedstrijd was het niet, de thuismatch tegen De Drie Torens uit Tilburg. Een uurtje voor aanvang belde de Tilburgse teamleider op met de mededeling dat De Drie Torens slechts vijf man achter de borden kon brengen. Mede hierdoor zaten de gebroeders Provoost voor het eerst sinds vele, vele jaren naast elkaar in een team. Cor won (R) en Harry moest genoegen nemen met remise. Dat gold ook voor Frans Snijders, die net na de opening een blunder beging, die een volle kwaliteit kostte. Frans rechtte echter de rug en na bijna zes uur keepen werd hij met een halfje beloond. Tragisch was de nederlaag van Maarten Rademakers. Tot twee keer toe verpestte hij een gewonnen stelling – de tweede keer door een helpmat te construeren. De twee andere reguliere overwinningen kwamen op naam van Frederic Verduyn, die de stelling van zijn tegenstander met vele stukken vernietigend binnendrong, en Ab van Hoeve, die een lange, taaie verdediging met een beter eindspel beloond zag. De overige twee Sassenaren stonden erbij en keken ernaar.

De dag begon met autopech en dat bleek een teken aan de wand. Er waren wanprestaties van de heren Hulpia, Nieuwelink, Van der Zalm en Provoost, en toen we ons bij 4-4 hadden neergelegd, verblunderden Rademakers en Van Hoeve hun glad gewonnen stellingen. Het feit dat Jim van de Vreede een eindspelletje uittikte en buurman Snijders een Krimpenaar van het bord bulldozerde was helaas slechts van statistische waarde.
Bij thuiskomst bleek dat onze offday was gedeeld door Terneuzen, zodat we nog steeds riant aan kop staan.

Ondanks het gemis van enkele basisspelers, is het tweede er niettemin in geslaagd het eerste team van Souburg beentje te lichten. Het kampioenschap lonkt steeds nadrukkelijker.
De Sasse punten vielen deze keer voornamelijk aan de hoogste borden, Frederic Verduyn verrichtte zijn gebruikelijke heldendaad door niemand minder dan Rene Tiggelman met zwart te overmeesteren. En op deze zege was helemaal niets af te dingen. Hetzelfde gold voor bord 2 en bord 3, waar Nieuwelink en Rademakers hun tegenstanders eigenlijk geen enkele kans gaven. In beide partijen won de aanvaller.
Helaas ging het in de staart wat minder. John Gommers, die voor de tweede achtereenvolgende keer inviel, bouwde een vorstelijke stelling op, maar aarzelde toen de oogsttijd aangebroken was, en kreeg alsnog het deksel op de neus. Aan het zesde bord won Jim twee pionnen in de opening, en ging vervolgens met de hakken in het zand staan. Zijn ooit vermaarde verdedigingskunsten bleken echter wat te zijn verroest, want hij kon het niet houden.
Dan waren er nog drie remises. Die van Snijders tegen Zomer was weinig verheffend, maar het halfje van Van der Zalm kwam met de nodige heroiek tot stand. Nadat hij met fraai spel het voordeel van een toren en twee lopers tegen de dame had verkregen, ging onze man na de tijdcontrole enorm lang nadenken en gaf ook nog een van de lopers weg. Hij rechtte evenwel de rug en wist, met nog slechts seconden op de klok, een onneembaar fort te construeren, waarna de remise een feit was. Op dat moment kon ook Erik van de Wynkele, die al heel lang een gelijk eindspel zonder succes aan het uitmelken was, berusten in een puntendeling.
Weer gewonnen. We zijn goed bezig met het tweede.