HWP 2

Na de fraaie zege op DD in de vorige ronde, togen de spelers van HWP II met gepast optimisme naar Zuid-Limburg om het team van DJC Stein te bekampen. De wedstrijd vond plaats in een zaal waarin alle Zuid-Limburgse topploegen waren samengebracht. De eerste drie teams van Voerendaal zaten er ook te schaken. Kortom: de ambiance was een stuk schaakvriendelijker dan vorig jaar, toen we onze match in een zweterig achterafzaaltje moesten afwerken. Wij voelden ons er wel bij, al gold dat aanvankelijk niet voor onze debutant Martijn Maddens, die bijna 40 minuten tegenover een lege stoel zat. Gelukkig kwam de jongste Simenon uiteindelijk toch opdagen, en stond er na luttele zetten ineens een razend gecompliceerde stelling op het bord, die voor Martijn kennelijk nieuw was.
De wedstrijd ontwikkelde zich vrij gelijkwaardig, al had ikzelf, aan bord 2 deze keer, snel na de opening een prettig voordeeltje in handen, omdat mijn tegenstander de Jaenisch te tam had tegengespeeld. Na zo’n drie uur spelen accepteerde Arno, met instemming van de teamleider, een remisevoorstel en daarmee werd de score geopend. Kort daarna kwamen we kortstondig op achterstand omdat Gert tegen de oudere Simenon in moeilijkheden was geraakt en zich daaraan niet had weten te ontworstelen. Ik was er inmiddels in geslaagd af te wikkelen naar een gunstig eindspel, dat met de zet kanslozer werd voor mijn Italiaanse opponent, zodat het nog voor de eerste tijdcontrole weer gelijk stond. Dat bleef zo toen ook Herman remise aannam, na een partij waarin hij voortdurende de touwtjes in handen had gehad. Zo waren er bij een stand van 2-2 nog vier partijen aan de gang, en het zag er goed uit voor ons. Harry was al de hele partij aan het keepen geweest, maar wij weten dat hij dat als geen ander kan. Het toreneindspel met een pion minder ging hij remise houden, daarvan waren wij overtuigd. Simon was aan het eerste bord bezig de kroon te zetten op wat mijn Vlaamse reisgenoten later als een "deftige" partij karakteriseerden. Eerst ging het via de flanken, dan langzaam naar het centrum en tenslotte recht door het midden, met een perfect getimed pionoffer als inleiding voor de beslissende aanval op de koning. Zo kwamen we op 3-2.
Martijn was inmiddels na woeste verwikkelingen in een op het eerste gezicht volkomen gelijk eindspel terechtgekomen, dat echter zwaar mishandeld werd door zijn tegenstander, in wiens ogen de bloeddorst nog niet was geweken, en een dergelijke geestestoestand is niet geschikt voor het eindspel. Het duurde allemaal nog heel erg lang, maar uiteindelijk deed Martijn hetgeen een debutant in ons team betaamt: een vol punt scoren. Aldus stond het 4-2 en het kon niet meer misgaan. Harry keepte dapper voort, en hetzelfde gold voor Wouter, die op de 39e zet een onnauwkeurigheid had begaan en daar al 20 zetten lang voor had moeten boeten – over de knie gelegd door Rob Caessens. Wouter zat zijn straf geduldig uit en vond een weg naar een pionneneindspel dat potremise stond. Zo was de winst binnen, met alleen Harry nog fris en fruitig achter het bord, tegenover een Limburger met doorwoelde haren en holle ogen. Natuurlijk werd het zo’n zes uur strijd toch remise en mocht ik juichend en trots op mijn team het wedstrijdformulier ondertekenen. Weer gewonnen!

We hadden De Zwart aan bord 7. We weten dat De Zwart er vaak weinig van bakt, maar ook dat hij vreselijk uit zijn slof kan schieten. Zaterdag was weer zo’n dag, dat was duidelijk. In de loop van het middenspel was De Zwart er via een serie ragfijne zetjes in geslaagd om af te wikkelen naar een eindspelletje waarvan je weet dat hij, alleen hij, dat op het bord kan krijgen, en dat hij, en alleen hij, dat met uiterst fijnzinnig spel tot een goed einde brengt. Uren later was de vis eindelijk op het droge, toen we al met 5-1 voor stonden. Wat? Een voorsprong van 5-1 tegen DD? Jazeker. De aanblik van het subtiele gepriegel van buurman De Zwart bracht in mij het beest boven en na een zet of twintig woedend aanvallen kon het eerste punt voor HWP 2 worden opgetekend. Niet lang daarna boekte Renzo Ducarmon met zwart een fraaie overwinning op Edgar Blokhuis, en hield Simon Provoost op het eerste bord heldhaftig stand tegen GM Van der Wiel. De HWP-ers speelden de pannen van het dak. Glen de Schampheleire liet zijn eerste zege voor ons team aantekenen door good-old Gerrit Prakken kansloos te laten en Wouter wurgde Vistisen. Op dat moment wist Harry Provoost dat remise genoeg was, zodat de 5-1 stand op het bord verscheen. Nele zou remise gaan maken tegen Werksma en we zouden een historische overwinning boeken. Het werd uiteindelijk 6-2 omdat Nele zich toch ergens vergiste, maar dat maakte natuurlijk helemaal niet meer uit. Wat een dag!

We hadden Snijders aan bord 8. We weten dat Snijders er vaak weinig van bakt, maar ook dat hij vreselijk uit zijn slof kan schieten. Zaterdag was weer zo’n dag, dat was duidelijk. In de loop van het middenspel had Snijders na een investering van slechts een pionnetje het type verwoestende aanval in handen waarvan je weet dat hij, alleen hij, die op het bord kan krijgen, en dat hij, en alleen hij, die met een zware klap tot een goed einde brengt. Je zag dat de arme Gert de Rooij zou gaan opgeven na het vernietigende kwaliteitsoffer dat de crux van de hele aanval was: …Txg2 met algehele destructie. Tot ieders verbijstering deed Snijders op dat moment een zet die hij achteraf als fijnzinnig had willen bestempelen, ware het niet dat hij daarmee al het voordeel weggaf. Snijders moet geen ragfijne zetjes willen doen, hij moet breken en houwen, dat weet hij zelf ook. Maar hij deed het niet en de aanval verpieterde naar remise. En we verloren met het kleinst mogelijke verschil.

Renzo had een offday, Simon ook, Arno hield voortreffelijk stand, Wouter zou gaan winnen maar kwam een tempo te kort, Nele leek te gaan winnen maar dat was niet zo en Harry speelde gewoon remise. Alleen ik won – een troosteloze overwinning.

Het is in deze competitie nog niet gebeurd dat wij als HWP 2 een tegenstander moesten bekampen die op papier aanmerkelijk lager stond aangeschreven. Dat was op zaterdag 19 maart in Axel wel het geval. Kennelijk werkte het verlammend. In plaats van een ruime overwinning voor ons stond er aan het eind van de middag een gelijkspel op het bord. Nu is op zich dat helemaal niet erg, want wij willen graag dat Landau zich handhaaft, maar als ons eigen tweedeklasserschap op het spel staat, wordt het een andere zaak. De middag begon overigens zeer voorspoedig. Landau had de speler met de hoogste rating aan het laatste bord geposteerd, doch die trof daar een onverwachte en dus onaangename opponent. In het verleden was al gebleken dat Christophe niet echt raad weet met mijn interpretatie van de Leningrader, en dat bleek in het heden nog steeds het geval. Na 21 zetten waren we klaar en stonden wij op voorsprong. In de tussentijd was Harry Provoost na een moeilijke opening helemaal losgekomen en er leek zelfs winst in het verschiet te liggen. Renzo stond glad gewonnen, Marc ook en op de rest van de borden was er geen reden tot ongerustheid, behalve bij Nele. Maar Nele had tactische kansen en zij is zeer inventief, dus dat zou wel goedkomen. Het kwam dus niet goed. Renzo dacht dat alles won, en dat was ook zo, maar je kunt je maar een gelimiteerd aantal slechte zetten veroorloven in gewonnen stelling. Harry ging de mist in, en Nele redde het toch niet tegen Dennis van Vliet. Gelukkig had Ashote een initiatief op de koningsvleugel opgebouwd, waarna mat volgde, en vloerde Marc zijn tegenstrever in het eindspel. In de tussentijd waren de partijen aan de bovenste borden in remise geëindigd, en dus werd het gelijk en moeten we in de komende wedstrijden echt nog wel een matchpuntje pakken, liefst twee.