HWP 1

(door Koen Leenhouts)

Van LSG verliezen we haast altijd, wat ook niet onlogisch is, omdat zij nu eenmaal een stuk sterker zijn dan wij. Als ik het goed heb, behaalden we op 9 januari 2016 voor het laatst een resultaat tegen de Leidenaren. Het werd toen een overwinning met de kleinst mogelijke marge. Zaterdag zat een overwinning er nooit echt in en dat wisten we op voorhand eigenlijk al. Het Open van Leuven is een mooi toernooi, maar het was jammer voor ons dat het samenviel met deze ronde waardoor we geen beroep konden doen op Glen, Elias, Adriaan en Jacob, net als op onze sterke invallers Arne en Nils.

We verschenen dus wat verzwakt aan de start, maar onze invallers Randy, Servaas, Tamer en Joris weerden zich kranig tegen hun ervaren Leidse opponenten. Randy volgde in de opening het verkeerde spoor, waardoor hij in een lastige stelling terechtkwam tegen Edwin van Haastert die zijn betere stelling onberispelijk tot winst voerde. Eenzelfde lot was Servaas beschoren. Edwin bezorgde me laatst overigens haast een hartverzakking toen ik zag dat zijn naam op de deelnemerslijst van het EK voor veteranen stond. Als zulke jonge, sterke mensen al meedoen aan het veteranenkampioenschap is het een teken dat ik zelf aardig oud aan het worden ben, denk ik. Mark van der Werf is een andere frequente deelnemer aan dit soort kampioenschappen, waarbij de winnaar van het WK de grootmeestertitel krijgt. Ik gok er dus op dat Edwin of Mark (of allebei) nog eens grootmeester wordt. Servaas had zwart tegen Van der Werf die een listig variantje in het Konings-Indisch van stal haalde. Servaas vocht dapper, maar zijn stelling was iets te zwak en iets te passief. Joris haalde wel een halfje in een zware partij tegen Martin Roobol. Een mooi resultaat, chapeau! Tamer deed het nog beter met een heel punt, maar dat punt werd voor de poorten van de hel weggesleept.

Adrian stond eerst beter, toen minder en daarna misschien weer iets beter. Remise tegen Jelmer Jens is een billijk resultaat. Benjamin vatte zijn eigen verliespartij tegen Jan Smeets als volgt samen: ‘Hij speelde de hele partij iets nauwkeuriger dan ik.’ En Enrico kwam een moeilijke opening tegen Arthur Pijpers nooit meer helemaal te boven.

Zelf speelde ik tegen Thomas Willemze die iets te enthousiast een pion offerde, waarvoor het tegenspel nooit echt van de grond kwam. Ik bouwde mijn voordeel uit en kon profiteren van de beslissende fout. Tom speelde met zwart Konings-Indisch op ongeveer dezelfde manier als de week ervoor in de Belgische competitie, helaas ook met hetzelfde resultaat. Helmut was, net als vorige maand in bijna iedere partij op de European Club Cup, als laatste bezig. Hij stond steeds iets beter, maar het lukte net niet om dit voordeel te verzilveren.

Zo eindigde de wedstrijd in 3,5-6,5. Ondanks de nederlaag waren wij waarschijnlijk iets tevredener dan onze tegenstanders, maar veel kopen we er nog niet voor. Misschien de volgende ronde!

Heel veel kansen op punten hadden we ons zelf niet toegedicht voor de wedstrijd tegen de Kennemer Combinatie. Het is sowieso een sterk team maar als je er dan ook nog eens met 6 invallers naar toe moet, is het duidelijk dat het er hier vooral om ging wat bordpunten te scoren, eerder dan matchpunten. Het verschil in gemiddelde rating spreekt boekdelen. Ondergetekende was zelf een van de invallers, zeker niet geselecteerd op basis van speelsterkte maar toch vooral op reisafstand.

De wedstrijd begon wat verlaat, vermoedelijk vanwege verdwaalde bezoekers want het vinden van de overigens uitstekende speelzaal was in de grote sporthal geen sinecure, zonder enige vorm van bewegwijzering. Godzijdank zijn schakers opvallende verschijningen dus het simpelweg volgen van “schaaktypes” bracht me bij de speelzaal.

We lopen even langs de borden. Op bord 1 speelde Adrian tegen Casper Schoppen. Adrian had naar eigen zeggen -en dat van zijn tegenstander- ergens de winst gemist in een zeldzame stelling met een kluit van 4 witte pionnen op de g- en f-lijn en een witte toren op de open h-lijn die echter geblokkeerd werd door een eigen wit paard dat daar helemaal niet weg kon. Aan de zwarte kant stonden slechts koning, pion en loper op de koningsvleugel (voorlopig) onkwetsbaar te zijn. In het vervolg slaagde zwart erin zijn meerderheid op de damevleugel in beweging te brengen, net op tijd voordat de witten zich losgepeuterd hadden uit de klit op de koningsvleugel en met een punt voor de Kennemers. Op bord 2 mocht ik het proberen. Ik speelde een wat dubieuze variant waarbij ik een suggestie volgde die ik gezien had in een boek uit 1992. Toen ik het naderhand allemaal nog eens nakeek bleek die suggestie nog steeds de beste speelwijze te zijn maar wel met een betere stelling voor wit en met zwartspelers die ook het vervolg veel beter behandelden dan ik: een nul dus voor ons. Op bord 3 speelde Benjamin voor zover ik dat kon zien en beoordelen een partij uit een stuk met doorlopende druk op de damvleugel waar hij een pion op c5 had staan die maar niet terugveroverd werd door zwart. Toen ik even later weer keek was die pion weg maar ook een zwarte kwaliteit. Bordpunt voor ons. Bord 4 was voor Xavier die lange tijd standhield maar uiteindelijk de vlag moest strijken zonder dat ik gezien heb waar het precies verkeerd ging. Daaronder zat aan bord 5 Elias tegen Friso Nijboer te spelen. Elias leek langzaam weggedrukt te worden, verloor een pionnetje en ik verwachtte er niet veel meer van. Dat bleek ik alemaal verkeerd ingeschat te hebben want even later zag ik Nijboer opgeven in een stelling waarin een eenzame zwarte koning door Dame en Toren van Elias werd belaagd. Twee uit 5 aan de bovenste borden, niet zo verkeerd.

Aan bord 6 ging het vanaf het begin moeizaam met Samuel, enigszins verrast in de opening door zijn tegenstander. Samuel is niet iemand die gauw opgeeft en slaagt er altijd wel weer in spel te krijgen. Tot heel lang zat hij nog in de karakteristieke stand van de stugge en nimmer aflatende strijder achter het bord. Ik heb in alle wedstrijden nog niet gezien dat Samuel tijdens de partij van zijn bord opstond om eens rustig wat rond te gaan kijken. Dat past helemaal bij zijn strijd die hij diep verborgen, het hoofd in de handen, vanuit de looppgraven voert. Uiteindelijk werd hij toch nog aan de bajonet geregen. Op bord 7 zat Helmut, onze hoogst gerate speler van deze wedstrijd. Helmut liep tegen een voorbereide tegenstander aan, die na een “bevrijdende” zet van Helmut eerst een stuk offerde en vlak daarna nog een toren. Het was toen ook meteen afgelopen. Dan de stirjder Nieuwelink op bord 8 in een vertrouwde openingsvariant. Zoals Kees zelf aangaf speelt in zijn partijen het motief aanvallen versus verdedigen vaak een doorslaggevende rol. Nu speelt dat motief natuurlijk bij iedere schaker, maar zelden wordt zo consequent de keuze voor aanvallen gemaakt. Dat leverde nu een nul op maar heeft al veel vaker wel succes gehad. Vader en zoon Van Coppenolle zaten aan 9 en 10. Kurt speelde tegen Eline Roebers en werd langzaam van het bord gedrukt. Dat overkwam ook Lander aan bord 10.

Een eindstand van 8-2 dus en gezien de omstandigheden geen beroerde uitslag. De opgave voor het vervolg van het seizoen is een zware, maar natuurlijk niet onmogeijk als de vaste bezetting weer gewoon achter de borden zit.