Pijn voor bijna briljant HWP 2

Er werd weinig gehoest in de zaal. Dat was maar goed ook, want hoesten is in deze tijden verdacht. Proesten helemaal. Scheidsrechter Bart de Vogelaere maakte dit heel erg duidelijk in zijn praatje voorafgaand aan de wedstrijd. Handen schudden werd afgeraden, dus dat deden we maar niet. We gingen wel schaken, vrijwel hoestloos. Zelf heb ik tijdens het frequent handen wassen op het toilet, waar het veilig was, stiekem een paar keer gehoest.
Bij onze voorzitter, dat weten wij allemaal, ligt hypochondrie altijd op de loer, en hij wilde er dus snel vanaf zijn op deze dreigende zaterdagmiddag. Hij gaf na een zet of 10 een vol stuk weg tegen Arres Oudshoorn en meed daarna ieder contact met medemensen. Dat betekende dat het voor de rest van het team uitermate zwaar zou worden om er nog iets van te maken tegen de koploper uit Leiden. Maar de ploeg rechtte de rug. Het begon met een opsteker na het verlies van Marnix: Rudi Pauwels speelde keurig remise tegen Nico Kuyf. En even later stonden we weer gelijk. Ik had mijn stukken goed neergezet na de opening en toen mijn tegenstander op pionnenroof ging, zwermden mijn stukken richting vijandelijke koning en was het pleit beslecht. Op dat moment leek het er zelfs op dat de overwinning ons niet meer kon ontgaan. Enrico stond weliswaar slecht tegen Frank Erwich, maar Gunter was bezig iets moois en groots op te zetten, de tegenstandster van Harry kon alleen nog wat heen en weer spelen op de laatste rijen, Natan stond minstens gelijk aan bord 1 en Johan de Zwart had een zeer veelbelovende stelling tegen de Leidse teamleider. Toch ging het nog verkeerd: Enrico verloor volgens verwachting kansloos, Gunter won volgens verwachting mooi en groots, maar de rest liep anders. Johan wikkelde af naar een eindspel dat zeker kansen bood, maar niet als je een stuk weggeeft. Dat was dus een onverwachte nul. Daar stond weer tegenover dat Natan over onvermoede eindspeltalenten bleek te beschikken en een fraaie overwinning boekte. Het stond nu dus 3,5-3,5 en de einduitslag hing af van de partij van Harry tegen Leonore. Als ik zeg dat het gezicht van Leonore getekend werd door verbijsterd geluk toen zij opstond uit de stoel aan de tafel waar tegenover haar een hoopje Harry zat, weet de lezer voldoende.