HWP II slaat toe tegen Eindhoven

Terug in de tweede klasse stond we in de eerste wedstrijd meteen voor een vuurproef: uit naar Eindhoven 1. Ik herinner me uit het verleden vele heroïsche wedstrijden met HWP I tegen dat team, met als hoogtepunt het treffen in Eindhoven in 1995, toen we voor het eerst naar de Meesterklasse promoveerden. De kans dat we met het tweede tegen dit Eindhoven resultaat zouden behalen, leek op voorhand niet zo groot, gezien het ratingverschil. Maar we hadden een geheim wapen meegebracht: Ashote Draftian, die op grootse wijze zijn debuut maakte voor HWP. De jeugdspeler tegenover hem begon optimistisch met een gambiet, doch liep daarna de hele partij achter de feiten aan. Hoewel het nog lang duurde, bestond er nooit twijfel over de uitslag. Op het moment dat Ashote de overgave van zijn tegenstander aanvaardde, liep Renzo al lang vrolijk rond met een vol punt op zak. Met zwart had hij het lange tijd moeilijk tegen good-old Jos Sutmuller, maar ergens in het vierde uur kreeg hij plots de overhand. Daarna was het heel snel klaar. Inmiddels waren er twee min of meer geruisloze remises gevallen en hadden we een nederlaag moeten incasseren aan het bord van Frans Snijders, die tegen een buitenlandse man zonder rating speelde. Frans offerde met wit een toren om de vijandelijke koningsveste op te blazen. Dat lukte, alleen kon de zwarte koning ongehinderd naar de andere kant van het bord vluchten. Toen was het natuurlijk klaar.
Zo stonden we 3-2 voor met nog drie partijen aan de gang. Het was eenieder duidelijk dat David het niet ging redden aan bord 1 tegen Luuk van Kooten, maar op de twee andere borden zag het er goed uit. Onze voorzitter speelde op het laatste bord een opmerkelijke partij tegen een Italiaanse wetenschapper, toevallig ook voorzitter van zijn vereniging. We zagen allemaal dat Marnix maar wat deed tegen zijn conculega, hoewel hij zelf volhield dat er een kristalheldere strategie aan zijn doelloos geschuif ten grondslag had gelegen. Vast wel. Omdat de Eindhovense praeses kennelijk ook een vage middag had, gebeurde er helemaal niets op het laatste bord, totdat Marnix plots een technisch gewonnen eindspel in de schoot geworpen kreeg. Dat voerde hij onberispelijk tot winst. Inmiddels had David inderdaad verloren en restte nog het damesbord: Vanhuyse-Sziva. Nele had niets uit de opening weten te halen met de witte stukken, maar kreeg in de loop van het middenspel niettemin langzaam de overhand, omdat ze blijkbaar beter raad wist met ongelijke lopers dan haar opponente. Ruim na zes uur viel het doek voor de ster van weleer en mochten wij onze prachtige dame feliciteren met een schitterende overwinning.
Dit begin smaakt naar meer. Over twee weken is het al zover. Dan spelen we thuis in Sas van Gent tegen De Pion uit Roosendaal.