Klinkende overwinning HWP5

maandag 19 december 2011.
DZD5-HWP5 0-4. We waren goed gemutst, op de terugweg. Niek en Lydia waren al vertrokken, en wij, Gilbert en zijn vrouw, ondergetekende en Cor genoten in de Citroën van laatstgenoemde van de klinkende overwinning. Cor verhaalde nog eens van zijn vorige Citroëns en ik mag daar altijd graag naar luisteren. Ondanks alle tegenslagen met deze Franse krengen blijft hij ze trouw. Dat vind ik wel mooi. Ik ga er verder niet te lang op in, maar resumerend kunnen we zeggen: twee spontaan ontploft, één spontaan afgefikt en eentje die soms alleen nog maar achteruit wilde rijden. Wat best lastig kan zijn als je midden in de polder staat.

Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Lydia kreeg alle lof van haar tegenstander vanwege haar goede spel. Nadat ze snel een pion had gewonnen was ze als eerste klaar: 1-0. Ondergetekende legde zijn tegenstander op de pijnbank. Na al wat materieel voordeel te hebben behaald, werd er één pionnetje terug geofferd om de hele zaak op te blazen: 2-0. Aan bord 4 bij Gilbert stonden er heel veel witte stukken, en niet zo heel erg veel zwarte stukken, naast het bord . Op het bord zelf was het echter precies andersom en het werd steeds erger. Gilbers opponent streed met twee volle lopers minder dapper door. Misschien mikte hij nog op een mat achter de paaltjes, maar voor het zover had Gilbert reeds zelf de genadeklap uitgedeeld: 3-0. Cor speelde toch wel de mooiste partij van de avond. Het was een opening die in 1860 voor het laatst gespeeld werd, aldus Cor. Helaas kon ik niet verstaan hoe deze heette. Het kost je dan wel een pionnetje in het begin, maar daarna verkrijg je, als je het goed doet en je tegenstander niet zo goed, een prima stelling.
Er zaten allerlei leuke dreigingen in. De man die naast me stond had dit blijkbaar ook door, en besloot dit door de zwijgplicht via een soort mimespel aan ons onwetenden duidelijk te maken. Om z’n suprematie te tonen draaide hij zich voortdurend naar de omstanders toe waarna hij op z’n tenen heen en weer wiebelde en z’n bekken met een bepaalde regelmaat naar voren boog en weer terug, daarbij gevaarlijk dicht in onze buurt komend. Tijdens deze dekkende beweging tuitte hij zijn lippen gelijk een goudvis en deed zachtjes ‘pup pup pup’. Maar in plaats van deze visimitatie had hij uiteraard liever snoeihard dingen door de zaal geslingerd als: “Dh5!”Of: "Lxe6!" Of: “Het is helemaal over en uit, zien jullie dat dan niet, stelletje apenkoppen?! Nou, ik zie het wel!” Gelukkig zag Cor het ook en kon het wiebelen stoppen en wij snel naar huis met een 4-0 zege op zak.