Jaarlijkse archieven: 2011

maandag 19 december 2011.
DZD5-HWP5 0-4. We waren goed gemutst, op de terugweg. Niek en Lydia waren al vertrokken, en wij, Gilbert en zijn vrouw, ondergetekende en Cor genoten in de Citroën van laatstgenoemde van de klinkende overwinning. Cor verhaalde nog eens van zijn vorige Citroëns en ik mag daar altijd graag naar luisteren. Ondanks alle tegenslagen met deze Franse krengen blijft hij ze trouw. Dat vind ik wel mooi. Ik ga er verder niet te lang op in, maar resumerend kunnen we zeggen: twee spontaan ontploft, één spontaan afgefikt en eentje die soms alleen nog maar achteruit wilde rijden. Wat best lastig kan zijn als je midden in de polder staat.

Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn. Lydia kreeg alle lof van haar tegenstander vanwege haar goede spel. Nadat ze snel een pion had gewonnen was ze als eerste klaar: 1-0. Ondergetekende legde zijn tegenstander op de pijnbank. Na al wat materieel voordeel te hebben behaald, werd er één pionnetje terug geofferd om de hele zaak op te blazen: 2-0. Aan bord 4 bij Gilbert stonden er heel veel witte stukken, en niet zo heel erg veel zwarte stukken, naast het bord . Op het bord zelf was het echter precies andersom en het werd steeds erger. Gilbers opponent streed met twee volle lopers minder dapper door. Misschien mikte hij nog op een mat achter de paaltjes, maar voor het zover had Gilbert reeds zelf de genadeklap uitgedeeld: 3-0. Cor speelde toch wel de mooiste partij van de avond. Het was een opening die in 1860 voor het laatst gespeeld werd, aldus Cor. Helaas kon ik niet verstaan hoe deze heette. Het kost je dan wel een pionnetje in het begin, maar daarna verkrijg je, als je het goed doet en je tegenstander niet zo goed, een prima stelling.
Er zaten allerlei leuke dreigingen in. De man die naast me stond had dit blijkbaar ook door, en besloot dit door de zwijgplicht via een soort mimespel aan ons onwetenden duidelijk te maken. Om z’n suprematie te tonen draaide hij zich voortdurend naar de omstanders toe waarna hij op z’n tenen heen en weer wiebelde en z’n bekken met een bepaalde regelmaat naar voren boog en weer terug, daarbij gevaarlijk dicht in onze buurt komend. Tijdens deze dekkende beweging tuitte hij zijn lippen gelijk een goudvis en deed zachtjes ‘pup pup pup’. Maar in plaats van deze visimitatie had hij uiteraard liever snoeihard dingen door de zaal geslingerd als: “Dh5!”Of: "Lxe6!" Of: “Het is helemaal over en uit, zien jullie dat dan niet, stelletje apenkoppen?! Nou, ik zie het wel!” Gelukkig zag Cor het ook en kon het wiebelen stoppen en wij snel naar huis met een 4-0 zege op zak.

Het tweede team heeft zichzelf een zeer slechte dienst bewezen door onnodig te verliezen van Spijkenisse. Lange tijd zag het ernaar uit dat we de wedstrijd ruim gingen winnen, aangezien borden 4 t/m 8 allemaal zeer voordelige stellingen voor de onzen te zien gaven. Alleen Fabian Hulpia was in de problemen geraakt, en hij moest dan ook al snel de vlag strijken tegen Erik Both. Dit verliespunt werd snel goedgemaakt door mijzelf. Ik speelde tegen WIM Hamelink, en zij schonk mij een loperpaar dat na verloop van tijd het bord compleet domineerde. Ongeveer tegelijkertijd zag de tegenstander van Harry Provoost het nutteloze van verder verzet in, dus het zag er prima uit. Echter, zoals buiten plots het weer omsloeg, gebeurde dat binnen op de borden van HWP 2. David Roos blunderde een stuk weg in een prachtige stelling. Maarten Rademakers ontspande te veel nadat hij een kwaliteit had buitgemaakt en verzuimde – volgens zijn tegenstander – om meteen door te drukken. Toen hij vervolgens ook remise uit de weg ging, was een bittere nul het resultaat. Frans Snijders zag een hele mooie stelling verkruimelen, maar had op de 40e zet nog een veelbelovende voortzetting kunnen kiezen, die remise had gegarandeerd. In plaats daarvan stortte hij zich in het zwaard. Inmiddels had een noest verdedigende Wouter Ghyselen aan het eerste bord de sterke Rick Lahaie op remise gehouden. Toen tenslotte Frederic Verduyn een tempo te kort kwam voor de zege, stond de teleurstellende eindstand op het bord.
Het goede nieuws is dat we op 7 januari 2012 opnieuw thuis spelen, en die match tegen DSC 2 moeten we kunnen winnen als we op volle sterkte kunnen aantreden en de teamleider de juiste strategie vindt.

Vorig seizoen hadden we al snel vier verliespunten aan onze broek. Daarna wonnen we alles. We waanden ons bijna kampioen, maar De Stukkenjagers bleven ons net voor, nog niet eens een haarlengte, maar toch genoeg om te promoveren. Diezelfde Stukkenjagers staan inmiddels fier bovenaan in de Meesterklasse, terwijl wij weer vier verliespunten hebben. Net zo’n inhaalrace als vorig jaar lijkt haast onmogelijk, maar laten we niet te snel de handdoek gooien.

Op papier ontliepen HWP en Kennemer Combinatie elkaar weinig. De kapitein had een opstelling bedacht, waarbij bovenin de boel droog gehouden moest worden en onderin moest worden gescoord. Bord 1 was als eerste klaar. Hans’ Frans zag er wat tochtig uit. Kleijn wist er wel raad mee. Vanuit mijn ooghoeken zag ik vervolgens op het bord van Helmut de stukken ook in de beginstand gezet werden. Helmut met wit, gegarandeerd punt, dacht ik nog. Helaas dacht ik verkeerd. Ergens in een scherpe Benoni ging het mis en dat bleek direct einde partij. 0-2 en die tweede 0 was niet ingecalculeerd, pijnlijk. Het werd lastig.

Thibaut Maenhout is bijna altijd een gegarandeerd punt. Van de partij zag ik niet veel, maar het punt stond er inderdaad. Steven was in tijdnood handiger dan Ducarmon en dat was belangrijk. Voor de ploeg natuurlijk ook, maar vooral omdat Steven door deze overwinning over de ratinggrens van 2400 gaat. De normen had hij al, dus de IM-titel kan worden aangevraagd! Er werd een pintje op gedronken.

Dat waren twee mooie overwinningen, maar ondertussen pakten de donkere wolken zich samen boven de hoofden van de dappere HWP-strijders. Simon verloor. Onze nieuwe man moet er nog een beetje inkomen. Thibaut Vandenbussche verloor ook en, net als bij Helmut, was daar niet op gerekend. De partij was rommelig: dubbelpionnen, versplinterde pionstructuren, koningsmarsen. Teamleider van de tegenstander Canoy speelde het goed uit. Zelf leek ik voor een verrassing te gaan zorgen door Spoelman op te knopen, maar zijn verdediging was zo taai, dat ik er kon doorkomen. Invaller Adrian had een moeilijke partij. Die Slavische structuren lijken me altijd makkelijker te spelen voor zwart. Niks doen, structuur bij elkaar houden en wachten tot de witte zaak instort. Zo ging het ook in deze partij. 2,5 -5,5: wedstrijd beslist.

Tom toonde nog zijn zitvleeskwaliteiten door, na een gelijke opening, zijn stelling geleidelijk te versterken. Tegen half zeven was de stelling sterk genoeg voor een punt. Tieme verloor. We zagen niet de Tieme zoals we hem kennen.

We beginnen aan onze inhaalrace.