Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Naar Amsterdam voor de wedstrijd tegen het legendarische VAS, in mijn jeugd hadden ze een abonnement op het Kampioenschap van Nederland. Van de vele coryfeeën is alleen Kick Langeweg (IM) nog overgebleven en tegen ons was hij er niet eens bij. Amsterdam is natuurlijk ook befaamd om zijn parkeertarieven, in die buurt was het 4 Euro per uur! Gelukkig mochten we gratis op het terrein van het Cygnus gymnasium staan.
Ondanks het forse Rating verschil in ons nadeel begon de wedstrijd goed. Gunter maakte remise en was daar ontevreden over. Ook Jim, die op het laatste moment van bord 8 naar bord 2 gehaald was speelde keurig remise met zwart tegen een sterke tegenstander. Frans Snijders raakte een pion kwijt in het Open Spaans en het tegenspel kwam niet op gang, verlies dus. Maar Herman van de Wynkele wist in een eindspel van Dame + Loper de vijandelijke koning mat te zetten zodat het weer gelijk stond. Daarna wist ik van Lesger (Morrison is zijn voornaam, hij is vernoemd naar Jim Morrison) te winnen in een Ben Oni nadat ik zijn koningsaanval had kunnen afslaan. Zo kwamen we zelfs met 3 – 2 voor.
Webmaster Steven Rademakers kon vervolgens een viertoren eindspel met allebei nog een paard erbij niet houden, een pionnen doorbraak gevolgd door een vorkje werd hem teveel. 3 – 3 dus. Toen verloor Johan de Zwart in een partij waar hij volgens wat mij verteld werd toch wel kans op een beter resultaat had gehad. Restte Harry Provoost. Een "gezonde" kwaliteit achter, en een koning die in een matnet zat. We gaven er niet veel meer voor maar het wonder gebeurde, de aalgladde Harry wist zich met een eeuwig schaak te redden. Een prachtig halfje, helaas was het niet meer genoeg om de wedstrijd gelijk te spelen.

Na de vervelende nederlaag tegen HWP Haarlem was het zaak nieuw puntenverlies te voorkomen. De Toren Arnhem bleek een prettig slachtoffer. Het team heeft een sterke top, maar de staart is vaak kwetsbaar. Dat was ook nu het geval. Kees en Hans vochten een strijd uit wie het eerst een punt zou scoren. Kees verdiende deze te winnen, maar zijn tegenstander kon maar geen genoeg krijgen van de partij, ondanks forse materiele achterstand. Hans werd afgetroefd door Tom, die uit het niets(?) een gewonnen stelling bereikte. Omdat deze drie overwinningen voorafgegaan werden door een remise van Simon (3x dezelfde stelling), stonden we redelijk vroeg in de middag met ½-3½ voor. Attila zorgde voor het volgende punt, waarna de Arnhemmers tegen scoorden: Helmut deed een toren in de aanbieding. Vervolgens slaagden Rein en Paul er in hun zeer voordelige stellingen in winst om te zetten. In de resterende partijen, van Zoltan en Glen, leken halfjes het hoogst haalbare. Beiden vochten als leeuwen en slaagden er inderdaad in de remises binnen te slepen: 2½-7½. Volgende afspraak: op 10 maart tegen medekoploper De Stukkenjagers.

We hebben tot de vierde ronde in november moeten wachten alvorens de eerste zege van HWP 2 kon worden opgetekend, tegen nieuwkomer Rokado uit Oud-Beijerland. De beslissende punten vielen aan de bovenste borden. Gunter kreeg de zege min of meer cadeau na een enorme blunder van zijn tegenstander in een ingewikkelde, doch evenwichtige stelling. Naast Gunter streed Warre om het volle punt. Als hij won, zou hem de FM-titel te wachten staan. Welnu, hij won. Maar vraag niet hoe, wordt in zulke situaties vaak gezegd. Je zou ook kunnen stellen dat de complicaties tegenstander Oomens in tijdnood boven het hoofd groeiden. De derde zege van de middag werd behaald door een verbazend sterk spelende Snijders, die deze keer afzag van een directe, woeste aanval. In plaats daarvan koos hij voor een ragfijne serie kleine zetjes. Prachtige overwinning.
Intussen had invaller Janusz Dudka het gepresteerd om al na vier zetten een stuk weg te geven. Dat zie je niet vaak op dit niveau. Naar eigen zeggen had Janusz door drukte op het werk slechts drie kwartier geslapen in de afgelopen drie dagen. Onze andere invaller was good-old Adrie den Hamer, die lang op remise leek af te stevenen, maar uiteindelijk toch zijn meerdere moest erkenne in Marco vd Linden.
Dan resten nog de drie remises. Bij De Zwart tegen Van Dijken gebeurde helemaal niets. Dat kon niet worden gezegd over de partij van Herman vd Wynkele tegen de sterke Westenberg. Offers over en weer resulteerden uiteindelijk in eeuwig schaak. En zelf was ik weer eens als laatste bezig. In een glad gewonnen eindspel met een extra pion gaf ik die pion na een zet of zeventig gewoon weer weg, en toen was het niets meer.