Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

(door André Galle)

Door een spelerstekort in de eerste ploeg, trad HWP 3 incompleet en in een fantasie-opstelling aan tegen de sterkste ploeg in klasse 3 E, Stukkenjagers 2. Die ploeg was in de eerste ronde een maatje te groot voor (een verzwakt) HWP 2, dus de verwachtingen waren niet al te hoog gespannen. Speciale dank aan Siebe en Catoo Kors, die bereid waren om richting Tilburg af te reizen.

Siebe kwam goed uit de opening, maar belandde daarna in een tactisch net van Grooten junior. Door het spelerstekort was bord 2 open zodat César Becx won zonder strijd. Catoo verloor na de opening door een dubbelaanval een stuk waarna het voor Elias De Reese een simpele kwestie van techniek was om te winnen.

Gilbert speelde goed mee tegen de vermaarde Herman Grooten. Pas in het verre eindspel moest hij zich gewonnen geven. André kwam goed uit de opening tegen Peter Huibers. Peter verzuimde op koningsaanval te spelen en moest zijn stukken terug in de verdediging brengen. De resterende stelling was in dynamisch evenwicht. Remise dus.

Joris werd in de opening bijna van het bord gespeeld door Arjen van Amerongen maar wist door een pion te geven wat tegenspel te verkrijgen. Arjen bleef daarna ook slomo zetten spelen waardoor de stelling in remise verzandde door ongelijke lopers. Harry speelde een gelijk opgaande partij tegen Erwin Kalle en na veel gemanoeuvreer werd het remise. Jim kwam in een mindere stelling terecht tegen John Gruensven, maar kromde de rug en wist er toch nog remise uit te persen.

Zo kwam er een draaglijke 6-2 – met een gelijkspel in de tweede helft – tot stand en wordt het nu vooruitkijken naar de wedstrijden waarin HWP 3 een goede kans maakt om punten te scoren.

Heel veel kansen op punten hadden we ons zelf niet toegedicht voor de wedstrijd tegen de Kennemer Combinatie. Het is sowieso een sterk team maar als je er dan ook nog eens met 6 invallers naar toe moet, is het duidelijk dat het er hier vooral om ging wat bordpunten te scoren, eerder dan matchpunten. Het verschil in gemiddelde rating spreekt boekdelen. Ondergetekende was zelf een van de invallers, zeker niet geselecteerd op basis van speelsterkte maar toch vooral op reisafstand.

De wedstrijd begon wat verlaat, vermoedelijk vanwege verdwaalde bezoekers want het vinden van de overigens uitstekende speelzaal was in de grote sporthal geen sinecure, zonder enige vorm van bewegwijzering. Godzijdank zijn schakers opvallende verschijningen dus het simpelweg volgen van “schaaktypes” bracht me bij de speelzaal.

We lopen even langs de borden. Op bord 1 speelde Adrian tegen Casper Schoppen. Adrian had naar eigen zeggen -en dat van zijn tegenstander- ergens de winst gemist in een zeldzame stelling met een kluit van 4 witte pionnen op de g- en f-lijn en een witte toren op de open h-lijn die echter geblokkeerd werd door een eigen wit paard dat daar helemaal niet weg kon. Aan de zwarte kant stonden slechts koning, pion en loper op de koningsvleugel (voorlopig) onkwetsbaar te zijn. In het vervolg slaagde zwart erin zijn meerderheid op de damevleugel in beweging te brengen, net op tijd voordat de witten zich losgepeuterd hadden uit de klit op de koningsvleugel en met een punt voor de Kennemers. Op bord 2 mocht ik het proberen. Ik speelde een wat dubieuze variant waarbij ik een suggestie volgde die ik gezien had in een boek uit 1992. Toen ik het naderhand allemaal nog eens nakeek bleek die suggestie nog steeds de beste speelwijze te zijn maar wel met een betere stelling voor wit en met zwartspelers die ook het vervolg veel beter behandelden dan ik: een nul dus voor ons. Op bord 3 speelde Benjamin voor zover ik dat kon zien en beoordelen een partij uit een stuk met doorlopende druk op de damvleugel waar hij een pion op c5 had staan die maar niet terugveroverd werd door zwart. Toen ik even later weer keek was die pion weg maar ook een zwarte kwaliteit. Bordpunt voor ons. Bord 4 was voor Xavier die lange tijd standhield maar uiteindelijk de vlag moest strijken zonder dat ik gezien heb waar het precies verkeerd ging. Daaronder zat aan bord 5 Elias tegen Friso Nijboer te spelen. Elias leek langzaam weggedrukt te worden, verloor een pionnetje en ik verwachtte er niet veel meer van. Dat bleek ik alemaal verkeerd ingeschat te hebben want even later zag ik Nijboer opgeven in een stelling waarin een eenzame zwarte koning door Dame en Toren van Elias werd belaagd. Twee uit 5 aan de bovenste borden, niet zo verkeerd.

Aan bord 6 ging het vanaf het begin moeizaam met Samuel, enigszins verrast in de opening door zijn tegenstander. Samuel is niet iemand die gauw opgeeft en slaagt er altijd wel weer in spel te krijgen. Tot heel lang zat hij nog in de karakteristieke stand van de stugge en nimmer aflatende strijder achter het bord. Ik heb in alle wedstrijden nog niet gezien dat Samuel tijdens de partij van zijn bord opstond om eens rustig wat rond te gaan kijken. Dat past helemaal bij zijn strijd die hij diep verborgen, het hoofd in de handen, vanuit de looppgraven voert. Uiteindelijk werd hij toch nog aan de bajonet geregen. Op bord 7 zat Helmut, onze hoogst gerate speler van deze wedstrijd. Helmut liep tegen een voorbereide tegenstander aan, die na een “bevrijdende” zet van Helmut eerst een stuk offerde en vlak daarna nog een toren. Het was toen ook meteen afgelopen. Dan de stirjder Nieuwelink op bord 8 in een vertrouwde openingsvariant. Zoals Kees zelf aangaf speelt in zijn partijen het motief aanvallen versus verdedigen vaak een doorslaggevende rol. Nu speelt dat motief natuurlijk bij iedere schaker, maar zelden wordt zo consequent de keuze voor aanvallen gemaakt. Dat leverde nu een nul op maar heeft al veel vaker wel succes gehad. Vader en zoon Van Coppenolle zaten aan 9 en 10. Kurt speelde tegen Eline Roebers en werd langzaam van het bord gedrukt. Dat overkwam ook Lander aan bord 10.

Een eindstand van 8-2 dus en gezien de omstandigheden geen beroerde uitslag. De opgave voor het vervolg van het seizoen is een zware, maar natuurlijk niet onmogeijk als de vaste bezetting weer gewoon achter de borden zit.

Wat doet dat met een mens? Je vertrekt eens wat vroeger dan gebruikelijk, omdat je zo goed was om aan te bieden een medespeler op te pikken. Maar als je goed en wel op weg bent, kom je vast te staan. Het lijkt erop dat je veel te laat gaat arriveren en belt de voorzitter. Na vijven en zessen kan die medespeler door een andere clubgenoot worden afgehaald op een station en kun jij je concentreren op het voortzetten van je reis. Uiteindelijk arriveer je nauwelijks te laat, maar in wat voor staat kruip je dan na die urenlange reis achter het bord? Welnu, in dit geval legde de adrenaline het af tegen de ontregeling door de file, want Helmut  – de nobele – kon zijn tegenstander in no time de hand reiken. En daarmee leek een beetje de toon van de wedstrijd gezet, want HWP 1 kwam er in deze cruciale aanvangsmatch niet aan te pas tegen een scherper Stukkenjagers 1.

Koen blies naar eigen zeggen zijn stelling op door te vroeg in actie te komen, Benjamin miste een kleine tactic, Adrian zal zijn partij heel snel willen vergeten en Nils leek het theoretisch af te leggen, hetgeen hem al snel noopte veel tijd te investeren, zonder dat dat zijn problemen op kon lossen. De laatste nederlaag kwam op naam van onze jonge debutant in het eerste, Servaas. Hij vocht voor wat hij waard was, maar kon het – een leerzame ervaring rijker – uiteindelijk niet bolwerken.

Naast een schijnbaar wat vlakke remise van Glen, boekten we nog wel drie hele goede overwinningen. Slava en Elias speelden een prachtige en onderhoudende partij en Arne toonde dat hij uit het goede hout gesneden is, door een lang en hard gevecht in zijn voordeel te beslechten in het toreneindspel. Chapeau!

Onze aspiraties op behoud in de Meesterklasse hebben hiermee een forse deuk opgelopen. Maar we gaan onze rug rechten. In de volgende twee ronden tegen regerend kampioen Kennemer Combinatie en het Leidsch Schaak Genootschap valt er wellicht weinig eer te behalen. Maar er komen nog kansen genoeg.