Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Het is met een zeer bezwaard gemoed dat ik dit verslag schrijf. We waren op volle oorlogskracht naar Rotterdam gekomen om korte metten te maken met kampioenskandidaat RSR Ivoren Toren. Het ratingoverwicht was meer dan 100 punten. En toch ging het mis. Waarschijnlijk ben ik zelf de schuldige. Ik ben niet geschikt voor een rol als non-playing captain. Moeten we maar niet meer doen.

In het begin van de wedstrijd zag ik dat Tamer een variant van het Schots kreeg voorgeschoteld waarvan hij kennelijk niet op de hoogte was. Anders denk je niet zo lang. Hij ging dus in moeilijkheden komen. Maar toen ik was teruggekeerd van een lange wandeling door het Rotterdamse, zag ik dat Tamer prima had gekeept, en dat het remise ging worden. Alles zag er zonnig uit. William had de koning van tegenstander Fung in het vizier gekregen en verschalkt, en Hans had een kalme remise gespeeld. We stonden voor, en aan bord 1 ging Adriaan zijn tegenstander matzetten, dat kon niet anders. Broeder Jacob stond ook uitstekend met zwart en het volle punt leek een kwestie van tijd. Marc had een eindspel met een pion meer bereikt en Simon had een licht voordeeltje. Alleen Harry stond slecht, maar die verliest gewoon niet met wit. De vraag was dus niet of we de match gingen winnen, maar met hoeveel.

Adriaan leidde de teloorgang in door zich te vergissen in de matvoering, waarna hij zich genoodzaakt zag te berusten in eeuwig schaak. Jacob dwong zijn tegenstander, die praktisch geen tijd meer had, om enige zetten te doen, die allemaal goed waren. Dat is niet de manier om te profiteren van tijdnood van je tegenstander. Het ging van kwaad tot erger, van remise tot compleet verloren. En Marc wilde het te eenvoudig doen en dat leidde tot een dode remisestand. Domper op domper. Tamer wilde niet achterblijven en blies zelf zijn zorgvuldig geconstrueerde vesting op. Domper op domper. Harry had toen al lang verloren en uiteindelijk kon Simon zijn voordeeltje niet te gelde maken. Jacob was nog zeer lang bezig, maar tevergeefs.

Wat een ellende.

Op zaterdag 13 januari 2024 is de wedstrijd HWP 2 – HWP 3 uit de negende ronde in klasse 3 F vooruit gespeeld.

De wedstrijd was te volgen via onderstaande link:

https://view.livechesscloud.com#e51dce59-4f74-4083-b00c-c04c3edaf738

Met een voordeel van gemiddeld zo’n 170 elopunten en – 35 jaar, is een jeugdig HWP 2 – geschraagd door de onverwoestbare Harry Provoost – over het derde team heen gewalst. Aanvankelijk leek zich nog een interessante wedstrijd te ontspinnen, maar naarmate de tijd vorderde en de jaren meer en meer gingen tellen, werd duidelijk dat er voor de oude getrouwen weinig eer te behalen zou zijn. De eerste tekenen van naderend onheil waren te zien op de borden van de gebroeders van de Wynkele, die allebei slecht uit de opening waren gekomen. Dat lag misschien aan het feit dat er te elfder ure een bericht binnenkwam van een teamleider-op-leeftijd en – afstand, met de instructie dat Rudy en Erik van bord en kleur moesten wisselen ten opzichte van de oorspronkelijke opstelling. Redenen daarvoor werden niet gegeven en de heren weigerden dan ook vriendelijk doch beslist. Wellicht heeft deze consternatie ieder voordeel van de familiale kleurverdeling teniet gedaan. Rudy wist zijn lijden lang en maximaal uit te nutten tegen een gedecideerde William Boudry, die de stukken goed bleef neerzetten en op uitgekiende wijze bij iedere afruil zijn voordeel wist te vergroten. Misschien dat Rudy in de toekomst een keer de rokade kan uitproberen, die heeft soms voordelen ten opzichte van al dat gewandel met de koning. Erik kwam overigens ook nooit aan rokeren toe en kon als eerste de stukken in het doosje doen na een vernietigende infiltratie van een dame en paard, gehanteerd door topscorer Randy van Houtte (inmiddels 4 uit 4). Zwart speelde één zet te laat a6 om het paard op b5 te verjagen en werd daarna prachtig opgebracht.

Daarna was het de beurt aan Harry (de gelegenheidscaptain) om een punt bij te schrijven. Hij maakte al vroeg een pionnetje buit tegen Gilbert Ongena en buitte daarna een open e-lijn zo goed uit dat het hem een stuk opleverde. Ook Harry scoort er dit seizoen lustig op los met 4,5 uit 5.

Rond vijf uur begon zich dan een grote overwinning af te tekenen voor HWP 2. Gert van Rij leek zich lange tijd aardig te redden met zwart in een strategische manoeuvreerpartij, maar toen hij met zijn dame wat dieper in de vijandelijke linies kroop, werd hij het slachtoffer van een paar venijnige paardzetten en dito -vork, zodat hij een kwaliteit moest inboeten. Aanvullend stukverlies in extreme tijdnood deed hem vervolgens de vlag strijken. Dat strijken van de vlag werd in het aangrenzende, dramatische duel tussen Lander van Coppenolle en Nils Vantorre uitgevoerd door de DGT 3000. Nils dacht dat hij de veertig (zetten, niet leeftijd) had gehaald, maar bleek ergens een zet twee keer te hebben genoteerd. Zo kwam er een onverwacht einde aan een partij die hij anders ongetwijfeld had gewonnen, hoewel hij in de opening een harde tik op zijn neus had gekregen door een goed getimed e5 tegen zijn Modern Defence. Lander moet toen zo goed als gewonnen hebben gestaan, maar raakte de draad kwijt door eerst een paard te deplaceren en vervolgens na de venijnige verdediging Ld5! een stuk te geven tegen twee pionnen, in plaats van een remise-achtig toreneindspel in te gaan. Zo won ook hier de jongere (Lander is 14) van de oudere (Nils is 15) en bleef HWP 3 een beschamende 8-0 nederlaag bespaard. Want Manuel Colsen werd vervolgens op een keurige en opmerkelijk volwassen manier van het bord gezet door Servaas Dhooge (hij wordt vandaag al dertien jaar oud, proficiat!) in een Caro-Kann met tegenovergestelde rokades. De manier waarop Servaas de koningsaanval uitvoert is instructief. En Johan de Zwart speelde weliswaar een uitstekende partij met een theoretisch pionoffer tegen Arne Nemegeer, won die pion terug, offerde er opnieuw (en onnodig volgens eigen zeggen) eentje om eeuwig schaak af te dwingen in een dame-eindspel, maar zag vervolgens door vermoeidheid een schaakje over het hoofd waardoor de dames konden worden geruild, hetgeen een verloren pionneneindspel tot gevolg zou hebben gehad. Complimenten overigens voor de vasthoudendheid waarmee Arne alles uit de stelling bleef persen.

Rest ons nog het titanengevecht aan het eerste bord. Kurt van Coppenolle hanteerde daar de witte stukken en deed dat (ook naar eigen zeggen) te passief. Er ontstond een dichtgeschoven stelling met een open e-lijn, waarin op het eerste gezicht weinig aan de hand was en – gebeurde. Stukken werden zowel door Kurt als zijn sterke opponent Jacob Dreelinck plechtig en schier oeverloos heen en weer geschoven en een argeloze en/of minder getalenteerde toeschouwer (zoals ik) zou verwachten dat op enig moment al even plechtig de handen zouden worden geschud en de vrede getekend. Niets was echter minder waar, want zoals de spelers mij fijntjes na afloop wisten te vertellen, verschilden de witte en zwarte opstelling op één cruciaal punt: de voorpost op de e-lijn was voor de zwarte lichte stukken wel bereikbaar en voor de witten niet. En toen die voorpost eenmaal werd ingenomen, zag wit zich genoodzaakt een kwaliteit te geven. Die kreeg hij weliswaar ook vlot weer terug, maar toen werd duidelijk dat de zwarte monarch en resterende loper veel sterker waren dan de koning en het paard van wit.

Deze uitslag betekent dat het tweede team uitzicht houdt op het kampioenschap en dat het lot van het derde team aan een zijden draadje hangt. Veel, zo niet alles, gaat afhangen van de wedstrijden in de zesde ronde op 3 februari in Rotterdam, tegen respectievelijk RSR Ivoren Toren en Erasmus.

(door Tom Piceu)

Vroeger zou dat nog een reden geweest zijn om alles uit de kast te halen, maar dat lijkt toch niet meer het geval. We missen 1 GM en 3 IM’s in onze opstelling. In plaats daarvan enkele jonkies die het moeten waarmaken. En ik vind het goed zo. Laat die jonge spelers maar doorgroeien en geef hen de kans om zichzelf te bewijzen.

Bij DD een vrij normale opstelling. De grootmeester verstopt zich op bord 6, de elo-kannonen op de eerste borden, samen met de 2 ambitieuze jongeren.

Het is snel duidelijk dat het opnieuw geen gemakkelijke middag zal worden. Zo hebben we er al een paar achter de rug. De Geest van Slechte Vorm die in onze ploeg rondwaart?

Koen en Adrian lopen compleet verloren in de opening en zitten snel in een crisissituatie.
Nils krijgt een comfortabele plus met wit en een half uur voorsprong op de klok. Waarna hij er in 3 zetten tijd een uur en een kwartier bedenktijd doorjaagt terwijl er helemaal niets aan de hand is. Niet handig.
Elias heeft een klein nadeeltje.
Wat kunnen we daar tegenover zetten? Glenn staat heel goed na de opening en William lijkt over zijn tegenstander heen te walsen. Bij de rest rustige stellingen.

De eerste beslissingen vallen al snel.
Helmut kan met zwart gemakkelijk het evenwicht bereiken maar keet schoppen lukt niet. De stelling is te snel dood.
Koen speelt een partij die hij waarschijnlijk zo snel mogelijk wil vergeten. Hij kiest voor een egelsysteem tegen zijn 11-jarige tegenstander. Dat kan een anti-jeugdspeler-opening zijn: afwachten en rekenen op het ongeduld van de jongeling. Dat gebeurt ook: de jongeling komt… en gaat er dwars door. Het afwerken verloopt nog hobbelig maar voor zet 40 is Koen toch gevloerd. Daar hebben we vooraf natuurlijk niet op gerekend.
Paul scoort meteen tegen. Paul, zoals steeds netjes gekleed en zijn charmante zelve, vertoont nogal agressieve neigingen op het bord, wat in sterk contrast staat met de rest van de ‘experience’. Paul 3.0 windt er geen doekjes om: het is die koning die hij wil hebben. Na 2 uren spel is het al duidelijk dat de witte koning het niet droog zal houden. Het duurt nog even maar Paul geeft niet meer af.
Onmiddellijk daarna komen we op voorsprong. Glen geeft duidelijk een goede dag en geeft de DD-kopman Lahaye geen schijn van een kans na diens wat dubieuze opening. Een heel gedecideerde overwinning van onze man.
Een tegenslag vervolgens voor ons. Het lijkt er op dat het weer niet gaat lukken. William rolt vanuit de opening zijn tegenstander op en komt een pion voor met ook nog eens de betere stelling. Hij is er waarschijnlijk te gerust op en pakt een tweede pion, daarbij de listige counter overziend die tot eeuwig schaak leidt. 3-2 in ons voordeel.

We komen in de tijdnoodfase. 

Net voor die losbarst kan Elias de remise optekenen tegen van der Wiel nadat hij even een iets mindere stelling moest verdedigen. Toch even gecheckt of Elias zijn illustere tegenstander kent: ja, hij wist dat er iets was met Karpov. Zoiets, ja.
Ikzelf krijg een 15-jarige tegen die er geen graten in ziet om grof op remise te spelen. Ik slaag er in om een paar kleine voordeeltjes te cumuleren. In de tijdnoodfase krijg ik welgeteld 1 winstmogelijkheid. Die ik mis. De partij verzandt in remise.
Nils moet 20 zetten spelen op zijn 30 seconden increment en het lijkt er op dat zijn stukken elkaar in de weg lopen. Zijn tegenstander vindt de genadeklap niet en laat het vastlopen. Met de remise mogen we niet klagen.

Adrian stond na 12 zetten al erbarmelijk. Hij bijt zich vast, verbruikt veel tijd en komt terug in de partij. Uiteindelijk komt er een stelling van dame + pion tegen 2 torens (voor Adrian) op het bord. Het is heel erg duidelijk dat dit met redelijke zetten remise zal worden maar die verrekte klok speelt ook een rol. Adrian slaagt er niet in om zijn vesting in elkaar getimmerd te krijgen en moet teleurgesteld opgeven. 

Als u meegeteld hebt, dan hebt u nu ook de score 4,5-4,5 in gedachten. Met Benjamin als enige die nog bezig is. Op het eerste zich lijkt hij OK te staan, maar van zodra hij als laatste bezig is, gaat het fout. Een trucje kost hem een pion en eigenlijk lijkt hij kansloos. Wat moet je doen? Blijven spelen, verdomme! En dat blijkt te werken. Vistisen speelt ook een paar kromme zetten en plots is het niet meer verloren. Om van het vervelende paard af te geraken – altijd vervelend zo’n onvoorspelbaar ding in tijdnood – wordt er nog een pion geoffreerd aan Benjamin. Benjamins stelling moet intussen dicht tegen de winst zetten. Maar ze maken er snel eind aan: er verschijnt een eenvoudige stelling van toren + pion tegen toren op het bord. Benjamin probeert nog een tijdje maar er valt geen appel meer uit de boom.

5-5. We blijven op kop met een bordpunt meer en een iets zwaarder programma. Spannend.

Dat klinkt wat erger dan het is. Dat Souburg na 4 ronden puntloos onderaan zou staan in 3F had helemaal niemand verwacht. Ook had niemand verwacht dat we daar wel even een vijfde nederlaag aan toe zouden gaan voegen. Daar heeft het eigenlijk ook geen moment naar uit gezien, hoewel ergens nog wel een 4-4 in beeld was.

Rudy was als eerste klaar na met de dame een giftig pionnetje op h6 genomen te hebben. Na Lf4 kon de zo slecht behandelde dame geen kant meer op. Ondertussen zat aan bord 8 onze jonge Servaas tegen Henrik Westerweele te schaken, die een kleine 300 elopunten meer had. Daar liet Servaas zich niet door imponeren en in een Dg4 variant van het Frans greep hij de pionnetjes op g7 en h7, en sloot daarna ook nog een toren op. Hij gaf het materiaal ook niet meer terug, en dat was 1-1.

Op dat moment had ik zelf een aardige stelling, met name door het wat passieve spel van Max Toetenel, en Marnix stond overwegend. Jim had een lichte min maar hij is taai. Johan had het ronduit lastig en Eric stond eigenlijk bijna gelijk maar Tiggelman had wel steeds initiatief. Samuel stond naar mijn inschatting -maar wat is die waard?- iets beter. Het kon toch nog wel alle kanten op.

Maar toen verloren Jim en Johan en gaf ik mijn voordeel weg en zag niets beter dan remise aannemen. Vervolgens bleek tot mijn verbazing dat Eric had opgegeven in een houdbare stelling en daarmee hadden de Souburgers de overwinning binnen. Dat Marnix daarna nog won was natuurlijk mooi maar deed er niet meer toe. Samuel die het toch nog moeilijk had gekregen haalde ons laatste halfje.