Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

(door Koen Leenhouts)

Van LSG verliezen we haast altijd, wat ook niet onlogisch is, omdat zij nu eenmaal een stuk sterker zijn dan wij. Als ik het goed heb, behaalden we op 9 januari 2016 voor het laatst een resultaat tegen de Leidenaren. Het werd toen een overwinning met de kleinst mogelijke marge. Zaterdag zat een overwinning er nooit echt in en dat wisten we op voorhand eigenlijk al. Het Open van Leuven is een mooi toernooi, maar het was jammer voor ons dat het samenviel met deze ronde waardoor we geen beroep konden doen op Glen, Elias, Adriaan en Jacob, net als op onze sterke invallers Arne en Nils.

We verschenen dus wat verzwakt aan de start, maar onze invallers Randy, Servaas, Tamer en Joris weerden zich kranig tegen hun ervaren Leidse opponenten. Randy volgde in de opening het verkeerde spoor, waardoor hij in een lastige stelling terechtkwam tegen Edwin van Haastert die zijn betere stelling onberispelijk tot winst voerde. Eenzelfde lot was Servaas beschoren. Edwin bezorgde me laatst overigens haast een hartverzakking toen ik zag dat zijn naam op de deelnemerslijst van het EK voor veteranen stond. Als zulke jonge, sterke mensen al meedoen aan het veteranenkampioenschap is het een teken dat ik zelf aardig oud aan het worden ben, denk ik. Mark van der Werf is een andere frequente deelnemer aan dit soort kampioenschappen, waarbij de winnaar van het WK de grootmeestertitel krijgt. Ik gok er dus op dat Edwin of Mark (of allebei) nog eens grootmeester wordt. Servaas had zwart tegen Van der Werf die een listig variantje in het Konings-Indisch van stal haalde. Servaas vocht dapper, maar zijn stelling was iets te zwak en iets te passief. Joris haalde wel een halfje in een zware partij tegen Martin Roobol. Een mooi resultaat, chapeau! Tamer deed het nog beter met een heel punt, maar dat punt werd voor de poorten van de hel weggesleept.

Adrian stond eerst beter, toen minder en daarna misschien weer iets beter. Remise tegen Jelmer Jens is een billijk resultaat. Benjamin vatte zijn eigen verliespartij tegen Jan Smeets als volgt samen: ‘Hij speelde de hele partij iets nauwkeuriger dan ik.’ En Enrico kwam een moeilijke opening tegen Arthur Pijpers nooit meer helemaal te boven.

Zelf speelde ik tegen Thomas Willemze die iets te enthousiast een pion offerde, waarvoor het tegenspel nooit echt van de grond kwam. Ik bouwde mijn voordeel uit en kon profiteren van de beslissende fout. Tom speelde met zwart Konings-Indisch op ongeveer dezelfde manier als de week ervoor in de Belgische competitie, helaas ook met hetzelfde resultaat. Helmut was, net als vorige maand in bijna iedere partij op de European Club Cup, als laatste bezig. Hij stond steeds iets beter, maar het lukte net niet om dit voordeel te verzilveren.

Zo eindigde de wedstrijd in 3,5-6,5. Ondanks de nederlaag waren wij waarschijnlijk iets tevredener dan onze tegenstanders, maar veel kopen we er nog niet voor. Misschien de volgende ronde!

Na een zware nederlaag tegen Stukkenjagers 2, waarover ik nog steeds een heel naar gevoel heb, en een remise tegen Souburg, mocht er eindelijk een zege worden opgetekend voor het tweede. Helaas werden we opnieuw geteisterd door de nodige afzeggingen, en het is dat Kurt en Lander een ronde van hun toernooi in Leuven wilden opofferen, anders hadden we met lege stoelen moeten beginnen.

Ook onze tegenstander Waalwijk had met personele problemen te kampen. Ze verschenen met slechts 7 spelers achter de borden, waardoor Marnix een soort vrije middag had. Hoe het ook zij, we waren echt wel beter dan de Brabanders. Zelf was ik als eerste klaar. Mijn tegenstander, Hans Sinnige, offerde eerst een stuk tegen drie pionnen en meende daarna de materiaalverhouding in zijn voordeel te kunnen wijzigen door een toren buit te maken. Helaas kon zijn koningsstelling dat niet verdragen, veranderde in een gevangenis waaruit geen ontsnappen meer mogelijk was.

Gert speelde een solide remise tegen een opponent met een hele moeilijke naam. Waarschijnlijk Franse adel. Een kwaliteitsoffer leverde onze man een mooi initiatief op, maar dat bleek niet genoeg voor meer dan een half punt. Dat gold eigenlijk ook voor buurman Jim, die met wit een hele prettige stelling had opgebouwd en dat omboog naar een toreneindspel dat winnend leek te zijn. Geduchte tegenstand deed het voordeel echter steeds verder verdwijnen, tot er een remisestelling overbleef waarin nog één truc mogelijk was. En die zag de man uit Wallûk niet.

Zo was de stand dus 4½-½ en de winst binnen. Aan het laatste bord was Achiel ingevallen en streed voor elke centimeter. Op een gegeven moment had hij een fort bereikt dat niet te slechten was, tenzij hij zijn belangrijkste pion zou weggeven. Dat gebeurde dus, hetgeen veel, veel later tot de nederlaag leidde.

Op bord 7 leverde Lander een topprestatie af. Hij bouwde met zwart lang en geduldig aan een aanval die steeds meer in kracht toenam, totdat wit een stuk moest geven zonder dat het enige verlichting bood.

Kurt sloeg in het middenspel remise af, maar moest uiteindelijk nog zwaar in de beugels om dat resultaat in het verre eindspel te bereiken.

Onze grande dame aan bord 1 deelde eveneens het punt, maar ik denk dat ze had moeten winnen. En dat denkt ze waarschijnlijk zelf ook. Fijnzinnig spel op de damevleugel leidde tot pionwinst en de winst kon nog slechts een kwestie van tijd zijn. Helaas gaf Tijani de gewonnen pion terug omdat ze geplaagd werd door een hallucinatie.