Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Het had nogal wat voeten in de aarde gehad, dat op de been brengen van de drie teams. Iedere keer dat we de ze compleet dachten te hebben, volgde er weer een nieuwe afmelding als gevolg van een malheur of anderszins. Maar na het spelersbestand tot de laatste druppel te hebben uitgewrongen, was het ons toch gelukt. Met speciale dank aan Marc Nemegeer en Michael Ruzhansky, die het vervoer vanuit het zuiden voor hun rekening namen, kon HWP 2  dus voltallig aantreden in Roermond tegen ’t Pionneke. Op papier een sterkere tegenstander, maar kansloos waren we zeker niet.

En ja, je zult het altijd zien. De wedstrijd was koud aan de gang, toen bleek dat de tweede bordspeler van Remunj niet op zou komen dagen. Als we dat van tevoren hadden geweten … Nils had er op dat moment nog maar 240 kilometer opzitten.

De score werd geopend door de tegenstander van Gilbert, die het ratingverschil zowel positioneel als tactisch goed tot uitdrukking wist te brengen. Vervolgens zette onze teamleider ons op achterstand op een wijze die alleen hij machtig is. Dat hij erbij was getuigde van de juiste spirit, het was immers zijn eerste vakantiedag en hij onderbrak zijn heenreis voor een potje schaak. (Met instemming van zijn weergaloze eega,  die een boekje las in de auto.) Hij zou wel snel remise aanbieden, maar zijn tegenstander weigerde. Vervolgens toonde onze grote man zijn brute schaakkracht, duwde de weigeraar van het bord, verwisselde twee zetten en kon even later opgeven. Het leed, het leed.

Heel wat vrolijker keek Harry na afloop van zijn partij. Toen ik hem naar het station bracht vertelde hij geamuseerd hoe de scheidsrechter en hijzelf tegelijkertijd “Vlag!” riepen, waarna de gerenommeerde doch ook verbouwereerde Schuermans als in een reflex nog een zet leek te willen doen. Harry had overigens een puike partij gespeeld en had in de slotstelling groot, zo niet beslissend voordeel. Eindelijk een keer gewonnen van deze voor hem wat ongrijpbare tegenstander.

Arne speelde een hele onderhoudende en gecompliceerde partij die alle kanten op leek te kunnen. Zijn sterke opponent vertelde me na afloop desgevraagd dat hij ook niet precies wist hoe het stond toen ze de tijdnoodfase ingingen. Maar daarin was hij wel net wat handiger gebleken. Vervolgens kon ik zelf een vol punt laten bijschrijven na een interessante partij, met een stukoffer van mijn tegenstander dat veranderde in een kleine kwaliteit voor twee pionnen, waarna mijn lichte stukken en een mooie blokkade op de witte velden meer waard bleken dan de toren aan de andere kant. 3-3.

En het leed, het leed. Debutant Elias maakte op mij indruk. Als je elf bent, weet je nog niet alles. Dan kan een Modern Defence je nog voor vraagstukken plaatsen, die je niet kent. Maar als je elf bent en Elias heet, kun je dan blijkbaar toch met heel origineel spel op indrukwekkende wijze je (toch niet geringe) tegenstander je wil opleggen. Helaas had dit alles hem veel tijd gekost en schoot onze jongeman in tijdnood een bok. Boos was hij, op zichzelf. Ontdaan ook. (Maar inmiddels is hij daarvan hersteld en is hij vastberaden om die vermaledijde Pirc/Modern-achtige dingen onder de knie te krijgen en zijn tijd beter te managen. Hij wordt een grote, die Elias.)

Daarmee kwam het gewicht van de wedstrijd op de schouders van Marc Lacrosse te liggen. Die voelde daar waarschijnlijk weinig van, want er was sprake van een ziedende wederzijds tijdnood. Hij liet – ondanks dat hij niet fit was – nog maar een keer zien wat voor een geweldenaar hij kan zijn. Vanuit een Catalaan oefende hij met de zwarte stukken voortdurend onaangename druk uit, sprokkelde wat pionnen en componeerde onder de wegtikkende seconden een onvermijdelijk mat. Chapeau en 4-4, waar we ook met 6-2 hadden kunnen winnen.

De 1^e ronde van het nieuwe seizoen bracht ons in Tilburg voor een wedstrijd tegen onze oude rivaal uit de 1^e klasse De Stukkenjagers. Na twee vooruitgespeelde partijen keken we tegen een achterstand aan van 1½-½. Glen kwam niet door de verdediging van Tommy Grooten heen en invaller André Galle verloor van Herman Grooten, na in de opening een plotselinge kans op beslissend voordeel te hebben gemist. We wisten dus wat ons te doen stond. De gelijkmaker kwam van Rein die een mooie overwinning behaalde. De vreugde was van korte duur. In een remise eindspel ging Warre pardoes door zijn vlag. Het was zijn eerste HWP nederlaag in vele jaren. De teleurstelling werd nog groter toen Helmut ten onder ging na een vorstelijke stelling te hebben vergooid. Zo keken we tegen een 3½-1½ achterstand aan. Koen won vanuit een onduidelijke stelling met een pion minder, maar met zekere compensatie. Spannend was het bij Tom. Ik had lang de indruk dat hij ging winnen, maar de stelling werd met de zet onduidelijker en er was ook wel degelijk verlies gevaar. Zo erg werd het gelukkig niet, maar de remise stemde ook niet bepaald tot tevredenheid. Achterstand inmiddels 4-3. Enrico speelde een prima partij, veroverde een stuk en de winst leek slechts een kwestie van tijd. Zijn grootste probleem was het kiezen uit de vele goede mogelijkheden. Dat bleek nog niet eenvoudig en het voordeel werd steeds kleiner; zijn tegenstander snoepte steeds meer pionnen. Zoals zo vaak in dit soort situaties werd er te laat aan de noodrem getrokken en ging de partij alsnog verloren. 5-3 voor De Stukkenjagers. Debutant Parcival stond een kwaliteit voor en had slechts technische problemen om dit te verzilveren. Dat lukte tenslotte wel, waardoor we nog theoretische kansen op een gelijk spel hadden. Gelukkig was Slava de man die dat moest realiseren. In een zeer onduidelijke partij waarvan wij dachten dat hij slecht tot verloren stond, greep hij de geboden praktische kansen. In de tijdnoodfase lukte het hem om af te wikkelen naar een gewonnen eindspel dat hij met de nodige precisie tot winst voerde. Opluchting vanwege het op de valreep behaalde gelijk spel, maar wel in het besef dat er veel kansen gemist waren. De harde conclusie is dat we, de 5^e plaats van vorig jaar ten spijt, dit jaar weer ouderwets degradatie kandidaat zijn.