Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

(door Tom Piceu)

Het is niet mogelijk om niet te communiceren.
Ik geef voor de Vlaamse Schaakfederatie de kadercursussen voor trainers en het is een belangrijk principe dat aan bod komt in de cursus.

Ik was er de vorige ronde niet bij en ik had het genoegen om geen verslag te lezen van ploeg 1. De stelregel hierboven in gedachten, ga ik ervan uit dat het ofwel een afgrijselijke dag was ofwel dat de kapitein-van-wacht er de pest in had. Het was nochtans een nette ploegoverwinning. Het ontbrekende verslag is dus geen vergetelheid, het is gewoon briljante communicatie.

Over communicatie gesproken.
Laat ik eerst even Elias voorstellen. Elias is 12 jaar en een van de grootste talenten in België. Hij keerde zonet terug van het jeugd-WK waar hij als een van de ratingfavorieten bij U12 zomaar eventjes 200 elo verloor. Pijnlijk voor velen, maar Elias zet door en laat zich niet afleiden door de bijzaak die die elo’s vormen. Voorbeeldig. Hij was vandaag dan ook verlekkerd op een hoog bord en een pak elo’s om terug te winnen. Pech gehad, de tegenstander was ziek en Elias mocht onverrichter zake huiswaarts keren.
We kunnen het de tegenstanders niet verwijten dat ze niet vooraf verwittigd hebben, het is gewoon hoe het gaat in Nederland.
In België loopt dat anders. Als je de tegenstander de avond voordien verwittigt dan is er enkel een forfait te betreuren en is er geen tegenstander die onverrichter zake moest uitrukken. Doe je dat niet, dan heb je als team een boete aan je been. Ik vind het Belgische systeem beter.

Wij misten wat spelers en Nils en Arne mochten invallen op borden 9 en 10.
Er viel niet veel te beleven daar. De tegenstander van Nils, toch met een hogere rating dan Nils, ging met wit al snel op een zetherhaling in. En bij Arne viel er na 12 zetten in de Petrov al niets te beleven, waarna ze nog 20 zetten samen niets beleefden.

Die forfait op het tweede bord heeft ons eigenlijk recht gehouden in de match. Want op een bepaald moment zag het er niet zo rooskleurig uit. Koen had zich vanuit slechtere stelling teruggeknokt en had een stuk gewonnen maar naast veel gelijke stellingen verschenen er donkere wolken boven de borden van Helmut, Warre en Benjamin. Dit ging geen gemakkelijke namiddag worden.

De dominosteentjes vielen in het derde uur wel de goede kant op. Mijn tegenstander verbruikte nogal veel tijd en greep mis in een scherpe stelling met weinig tijd op de klok. Bij Paul speelde zich iets gelijkaardigs af: een licht betere stelling werd een winnende stelling toen de seconden aan het aftellen waren bij zijn jonge tegenstander. Twee welgekomen overwinningen in het mandje.

Zoals verwacht deden ze iets terug. Warre moest als eerste de vlag strijken na wat mij een beetje een non-partij leek. Eentje om snel te vergeten.
En Helmut deed een correct pionoffer maar vergat die op een of andere manier terug te winnen. Waarna het steeds lastiger werd tot het niet meer te houden was.

Glen speelde eigenlijk een remisevariant. Een pion geven voor het loperpaar waardoor hij steeds net genoeg compensatie had. Maar ook niet meer dan dat. Het duurde lang, maar hij bracht de teamoverwinning binnen.
Toen Benjamins tegenstander hoorde dat het voor het ploegresultaat geen zin meer had, stelde hij remise voor. Waarmee Benjamin niet kon klagen en wij eigenlijk meer kregen dan we verdienden.

Dan nog over de helden van deze middag.
Luc, die belangeloos twee spelers van ons team wou brengen, maar pech op de weg had.
Marc, de vader van Arne, die onze twee gestrande kornuiten dan maar ging oppikken en tot in Sas bracht.
Marnix, die zijn eigen impressie van liveborden gaf (“ze kunnen hier live komen kijken”) en de openingsspeech dermate lang rekte dat Arne en Glen eigenlijk nauwelijks tijd op de klok hebben verloren.

In de wedstrijd tegen Erasmus slaagden we erin onze ratingplus uit te drukken in de score. Het bleef overigens heel lang spannend. Op de bovenste borden tekende zich in de loop van de wedstrijd weliswaar een groeiend overwicht af voor de onzen, maar André Galle moet zich hebben vergist in de opening, want in het middenspel zat hij tegen een troosteloze stelling aan te kijken, die al snel in een punt voor Rotterdammer Hoogenes uitmondde. Die tegenvaller was op dat moment al goedgemaakt door Tamer, die in overwegende stelling profiteerde van een blunder van Wim Westerveld. Kort daarop ging ik zelf vreselijk in de fout, waardoor Erasmus weer terug in de wedstrijd kon komen. In een zeer comfortabele stelling miste ik eerst een vrij directe winst, om daarna alles weg te blunderen in een aanval die niet klopte. Zo stonden we dus ineens achter in plaats van voor.

Gelukkig leidde mijn gepruts niet tot mismoedigheid bij mijn teamleden. Het wakkerde eerder hun strijdlust aan. Randy speelde tegen de sterke Gert Timmerman en kwam met een klein voordeeltje uit de opening. Lang bleef het duwen en trekken, tot hij een mooie afwikkeling naar een gewonnen eindspel vond. Aan het eerste bord gebeurde iets vergelijkbaars. Na een opening waar ik weinig van begreep, wist Jacob met zwart het initiatief naar zich toe te trekken en dat was genoeg. Plotseling was daar de zege, vlak voor de eerste tijdcontrole. Toen ook Marc Lacrosse zijn strategisch superieure spel met een overwinning had bekroond, hadden we 4 punten met nog twee partijen aan de gang. Harry berustte in remise, en Hans scoorde zijn eerste volle punt van het seizoen door een einspelletje meesterlijk uit te schuiven.

Helaas lukte het ons derde team niet om een vuist te maken tegen RSR, waardoor we de eerste plaats nog aan de Ivoren Toren moeten laten.

Over drie weken mogen we in Dordrecht proberen hoger te komen.