Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

HWP 1 heeft afscheid genomen van de Meesterklasse met een 5-5 gelijk spel tegen Groningen. Daardoor eindigde het team op een negende plaats en zal het volgend jaar uitkomen in de 1e klasse.
Voor Groningen stond er na de nederlaag tegen HSG niets meer op het spel. Met slechts negen spelers, waaronder vier invallers, waren de noorderlingen naar de gezamenlijke slotronde in Hilversum gekomen. Er bleek toch nog voldoende klasse over om HWP van een zege af te houden.
Overwinningen waren er voor Helmut Cardon (reglementair), Lisa Schut (fraai dame-offer), Steven Geirnaert (zeer overtuigend) en Hans Groffen (die de voorlaatste fout maakte).
Gunter Deleyn had lange tijd de beste kansen, maar moest tenslotte berusten in remise. Daar stond tegenover dat Ivo Timmermans met remise goed wegkwam.
Op de nederlagen van Paul Motwani, Koen Leenhouts en Tieme Verlinde viel niet veel af te dingen. Thibaut Maenhout sloeg een remise-aanbod af, maar moest tenslotte ook capituleren.
HWP 1 mag het weer een jaartje (?) in de 1e klasse proberen.

Het tweede team van HWP heeft het niet gered en degradeert naar de landelijke derde klasse. In het slotduel met het sterke Kennemer Combinatie I trok de ploeg uiteindelijk aam het kortste eind, maar hoe anders had het kunnen zijn. Welgeteld een half puntje scheidde de Sasse ploeg van behoud.
De wedstrijd begon goed voor HWP, want de tegenstander bleek met drie invallers aan te treden. Dat nam niet weg dat de Haarlemmers nog steeds op zes van de acht borden een flink rating overwicht hadden. Er ontspon zich echter een spannende wedstrijd, waarin Ab van Hoeve, Frederic Verduijn en Harry Provoost het al gauw moeilijk leken te krijgen. Wouter Gryson, Maarten Rademakers en Marc Lacrosse konden echter bogen op een solide overwicht. Ab van Hoeve werd op een knappe manier overmeesterd, waarna Marc Lacrosse direct gelijk maakte met een grappig matje in het eindspel: 1-1. Daarna naderde de eerste tijdnoodfase met rasse schreden. Harry Provoost wist vanuit een stelling die pijn deed aan de ogen een overmoedig stukoffer van zijn jonge tegenstander goed op te vangen en trok tenslotte aan het langste eind. Wouter Gryson liet zich echter vanuit een prachtige stelling plots overmeesteren: 2-2. Frederic Verduijn, die zich eerder knap had verweerd, was in onoverkomelijke moeilijkheden geraakt en moest capituleren. Inmiddels had Marnix van der Zalm na een wat moeizame opening, toch makkelijk een gewonnen stelling bereikt, die hij na de tijdcontrole ook wist te verzilveren: 3-3 en nog twee te gaan. Maarten Rademakers had zijn voordeel grotendeels zien verdampen en bij Fabian Hulpia leek remise het onvermijdelijke resultaat te worden. Tijd om te telefoneren naar de concurrentie. Die leek in eerste instantie goede zaken te doen, maar vervolgens bleek dat we toch genoeg zouden hebben aan een gelijk spel. En toen trapte Maarten Rademakers in een verdekte paardvork en was alles ineens voorbij. De remise van Fabian Hulpia kon niets meer afdoen aan deze buitengewoon zure afloop van een seizoen waarin de Sassenaren verschillende mooie kansen onbenut lieten, ook tegen de sterkste teams. Daaraan ontlenen we echter ook weer de hoop en verwachting snel weer op dit niveau terug te keren.