Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Na het debacle in de vorige ronde hadden we voor deze thuiswedstrijd een volledige ploeg, en dan zijn we tot alles in staat, dacht ik. Dat bleek tegen te vallen. Uiteraard was schrijver dezes weer een grote boosdoener. Ik had mezelf op bord 8 geposteerd en nadat mijn tegenstander de opening vreselijk had mishandeld, stond ik na 17 zetten finaal gewonnen. Hierop besloot ik mijn tegenstander niet langer serieus te nemen. Dat kwam mij duur te staan. Na een serie afzichtelijke blunders werd het remise omdat mijn opponent er niet in slaagde een eindspel van dame vs toren te winnen.

In de tussentijd waren er weinig goede dingen voor ons gebeurd. Er was slechts één lichtpunt: de overwinning van Marc Lacrosse met zwart tegen Mark Clijsters. Ik maakte me grote zorgen toen ik zag dat onze Marc in de opening zowat een uur nadacht in een ogenschijnlijk simpele stelling. Ondanks of misschien juist dankzij de extravagante tijdsinvestering hield zwart stand en nam langzaam het initiatief, waarna we Marc op zijn best zagen. Marc Lacrosse was de enige winnaar aan onze kant, hoewel Elias er werkelijk alles aan deed om ook zegevierend aan de finish te komen. Elias melkte een toreneindspel tot de draad uit, maar tegenstander Senders gaf geen krimp en dus werd er rond half zeven, in een compleet lege zaal, tot remise besloten. Onze topspeler William hield knap remise met zwart tegen Lars Vereggen in een partij tjokvol verrassende tactische wendingen. En hetzelfde gold voor de remise van Nils Vantorre tegen Jordy Schouten aan bord 4.

Dan blijven slechts onze nederlagen over. Arne kwam met zwart in de verdrukking tegen Mark Haast. Verwoede pogingen tot ontworstelen bleken tevergeefs. Helaas leed ook Harry een zeldzame nederlaag tegen de Koningsindische aanval van Brammetje van de Berg. En André, ten slotte, kwam tijd te kort in het slot van de partij. Het wordt moeilijk over een maand in het verre Blerick.

Warre mocht het voor de gelegenheid eens aan bord 1 proberen. Tegenstander Ivan Sokolov was helaas meedogenloos. Warre zelf sprak van een slachting. Ook aan het tweede bord leek het mis te gaan. Tom had de geofferde pion van de Haarlemse teamcaptain Pieter Roggeveen aangenomen, maar daarvoor wel een flinke achterstand in ontwikkeling opgelopen. Toen Pieter plotseling remise voorstelde was het erg verleidelijk om daarmee akkoord te gaan, maar Tom weigerde in het belang van het team. Hij zal daar geen spijt van gehad hebben, want met enige medewerking incasseerde hij tenslotte een vol punt. Slava en Francois Godart speelden aan bord 3 een partij waarin niet veel gebeurde en in een gelijkstaand toreneindspel werd remise overeengekomen. Adrian had aan bord 4 steeds het betere van het spel tegen Eline Roebers. Toen hij geen perspectief zag op meer, offerde hij een stuk om remise te forceren.

Koen speelde met zwart tegen Onno Elgersma. Hij speelde solide, maar hield voldoende stukken op het bord om ooit toe te slaan. Dat gebeurde tenslotte via een afwikkeling naar een gewonnen eindspel. Helmut en zijn Spaanse tegenstander David Pardo gebruikten zeeën van tijd in de opening. Ik heb niet gezien hoe de remise tot stand kwam, maar na afloop vroeg Helmut zich af of hij niet beter had kunnen doorspelen. Bord 7 was voor Glen en Friso Nijboer. Glen verdedigde zich secuur, maar kon niet voorkomen dat Friso een kansrijk lopereindspel op het bord bracht. Hoewel de aanwezige grootmeesters na afloop tot de conclusie kwamen dat het waarschijnlijk remise was, bleek het in de praktijk erg moeilijk te verdedigen. Daarin slaagde Glen dan ook niet. Benjamin was in een zelfde situatie beland, maar bleef wel mooi overeind tegen Liam Vrolijk. Enrico had een lastige middag tegen Esper van Baar. We hadden lang goede hoop dat hij het zou redden, maar bij het vallen van de avond ging ook hij ten onder. Parcival tenslotte speelde tegen Khoi Pham een niet al te spannende partij met remise als resultaat. Daarmee kwamen we niet verder dan 4½ bordpunten. Aangezien De Stukkenjagers wonnen van Amstelveen, staan we nu op een gedeelde 8^e-10^e plaats. Op 1 april spelen we tegen Amstelveen. Die wedstrijd moet in ieder geval gewonnen worden, maar het zou prettig zijn als we tegen Apeldoorn en Groningen ook nog iets meepakken.

(door Johan de Zwart)

• Misschien als het samenstellen van het team n.a.v. perikelen in het tweede niet zo chaotisch was gelopen en Gert gewoon als teamleider mee had kunnen spelen;
• Misschien als de voorzitter niet op het laatste moment vanwege ziekte verstek moest laten;
• Misschien als wij niet zo sportief waren geweest om aan onze tegenstander te melden dat wij maar met zes man zouden opkomen en voor een tactische opstelling hadden gekozen;
• Misschien als wij van de oude garde (Jim, Frans en ik) niet een collectieve off-day hadden;
• Misschien als….

Was de uitslag wat gunstiger uitgevallen.

Het positieve nieuws was dat Servaas nogmaals bewees dat hij op dit niveau goed kan meekomen. Waar ik ook blij van werd was dat onze debutant Siebe het een leuke ervaring vond.

Voor wat betreft de wedstrijd zelf kan ik vrij kort zijn. Wij begonnen met een 2-0 achterstand. Voor Siebe was het zijn eerste wedstrijd op dit niveau en met een klassiek tempo.  De wedstrijd was een goede oefening, voor het team helaas een 0. Manuel had een witvelderige loper die niet meedeed en een gebrek aan ruimte wat uiteindelijk toch fataal afliep.

Servaas bleek goed tegen zijn tegenstander, die 300 elo-punten meer had, opgewassen te zijn. In een ingewikkeld middenspel verrekende Henk Boot zich waarna Servaas het kalm uitmaakte.

Mijn indruk was dat ik, Frans en Jim ongeveer op dezelfde wijze verloren. Gelijk uit de opening gekomen en vervolgens langzaam maar zeker in een steeds slechtere stelling verzeilen met fatale afloop.

Op de terugweg konden wij (Manuel, Siebe en ondergetekende) in Dordrecht dankzij een sprint (word ik toch te oud voor) en een aardige conducteur net onze aansluitende intercity richting Goes halen. Het kan overigens niet anders worden gezegd dan dat de heen- en terugreis met het openbaar vervoer naar Terneuzen soepel verliepen.

De reis haalde wel herinneringen van mij op aan een wedstrijd die wij met het schoolteam speelden in 1974. Wij waren toen Zeeuws kampioen geworden. Wij moesten – als zestal – in een uitwedstrijd aantreden tegen een Limburgs team. Om op tijd in Limburg te zijn heeft een leraar van onze school ons in zijn Fiat 500 naar de boot gebracht. Vervolgens een lange treinreis naar Limburg. Van de wedstrijd zelf kan ik me niet zoveel herinneren behalve dat:

• Marc Cardon op bord 1 tegen Peter Scheeren moest spelen en kansloos verloor;
• Dat de rest(o.a. ik, Hans Oosterhout en Wilfried Vleeskens) zijn voorbeeld volgden en dat de wedstrijd veel korter duurde dan de treinreis (werd dus 6-0);
• En vervolgens weer een lange reis terug en dat wij onderweg patat hebben gegeten.

Vond het toch een leuke beleving. Zaterdag hetzelfde gevoel … kwam waarschijnlijk door de nostalgische herinneringen aan de vele verre reizen die ik met het openbaar vervoer heb ondernomen voor wedstrijden van HWP.

Gelukkig zat ik zaterdag in de auto met Manuel wel wat ruimer dan destijds in de Fiat 500. En de patat in Philippine was ook niet te versmaden.

Als wij de laatste vier wedstrijden gewoon winnen (wat op papier zou kunnen) kunnen wij ons handhaven. Anders wordt het de vierde klasse.

Het was een treurige middag in Eindhoven. Door een bizarre samenloop van omstandigheden konden we slechts vijf mensen op de been brengen tegen koploper WLC. Dan ben je natuurlijk kansloos.

Met het vijftal slaagden we erin om gelijk te spelen. Twee keer winst, twee keer verlies en een solide remise van Gert. Aan het eerste bord liet Elias geen spaan heel van Guus Bollen, die echt werd weggespeeld. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat aan bord twee hetzelfde gebeurde, maar dan andersom. Ik had met zwart weinig in te brengen tegen Gerard Welling (van wie ik altijd verlies). Martin Stam kwam er ook niet aan te pas tegen Sebastiaan Smits en tenslotte rolde Marc Lacrosse zonder veel moeite Rudy Simons op. Dat was het.