Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

Heel veel kansen op punten hadden we ons zelf niet toegedicht voor de wedstrijd tegen de Kennemer Combinatie. Het is sowieso een sterk team maar als je er dan ook nog eens met 6 invallers naar toe moet, is het duidelijk dat het er hier vooral om ging wat bordpunten te scoren, eerder dan matchpunten. Het verschil in gemiddelde rating spreekt boekdelen. Ondergetekende was zelf een van de invallers, zeker niet geselecteerd op basis van speelsterkte maar toch vooral op reisafstand.

De wedstrijd begon wat verlaat, vermoedelijk vanwege verdwaalde bezoekers want het vinden van de overigens uitstekende speelzaal was in de grote sporthal geen sinecure, zonder enige vorm van bewegwijzering. Godzijdank zijn schakers opvallende verschijningen dus het simpelweg volgen van “schaaktypes” bracht me bij de speelzaal.

We lopen even langs de borden. Op bord 1 speelde Adrian tegen Casper Schoppen. Adrian had naar eigen zeggen -en dat van zijn tegenstander- ergens de winst gemist in een zeldzame stelling met een kluit van 4 witte pionnen op de g- en f-lijn en een witte toren op de open h-lijn die echter geblokkeerd werd door een eigen wit paard dat daar helemaal niet weg kon. Aan de zwarte kant stonden slechts koning, pion en loper op de koningsvleugel (voorlopig) onkwetsbaar te zijn. In het vervolg slaagde zwart erin zijn meerderheid op de damevleugel in beweging te brengen, net op tijd voordat de witten zich losgepeuterd hadden uit de klit op de koningsvleugel en met een punt voor de Kennemers. Op bord 2 mocht ik het proberen. Ik speelde een wat dubieuze variant waarbij ik een suggestie volgde die ik gezien had in een boek uit 1992. Toen ik het naderhand allemaal nog eens nakeek bleek die suggestie nog steeds de beste speelwijze te zijn maar wel met een betere stelling voor wit en met zwartspelers die ook het vervolg veel beter behandelden dan ik: een nul dus voor ons. Op bord 3 speelde Benjamin voor zover ik dat kon zien en beoordelen een partij uit een stuk met doorlopende druk op de damvleugel waar hij een pion op c5 had staan die maar niet terugveroverd werd door zwart. Toen ik even later weer keek was die pion weg maar ook een zwarte kwaliteit. Bordpunt voor ons. Bord 4 was voor Xavier die lange tijd standhield maar uiteindelijk de vlag moest strijken zonder dat ik gezien heb waar het precies verkeerd ging. Daaronder zat aan bord 5 Elias tegen Friso Nijboer te spelen. Elias leek langzaam weggedrukt te worden, verloor een pionnetje en ik verwachtte er niet veel meer van. Dat bleek ik alemaal verkeerd ingeschat te hebben want even later zag ik Nijboer opgeven in een stelling waarin een eenzame zwarte koning door Dame en Toren van Elias werd belaagd. Twee uit 5 aan de bovenste borden, niet zo verkeerd.

Aan bord 6 ging het vanaf het begin moeizaam met Samuel, enigszins verrast in de opening door zijn tegenstander. Samuel is niet iemand die gauw opgeeft en slaagt er altijd wel weer in spel te krijgen. Tot heel lang zat hij nog in de karakteristieke stand van de stugge en nimmer aflatende strijder achter het bord. Ik heb in alle wedstrijden nog niet gezien dat Samuel tijdens de partij van zijn bord opstond om eens rustig wat rond te gaan kijken. Dat past helemaal bij zijn strijd die hij diep verborgen, het hoofd in de handen, vanuit de looppgraven voert. Uiteindelijk werd hij toch nog aan de bajonet geregen. Op bord 7 zat Helmut, onze hoogst gerate speler van deze wedstrijd. Helmut liep tegen een voorbereide tegenstander aan, die na een “bevrijdende” zet van Helmut eerst een stuk offerde en vlak daarna nog een toren. Het was toen ook meteen afgelopen. Dan de stirjder Nieuwelink op bord 8 in een vertrouwde openingsvariant. Zoals Kees zelf aangaf speelt in zijn partijen het motief aanvallen versus verdedigen vaak een doorslaggevende rol. Nu speelt dat motief natuurlijk bij iedere schaker, maar zelden wordt zo consequent de keuze voor aanvallen gemaakt. Dat leverde nu een nul op maar heeft al veel vaker wel succes gehad. Vader en zoon Van Coppenolle zaten aan 9 en 10. Kurt speelde tegen Eline Roebers en werd langzaam van het bord gedrukt. Dat overkwam ook Lander aan bord 10.

Een eindstand van 8-2 dus en gezien de omstandigheden geen beroerde uitslag. De opgave voor het vervolg van het seizoen is een zware, maar natuurlijk niet onmogeijk als de vaste bezetting weer gewoon achter de borden zit.

Wat doet dat met een mens? Je vertrekt eens wat vroeger dan gebruikelijk, omdat je zo goed was om aan te bieden een medespeler op te pikken. Maar als je goed en wel op weg bent, kom je vast te staan. Het lijkt erop dat je veel te laat gaat arriveren en belt de voorzitter. Na vijven en zessen kan die medespeler door een andere clubgenoot worden afgehaald op een station en kun jij je concentreren op het voortzetten van je reis. Uiteindelijk arriveer je nauwelijks te laat, maar in wat voor staat kruip je dan na die urenlange reis achter het bord? Welnu, in dit geval legde de adrenaline het af tegen de ontregeling door de file, want Helmut  – de nobele – kon zijn tegenstander in no time de hand reiken. En daarmee leek een beetje de toon van de wedstrijd gezet, want HWP 1 kwam er in deze cruciale aanvangsmatch niet aan te pas tegen een scherper Stukkenjagers 1.

Koen blies naar eigen zeggen zijn stelling op door te vroeg in actie te komen, Benjamin miste een kleine tactic, Adrian zal zijn partij heel snel willen vergeten en Nils leek het theoretisch af te leggen, hetgeen hem al snel noopte veel tijd te investeren, zonder dat dat zijn problemen op kon lossen. De laatste nederlaag kwam op naam van onze jonge debutant in het eerste, Servaas. Hij vocht voor wat hij waard was, maar kon het – een leerzame ervaring rijker – uiteindelijk niet bolwerken.

Naast een schijnbaar wat vlakke remise van Glen, boekten we nog wel drie hele goede overwinningen. Slava en Elias speelden een prachtige en onderhoudende partij en Arne toonde dat hij uit het goede hout gesneden is, door een lang en hard gevecht in zijn voordeel te beslechten in het toreneindspel. Chapeau!

Onze aspiraties op behoud in de Meesterklasse hebben hiermee een forse deuk opgelopen. Maar we gaan onze rug rechten. In de volgende twee ronden tegen regerend kampioen Kennemer Combinatie en het Leidsch Schaak Genootschap valt er wellicht weinig eer te behalen. Maar er komen nog kansen genoeg.

Als je slecht tot verloren staat, bied je geen remise aan. Dat doe je gewoon niet. Zo luidt een algemeen aanvaarde regel in de schaakethiek. Bij Stukkenjagers denken ze er anders over. Zo bood Herman Grooten in verloren stelling gewoon remise aan tegen onze voorzitter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het niet. Marnix raakte uit zijn concentratie, maakte een fout, maar kwam later toch weer gewonnen te staan, tot hij zijn tijd liet uitlopen en Grooten dus alsnog een vol punt schonk.

(Het gewraakte remiseaanbod kwam rond de 32e zet, terwijl ik nog zo’n zes minuten op de klok had. Ik had gezien dat wits 34e helemaal niet kon, maar bij terugkeer achter mijn bord was ik het kwijt; MvdZ).

Mijn tegenstander maakte het bonter en slaagde erin mij volledig uit mijn evenwicht te slaan met zijn absurde serie remiseaanboden. Ik sprak teamleider César Becx erop aan, doch hij verwees mij naar de scheidsrechter. Die kon niets meer doen. En inderdaad, van mijn gewonnen stelling was nog slechts een plusje over. Na nog een remiseaanbod werd het me te veel. Ik maakte een absurde blunder en verloor nog. Dit soort remiseaanboden hinderen de tegenstander, en dat mag volgens mij niet.

Alleen Tom Piceu won en Xavier Goossens maakte remise tegen César Becx, die overigens ook verschillende keren remise aanbood. Waarom? Zo werd het een afgang voor HWP II. Het werd 1,5-6,5 voor de Tilburgers. Zo jammer en zo oneerlijk ook.