Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

(door Tom Piceu)

5,5-4,5. Een nipte overwinning. Echt soepel loop het niet dit seizoen.
En zijn we daar goed mee weggekomen of had de score (veel) groter moeten zijn? Ik neig naar het tweede, maar voor het eerste valt ook iets te zeggen.

Ze waren stevig opgekomen dus we wisten bij de start al dat we het hoofd erbij moesten houden.
Het begon allemaal heel voorspoedig. Op het bord waar we het grootste elo-nadeel hadden, kon Benjamin – in een stelling die al heel dicht bij winst zat, net uit de opening – zomaar een stuk incasseren. Binnen het uur was het klaar.
Tegen dan had Koen ook al zoveel voordeel dat de overwinning niet meer in gevaar kon komen en ook bij Thibaut en Enrico ging het heel goed in de opening. Niemand stond echt duidelijk minder.

Koen en Thibaut wonnen inderdaad met overschot dus dan was het 3-0 voor ons.
Helmuts stelling begon wat te kraken maar de rest stond OK.

Na 3 uren gebeurde er van alles tegelijk. Enrico vergat het af te maken en liep op een counter. Elias had voortdurend wat druk maar loste een pion en ging er af. Anderen begonnen ook te wankelen. Glen moest een pion afgeven, Helmut stond intussen echt slecht. Tyani stond gelijk. Rein stond beter met een prettige drukstelling. Ikzelf koos voor een riskante breekzet in plaats van een gelijk eindspel en na een kwartiertje rekenen had ik door dat het niet helemaal koosjer was.

Voor het einde van de eerste tijdnoodfase werd er veel duidelijk. Na Enrico en Elias ging ook onze derde youngster, Tyani, in de fout en verloor. Daar ging onze voorsprong.
Mijn tegenstander vond, met relatief weinig tijd op de klok, de weerlegging van mijn breekzet niet en ging mat. Het verlies van Helmut hadden we van ver zien komen.

Rein rondde mooi af en bracht de overwinning. Want Glen kreeg remise van zijn tegenstander in een veel mindere stelling. En zo werd het toch nog nipt. We blijven op kop met een bordpunt voorsprong.

De aanloop naar de uitwedstrijd tegen Erasmus 1 verliep niet al te gladjes. Afsluitingen en omleidingen op de toevoerwegen naar Rotterdam, afmelding van de gebroeders van de Wynkele, en Belgische boeren die de grens blokkeerden.

Maar zie, we namen gewoon een andere route, de gebroeders zegden hun afspraken af en deden toch mee, waren zelfs ruim voor de wedstrijd al aanwezig (!), en de Belgische boeren besloten toch iets anders te gaan doen op hun vrije zaterdag.

Dan de wedstrijd zelf nog, uiteraard. Erasmus had ondanks onze sterke opkomst nog steeds gemiddeld 75 elopunten meer, maar het kan natuurlijk raar lopen.

De wedstrijd bestond uit twee delen, een kop en een staart. De borden 5 t/m 8 waren voor de tijdcontrole al uitgeschaakt terwijl de schakers op 1 t/m 4 nog diep gebogen over de borden hingen.

Lander was het eerste klaar. Ik heb er niet veel van kunnen volgen. Het was een Siciliaan met 2. c3, waar het lang gelijk stond maar Lander opeens 2 pionnen achter stond. Het volgende moment dat ik keek had hij ze weer terug en ook nog eens met initiatief met leuke tactische dreigingen tegen de zwarte koning. Het volgende -en laatste- moment zag ik Lander opgeven.

Ik had vermoed dat mij datzelfde lot wachtte maar ik had voor twee pionnen toch wel doorlopend tactische kansen. Daar moet ik het in de regel ook van hebben. Tegen het naderen van de tijdcontrole ging het opeen heel hard en won ik ruim materiaal. Ik vergat daarbij wel de klok in te drukken en realiseerde me dat pas met nog iets meer dan een minuut op de klok, nadat ik me eerst nog zat af te vragen welke zet mijn tegenstander had gedaan …. Na het indrukken van de klok gaf hij op.

Jim speelde een partij met een doorlopende centrumspanning waarbij Jim d6xe5 wilde spelen en zijn tegenstander e5xd6. Het werd uiteindelijk e5xd6 maar toen ging Jim met f6 en e5 de pion toch weer ophalen. Remise zou hier het normale resultaat geweest zijn ware het niet dat wit een zet zag waar hij in gedachten wellicht al 2 uitroeptekens bij gezet had, maar na Jims tussenzetje toch moest concluderen dat twee vraagtekens beter op hun plaats waren geweest.

Rudy speelde agressief zoals gebruikelijk, stond de hele partij beter en won. Daarmee had de staart voor een 3-1 tussenstand gezorgd in ons voordeel, ruim meer dan verwacht. Nog anderhalf punt was nodig vanuit de kop.

Dat duurde nog knap lang. Helaas had ik Marnix verboden remise aan te nemen, lang voordat duidelijk werd dat we met de staartborden op 3-1 zouden komen. Inmiddels had hij een pionnetje weggegeven maar het was nog lang niet verloren.

Naast Marnix zat Kurt in een zeer naar remise riekende stelling te spelen waarin zijn tegenstander er toch alles probeerde uit te halen om de wedstrijd toch nog te doen keren in Rotterdams voordeel. Uiteindelijk kwam er een ongelijk lopereindspel op het bord en was de remise onafwendbaar.

Naast Kurt zat Sam die zoals gebruikelijk een zware partij speelde. Hij kwam een pionnetje achter maar won die door een kleine combinatie weer terug, en maakte het daarna zijn tegenstander nog lastiger en won uiteindelijk een dame tegen toren en stuk. Het bleef echter potremise en dat bracht ons op 4 punten, met Marnix en Eric nog bezig.

Eric had een lastig paard-lopereindspel op het bord waarin eigenlijk alleen zijn tegenstander kansen had maar eenvoudig zag het er niet uit. Gezien de stand ondernam hij nog wel een winstpoging maar dat leidde versneld tot wat het waarschijnlijk al heel lang was, remise.

Toen deed de partij van Marnix er eigenlijk al niet meer toe en in tijdnood gaf hij in een toch nog tweesnijdende stelling een toren en was het voorbij.

Daarna kwamen we in een opgewekte stemming ergens anders in Rotterdam Nieuwel tegen die in een heel andere stemming was, maar de reden daarvoor leest u in het verslag hieronder.

Het is met een zeer bezwaard gemoed dat ik dit verslag schrijf. We waren op volle oorlogskracht naar Rotterdam gekomen om korte metten te maken met kampioenskandidaat RSR Ivoren Toren. Het ratingoverwicht was meer dan 100 punten. En toch ging het mis. Waarschijnlijk ben ik zelf de schuldige. Ik ben niet geschikt voor een rol als non-playing captain. Moeten we maar niet meer doen.

In het begin van de wedstrijd zag ik dat Tamer een variant van het Schots kreeg voorgeschoteld waarvan hij kennelijk niet op de hoogte was. Anders denk je niet zo lang. Hij ging dus in moeilijkheden komen. Maar toen ik was teruggekeerd van een lange wandeling door het Rotterdamse, zag ik dat Tamer prima had gekeept, en dat het remise ging worden. Alles zag er zonnig uit. William had de koning van tegenstander Fung in het vizier gekregen en verschalkt, en Hans had een kalme remise gespeeld. We stonden voor, en aan bord 1 ging Adriaan zijn tegenstander matzetten, dat kon niet anders. Broeder Jacob stond ook uitstekend met zwart en het volle punt leek een kwestie van tijd. Marc had een eindspel met een pion meer bereikt en Simon had een licht voordeeltje. Alleen Harry stond slecht, maar die verliest gewoon niet met wit. De vraag was dus niet of we de match gingen winnen, maar met hoeveel.

Adriaan leidde de teloorgang in door zich te vergissen in de matvoering, waarna hij zich genoodzaakt zag te berusten in eeuwig schaak. Jacob dwong zijn tegenstander, die praktisch geen tijd meer had, om enige zetten te doen, die allemaal goed waren. Dat is niet de manier om te profiteren van tijdnood van je tegenstander. Het ging van kwaad tot erger, van remise tot compleet verloren. En Marc wilde het te eenvoudig doen en dat leidde tot een dode remisestand. Domper op domper. Tamer wilde niet achterblijven en blies zelf zijn zorgvuldig geconstrueerde vesting op. Domper op domper. Harry had toen al lang verloren en uiteindelijk kon Simon zijn voordeeltje niet te gelde maken. Jacob was nog zeer lang bezig, maar tevergeefs.

Wat een ellende.

Op zaterdag 13 januari 2024 is de wedstrijd HWP 2 – HWP 3 uit de negende ronde in klasse 3 F vooruit gespeeld.

De wedstrijd was te volgen via onderstaande link:

https://view.livechesscloud.com#e51dce59-4f74-4083-b00c-c04c3edaf738

Met een voordeel van gemiddeld zo’n 170 elopunten en – 35 jaar, is een jeugdig HWP 2 – geschraagd door de onverwoestbare Harry Provoost – over het derde team heen gewalst. Aanvankelijk leek zich nog een interessante wedstrijd te ontspinnen, maar naarmate de tijd vorderde en de jaren meer en meer gingen tellen, werd duidelijk dat er voor de oude getrouwen weinig eer te behalen zou zijn. De eerste tekenen van naderend onheil waren te zien op de borden van de gebroeders van de Wynkele, die allebei slecht uit de opening waren gekomen. Dat lag misschien aan het feit dat er te elfder ure een bericht binnenkwam van een teamleider-op-leeftijd en – afstand, met de instructie dat Rudy en Erik van bord en kleur moesten wisselen ten opzichte van de oorspronkelijke opstelling. Redenen daarvoor werden niet gegeven en de heren weigerden dan ook vriendelijk doch beslist. Wellicht heeft deze consternatie ieder voordeel van de familiale kleurverdeling teniet gedaan. Rudy wist zijn lijden lang en maximaal uit te nutten tegen een gedecideerde William Boudry, die de stukken goed bleef neerzetten en op uitgekiende wijze bij iedere afruil zijn voordeel wist te vergroten. Misschien dat Rudy in de toekomst een keer de rokade kan uitproberen, die heeft soms voordelen ten opzichte van al dat gewandel met de koning. Erik kwam overigens ook nooit aan rokeren toe en kon als eerste de stukken in het doosje doen na een vernietigende infiltratie van een dame en paard, gehanteerd door topscorer Randy van Houtte (inmiddels 4 uit 4). Zwart speelde één zet te laat a6 om het paard op b5 te verjagen en werd daarna prachtig opgebracht.

Daarna was het de beurt aan Harry (de gelegenheidscaptain) om een punt bij te schrijven. Hij maakte al vroeg een pionnetje buit tegen Gilbert Ongena en buitte daarna een open e-lijn zo goed uit dat het hem een stuk opleverde. Ook Harry scoort er dit seizoen lustig op los met 4,5 uit 5.

Rond vijf uur begon zich dan een grote overwinning af te tekenen voor HWP 2. Gert van Rij leek zich lange tijd aardig te redden met zwart in een strategische manoeuvreerpartij, maar toen hij met zijn dame wat dieper in de vijandelijke linies kroop, werd hij het slachtoffer van een paar venijnige paardzetten en dito -vork, zodat hij een kwaliteit moest inboeten. Aanvullend stukverlies in extreme tijdnood deed hem vervolgens de vlag strijken. Dat strijken van de vlag werd in het aangrenzende, dramatische duel tussen Lander van Coppenolle en Nils Vantorre uitgevoerd door de DGT 3000. Nils dacht dat hij de veertig (zetten, niet leeftijd) had gehaald, maar bleek ergens een zet twee keer te hebben genoteerd. Zo kwam er een onverwacht einde aan een partij die hij anders ongetwijfeld had gewonnen, hoewel hij in de opening een harde tik op zijn neus had gekregen door een goed getimed e5 tegen zijn Modern Defence. Lander moet toen zo goed als gewonnen hebben gestaan, maar raakte de draad kwijt door eerst een paard te deplaceren en vervolgens na de venijnige verdediging Ld5! een stuk te geven tegen twee pionnen, in plaats van een remise-achtig toreneindspel in te gaan. Zo won ook hier de jongere (Lander is 14) van de oudere (Nils is 15) en bleef HWP 3 een beschamende 8-0 nederlaag bespaard. Want Manuel Colsen werd vervolgens op een keurige en opmerkelijk volwassen manier van het bord gezet door Servaas Dhooge (hij wordt vandaag al dertien jaar oud, proficiat!) in een Caro-Kann met tegenovergestelde rokades. De manier waarop Servaas de koningsaanval uitvoert is instructief. En Johan de Zwart speelde weliswaar een uitstekende partij met een theoretisch pionoffer tegen Arne Nemegeer, won die pion terug, offerde er opnieuw (en onnodig volgens eigen zeggen) eentje om eeuwig schaak af te dwingen in een dame-eindspel, maar zag vervolgens door vermoeidheid een schaakje over het hoofd waardoor de dames konden worden geruild, hetgeen een verloren pionneneindspel tot gevolg zou hebben gehad. Complimenten overigens voor de vasthoudendheid waarmee Arne alles uit de stelling bleef persen.

Rest ons nog het titanengevecht aan het eerste bord. Kurt van Coppenolle hanteerde daar de witte stukken en deed dat (ook naar eigen zeggen) te passief. Er ontstond een dichtgeschoven stelling met een open e-lijn, waarin op het eerste gezicht weinig aan de hand was en – gebeurde. Stukken werden zowel door Kurt als zijn sterke opponent Jacob Dreelinck plechtig en schier oeverloos heen en weer geschoven en een argeloze en/of minder getalenteerde toeschouwer (zoals ik) zou verwachten dat op enig moment al even plechtig de handen zouden worden geschud en de vrede getekend. Niets was echter minder waar, want zoals de spelers mij fijntjes na afloop wisten te vertellen, verschilden de witte en zwarte opstelling op één cruciaal punt: de voorpost op de e-lijn was voor de zwarte lichte stukken wel bereikbaar en voor de witten niet. En toen die voorpost eenmaal werd ingenomen, zag wit zich genoodzaakt een kwaliteit te geven. Die kreeg hij weliswaar ook vlot weer terug, maar toen werd duidelijk dat de zwarte monarch en resterende loper veel sterker waren dan de koning en het paard van wit.

Deze uitslag betekent dat het tweede team uitzicht houdt op het kampioenschap en dat het lot van het derde team aan een zijden draadje hangt. Veel, zo niet alles, gaat afhangen van de wedstrijden in de zesde ronde op 3 februari in Rotterdam, tegen respectievelijk RSR Ivoren Toren en Erasmus.