Schaakvereniging Het Witte Paard Sas van Gent

In het mooie dijkenlandschap van Nieuw Beijerland mochten we aantreden tegen het potige team van Rokado. Het ging er spannend aan toe. Marc kreeg een onbekende variant van de Tarrasch tegen en moest wegens tijdsgebrek met remise genoegen nemen. Onze jonge aanwinst Joris maakte zonder veel problemen remise en had zelfs winstkansen gemist in het eindspel. Eric speelde origineel in het Hollands tegen Oomens. Hij leek voortdurend te gaan winnen, maar wit kon alles pareren. Rudy speelde het pionoffer a3 en b4 tegen het Siciliaans. In het eindspel kreeg Ensering een sterke vrije c-pion en het was niet meer te houden. Etienne speelde scherp op aanval tegen Van Dijken. Deze speelde actief tegen en remise was een fair resultaat. Chris leek vanuit de opening moeilijk te staan, maar het superieur inzicht gaf toch de doorslag tegen Leo Rietveld. André stond moeilijk vanuit de opening tegen Ben Boog. Na een kunstmatige rochade kwam zwart terug en na een partij vol fouten was het wit die won in de aanval. Yves was nooit in de problemen tegen Wilbert Surewaard en boekte een plusremise.

Iedereen speelde voor wat hij waard was maar dit bracht helaas weer geen matchpunten bij. De volgende rondes moet dit beter kunnen.
Met dank voor de inzet van iedereen!

Na de gemiste kans tegen HMC Calder bracht de 5e ronde ons in Leiden tegen het plaatstelijke LSG IntelliMagic. Hoewel de onderlinge wedstrijden in het verleden altijd spannend waren, kon ik me niet herinneren dat we ooit wonnen. Vandaag dan maar?
Koen was als eerste klaar. Na een half uurtje stond er een eindspel op het bord en werd de vrede getekend zonder dat Koen ook maar een zet zelf had hoeven te bedenken. Buurman Helmut had na een ernstige fout van zijn tegenstander een kwaliteit buitgemaakt met behoud van stelling. Dat zou wel goed komen. Niet goed ging het bij Thibaut M die kort na de opening in onoverkomelijke problemen was geraakt. De tweede remise viel aan bord 1: Thibaut V hield zonder al te veel problemen Nikolic in bedwang. Toen naast Thibaut M ook Johan tenonder was gegaan, gaf het scorebord een zorgelijke 3-1 stand te zien. Tijd voor ons om iets terug te doen en dat gebeurde ook. Tom stond de hele partij beter en wikkelde professioneel af naar een punt. Voordat we definitief toesloegen, moesten we nog een tegenvaller incasseren. Tieme slaagde er niet in na een wildwest-partij overeind te blijven: 4-2 voor LSG.
Rein had de plaats van de teamleider ingenomen en maakte een feestelijk debuut in de Meesterklasse. Hij had de hele partij controle en verzilverde het voordeel in een subtiel lopereindspel. Indrukwekkend. Ook Steven stond het grootste deel van de partij goed, had onderweg even een inzinking waarin het voordeel naar zijn tegenstander ging, maar herstelde zich knap en finishte overtuigend.
Aan Helmut de taak om de 4-5 binnen te tikken. Hij had zijn kwaliteit voorsprong ingeruild voor een gewonnen toreneindspel.
Alle ogen waren nu gericht op Adrian. Tegenstander Sprenger probeerde van bijna niets iets te maken, maar naarmate het materiaal verder uitdunde, groeide bij ons de hoop op een goede afloop. Die kwam er. Een verrassende 4,5-5,5 overwinning derhalve, die uitgebreid gevierd werd in een prima Spaans restaurant. Het was nog lang onrustig in Leiden.

Vooraf had ik enige hoop dat de afwezigheid van het nefaste geweeklaag van de vaste teamleider – veelal is hij ook goed voor volstrekt ongefundeerd commentaar op het spel van zijn ploeggenoten, die het dan ondanks glasheldere ripostes toch moeten ontgelden in het verslag – de tweede ploeg zou motiveren tot grootse daden tegen het niet kinderachtige Dubbelschaak ’97. Het liep anders.
Goed, de afwezigheid van Ashote, Kees en Pieter was geen geringe aderlating en de tegenstander was op volle oorlogssterkte en had ook nog een tactische opstelling, maar wij kunnen ook heel goed schaken – zo schreef ik aan het team in een mail met de uitnodiging voor de wedstrijd. Was het de afwezigheid van daglicht in het bedompte achterzaaltje van café Rembrandt aan de Rechterstraat te Boxtel? Was het de aanwezigheid van twee live-borden waardoor Simon aan de zijde van de tegenstander belandde? Was het het bizarre aantal gehandicapten dat de zaal bevolkte? Het Nederlands voorzitterschap van de EU misschien? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik het goede voorbeeld gaf door dat ik in plaats van de eenvoudige voortzetting te kiezen die een pion of flink stellingsvoordeel opleverde, koos voor een aanvalszet die door het antwoord van mijn tegenstander meteen een straal verloren stelling opleverde. Dit gepruts inspireerde Harry en Wouter om door hun vlag te gaan, David om een stuk weg te geven en Nele om zich kapot te offeren. En Renzo redde het ook al niet tegen de Boxteler nummer één. Simon leek een strategische modelpartij te spelen, maar kreeg uiteindelijk zoveel tegendreigingen om de oren dat hij in de uitvluggerfase alsnog ten onder ging. Hij vreesde voor de computeranalyse van zijn partij, die wellicht ergens een eenvoudig pad naar de winst zou blootleggen. Rest ons Jim. Die gaf vandaag een nieuwe invulling aan de term ‘onverzettelijkheid’: hij ging vanaf zet één staan en deed dat vervolgens meer dan vijf uur lang tegen zijn op papier veel sterkere tegenstander. Chapeau voor zoveel zelfcontrole.
Volgende ronde gaat het met de echte teamleider vast weer veel beter.